RECENSIE. ‘Peter Pan & Wendy’: vertrouwde magie in een verrassend triest jasje

Aanvankelijk geen grote veranderingen voor ‘Peter Pan & Wendy’: wie naar de openingsscène van de film kijkt, wordt meteen weer meegevoerd naar de grijsgedraaide videotape waarop je de tekenfilm uit 1953 bekeek. Dat Peter geen rood haar heeft en zijn trouwe kompaan Tinkerbell voor het eerst door een zwarte vrouw vertolkt wordt, neemt - voor wie er in hemelsnaam nog aan moest twijfelen - niets af van de vertrouwde magie. ‘Faith, trust and a little fairydust!’, en weg zijn ze. Wat wél voor een gemis zorgt is de soundtrack. Hoewel componist Daniel Hart prachtig werkt levert met zijn originele nummers, roepen ze niet hetzelfde kippenvel op als klassiekers zoals ‘You Can Fly’. Helaas, geen enkel nummer uit de tekenfilm is voor de gelegenheid van onder het stof gehaald.

Misschien toepasselijk, want hoewel het hier onmiskenbaar om de Peter Pan en Wendy uit onze jeugd gaat, voelt er niets ‘stoffig’ aan deze versie. De waarden en normen van 2023 zijn nauwlettend op de prent toegepast, maar zonder dat het geforceerd aanvoelt. Slechts op zeldzame momenten willen we éven met onze ogen rollen omdat de makers hun ruimdenkendheid iets te dik in de verf willen zetten. Maar die waaien snel over.

De belangrijkste verandering is waarschijnlijk de algemene inborst van de vrouwelijke personages, die in de originele film absoluut niet met elkaar door één deur konden. Denk maar aan de jaloezie die Tinkerbell voelde tegenover Wendy, of Wendy tegenover de Indiaanse Tijgerlelie. Dit keer zijn ze veel hartelijker naar elkaar én naar andere personages toe. Ze ondernemen ook vaker actie in gevechtsscènes en hebben meer macht dan oorspronkelijk aan hen werd toegeschreven. Ze zijn trouwens ook iets talrijker aanwezig. Enkele ‘Lost Boys’ - de jonge volgelingen van Peter - zijn in feite meisjes. “Hey, jullie zijn niet allemaal jongens”, merkt Wendy op, om de kritische kijker daarna even met de neus op de feiten te drukken: “Ach, ik neem aan dat dat eigenlijk niks uitmaakt.”

Daarnaast krijgen we voor het eerst het bijzonder trieste achtergrondverhaal van kapitein Haak te horen, waardoor we plots voor het eerst in ons leven medelijden en zelfs sympathie voelen voor de bittere, oude man.

Dat laatste sluit aan bij een andere opvallende trend in deze prent: men durft dieper ingaan op het originele bronmateriaal, uit J.M. Barrie’s boek, dat niet toevallig dezelfde titel als de film draagt. De vertrouwde Disneymagie gaat hand in hand met een tristesse en melancholie die we niet gewoon zijn van de studio. Maar het zijn emoties die noodzakelijk zijn om de échte moraal van het verhaal over te brengen. Het was immers nooit Barrie’s bedoeling om Peter Pan als de grote, onoverwinnelijke goedzak neer te zetten. Het idee achter Pan hoeft niet te zijn dat kinderen gaan dromen van een ‘betere wereld’, zonder volwassenen. Het verhaal toont net aan dat opgroeien natuurlijk en noodzakelijk is, en misschien wel het grootste avontuur van allemaal.

Waar de tekenfilm ons het happy end gaf waar we ons bij Disney aan verwachten, neemt ‘Peter Pan & Wendy’ op dat gebied een duik in het diepe. Het einde valt op zijn best ‘bitterzoet’ te noemen, en zal sommige kijkers vast tot tranen toe ontroeren. We zijn het niet gewend dat Disney ons achterlaat met ‘hoop’ in plaats van ‘happy’, maar dankzij die keuze - naar onze mening veel gewaagder dan de diverse casting - zal de film een breder publiek aanspreken dan zijn voorganger.

Langer verhaal kort: geen ‘You Can Fly’, but you can cry!

‘Peter Pan and Wendy’ is vanaf vandaag te zien op Disney+.

Live action-versie van Disneyfilm ‘Moana’ in de maak, met Dwayne ‘The Rock’ Johnson in hoofdrol

“Die snor? Een noodoplossing”: hoe Super Mario uitgroeide tot een cultureel fenomeen

Daarom wees Harry Styles een rol in ‘The Little Mermaid’ af