Rapper IDK protesteert tegen politiegeweld in de stijl van de grootsten

“Mr. Police, how are you?”, croont IDK in zijn nieuwe single ‘Mr. Police’. “Just like your clothes, you make me blue / I look both ways, I cross the street / There was no-one around, how did you see me? / I’ll take the ticket, Mr. Police.”

De muzikale begeleiding is opvallend. IDK kiest niet voor agressieve hardcore-hiphop of explosieve gangsterrap, maar voor tedere, groovy nachtclubjazz. Hij rapt dan ook nauwelijks maar kruist beatpoëzie met een treurige, soulvolle zangpartij die aan Frank Ocean doet denken. De tekst klinkt er niet minder pakkend onder, vooral wanneer de protagonist aan het einde van de song ten einde raad overweegt het heft in eigen handen te nemen.

“Mr. Police, I know where you live / You got a wife and four kids / Couple mistresses and a guy on the side / I’ll tell them all ’cause I’m goddamn tired / I’ll be goin’ on a ride.”

Re-enactments

Toen het liedje eind vorige week opdook in gerenommeerde Spotify-lijsten viel het meteen op tussen de blitse dancebeats en machistische trap-rap. Vanwege zijn onorthodoxe arrangement en maatschappijkritische tekst werd het nummer de voorbije dagen bejubeld door toonaangevende muziekblogs. In de onthutsende videoclip van ‘Mr. Police’ zien we amateurvideobeelden van zwarte mensen die door de politie worden gepest, beledigd en fysiek toegetakeld. Alleen zijn het stuk voor stuk re-enactments: gestoeld op waargebeurde anekdotes, levensecht nagespeeld.

De Amerikaanse nieuwszender MSNBC zag meteen het potentieel van het protestliedje en nodigde IDK uit voor een interview. “Het nummer vertolkt niet noodzakelijk mijn persoonlijke kijk op de politie”, zo nuanceerde de dertigjarige rapper uit Maryland. “Maar ik ken een hoop mensen die wél zulke haatgevoelens koesteren. Wie de videoclip ziet, snapt waarom.”

Die videoclip eindigt met bloederig geweld: een confrontatie tussen de politie en mensen die “het beu zijn om te worden lastiggevallen op basis van hun huidskleur en daarom voor vergelding kiezen”, aldus IDK. “Ik heb vrienden die agressief reageren op politieaanwezigheid vanwege een posttraumatische stressstoornis die al dat politiegeweld heeft meegebracht.”

Het verwondert niet dat ‘Mr. Police’ deel uitmaakt van de missie van Jason Aaron Mills, zoals de rapper echt heet. Zijn nieuwe plaat F65, die op 5 mei verschijnt, gaat volgens hem over hoe het voelt om een persoon van kleur te zijn overal ter wereld, ook naar mensen toe die dat niet zijn. “Ik wil een nuchtere conversatie voeren over rassenongelijkheid in plaats van een scheldtirade gebaseerd op woede.”

Bluesy tristesse

Op die manier fungeert ‘Mr. Police’ als een slimme wake-upcall tegen de apathie die drie jaar na de moord op George Floyd in Minneapolis de opgeklopte witte verontwaardiging omtrent racisme uit het maatschappelijke discours heeft gebonjourd. Om het even kort door de bocht te stellen: #BlackLivesMatter is niet langer hip dus al wie geen donkere huidskleur heeft, gaat vrolijk verder met het dagelijkse reilen en zeilen.

Met zijn nieuwe single manoeuvreert IDK zich hoe dan ook met tonnen branie en brio in een pantheon van invloedrijke Afro-Amerikaanse rappers die politiebrutaliteiten veroordelen. Denk aan ‘Fuck Tha Police’ van N.W.A., aan ‘Cop Killer’ van Body Count, ‘Sound of da Police’ van KRS-One of, recentelijk nog, ‘Alright’ van Kendrick Lamar. Of kijk naar minder expliciete, poëtischere aanklachten zoals ‘Formation’ van Beyoncé of ‘Love and Hate in a Different Time’ van Gabriels. IDK’s liedje nestelt zich tussen die twee polen in, tussen diepe verontwaardiging en bluesy, introspectieve tristesse.

Cultuurwebsite The Fader vergeleek ‘Mr. Police’ al met sociaalvoelende classics van Stevie Wonder. Blogs zoals Revolt loofden de “krachtige videoclip” van het nummer. Wordt vervolgd.

F65 verschijnt op 5 mei bij Clue No Clue en Warner Records.