Normaal, wanneer ze zingt, dan buigt ze haar nek naar achteren om diep adem te halen. Maar nu, me die ravenbek op haar hoofd en die vleugels in de nek, ging dat niet. “Ik heb mijn lichaam nieuwe dingen leren doen om in de beperking van dat pak toch te kunnen zingen”, vertelt Coely (29).

Ze zegt het zelf niet, maar de reacties op sociale media waren eensluidend: Coely was deze editie de beste stem. Ze werd ook al vrij vroeg herkend. “Toen de jury de eerste keer mijn naam zei, versteende ik. I was dying inside. Ik dacht: laat het hier en nu nog niet gedaan zijn. Gelukkig deemsterde mijn naam later weer weg.”

Coely schaterlacht terwijl ze het allemaal vertelt. En dat is mooi. Ze komt uit een lange depressie waarover ze vrijuit vertelde. Ook over haar therapie. Toch heeft ze haar deelname aan The Masked Singer niet eerst bij die therapeut afgetoetst. “Maar er zit zeker iets therapeutisch in. Het werpt je helemaal terug naar toen je tien jaar was en openstond voor elk zot avontuur.”

Voor Coely was het nog eens extra zot, omdat ze op het moment van The Masked Singer ook in de studio zat voor de opnames van haar tweede plaat, Alive. Ze zegt dat ze soms moest oppassen dat ze de gracieus klinkende kraai niet liet meezingen op haar Coely-cd.

Maar daarvoor liggen de liedjes ook ver genoeg uit elkaar. Coely op cd is hiphop, Coely als raaf was pop. Het beste van de pop. Ze zong Strong (London Grammar), Never Gonna Not Dance Again (Pink) en Skyfall (Adele). Telkens werden de speurders nog verder uit hun stoel geblazen. “En ikzelf ook”, zegt Coely, “al wil ik vooral eens de reactie van Adele op mijn Skyfall horen.”