Post Malone bewees in het Sportpaleis dat hij de Kurt Cobain van deze generatie is ★★★★☆

‘Hey iedereen, ik wou even zeggen dat ik geen drugs doe. Ik ben nooit gezonder geweest, mijn gewichtsverlies komt door de waanzinnige shows, maar bedankt voor jullie bezorgdheid', schreef @postmalone de ochtend van zijn Antwerpse show op zijn Instagrampagina. Moeder waarschuwde me altijd voor mannen met meer gezichtstattoos dan propere tenen, maar na een onvergetelijke doortocht verdient Post minstens het voordeel van onze twijfel.

Een nuchtere Post Malone is niet moeilijk te herkennen, net omdát hij de voorbije jaren meermaals onder invloed een podium betrad. In Antwerpen had Posty niet meer nodig dan de muziek om van te hijsen, slurpen en snuiven. Dat kon je al zien bij de krachtige openers ‘Reputation’ en ‘Wow.’. Ruim een kwartier vroeger dan afgesproken sprong hij - gekleed als mijn nonkel op camping Zonneschijn, compleet met een Magritte-T-shirt uit de eerste beste tourist trap - op het podium, enthousiast als een kind dat geen minuut langer kon wachten om met zijn kameraadjes te ravotten. En dat deden we: enthousiast ravotten! Pas toen hij anderhalf uur later afzwaaide, blikten we nog eens naar onze horloge.

In dat anderhalve uur gebeurde er nooit niets: hij plooide zich tussen en tíjdens de nummers in onmogelijke posities om zijn fans toch die ene aanraking te gunnen, kronkelde als een benevelde veertiger die moderne dans wilt etaleren op een familiefeest en vertelde bindteksten die nog afstammen uit de tijd dat hij De Middelen nog niet had afgezworen: ‘Deze song gaat over mijn intense liefde voor driehoeken, het heet ‘Circles’’.

Geen enkele vooraf ingestudeerde sketch voelde als vooraf ingestudeerd, op zich ook al een prestatie. Post trok een fan op het podium, duwde de genaamde Quinten een gitaar in de handen en stak ondertussen zelf een sigaret op - samen zetten ze een ijzersterke versie van ‘Stay’ neer. Posty’s lach naar Quinten toen die een tempo-overgang tot een goed einde bracht, was aanstekelijker dan een giechelende baby.

Tijdens de strakke hit ‘Rockstar’ stond de akoestische gitaar al te blinken op het podium. Niet dat je die in dat nummer hoort: ze is er om in stukken te eindigen op de podiumvloer, zoals dat gaat met rocksterren. Post ruimde de restanten daarna wel verantwoordelijk op om ze minutenlang uit te delen aan de Golden Circle, niemand in de zaal reageerde ongeduldig.

Een show die bol staat van de akkefietjes en intermezzo’s verwatert al snel tot niets meer dan dat, maar niet deze keer: vooral muzikaal speelde hij een set als nooit tevoren. Bangers als ‘I Like You’, ‘Circles’ of ‘Congratulations’ werden afgewisseld met intiemer materiaal. ‘Voor iedereen die ooit hartzeer kende,’ vertelde hij over ‘I Fall Apart’ aan, om bij elke gemeende noot opnieuw een stukje van een vers gelijmd hart te pulken.

De setlist staat al vast sinds het begin van de tour en ook in Antwerpen waren er geen verrassingen. Alleen maar schoten in de roos wel: zoals Robin Hood zijn eigen pijlen doorkliefde, deed Post Malone het drieëntwintig keer achter elkaar. Van ‘Candy Paint’ tot ‘Euthanasia’: elke nieuwe intro joeg een golf van gejoel door de vijftienduizend fans. Zelfs jongste worp ‘Chemical’, als single niet laaiend enthousiast onthaald, blijkt live een voltreffer.

Een genre kunnen we nog altijd niet plakken op de eigenaardige artiest. Wat wel zeker is: Post Malone is geen rapper, en toch is hij de beste rapper van het moment.

Maar hij kwam niet enkel ter onzer entertainment, terloops ging hij op het podium zijn demonen te lijf. De bombastische versie van ‘Love/Hate Letter to Alcohol’ – de bassen waren voelbaar tot in het Centraal Station – laat zich geen andere beschrijving aanmeten dan iconisch. ‘You’re the reason why I got my ass kicked. But you’re the only way to drown my sadness.’ Elke kreet een nieuwe leverstoot. Het daaropvolgende ‘Take What You Want’, met Travis Scott en fucking Ozzy Osbourne, was pure waanzin, en wie daarna nog rechtstond, werd door ‘Over Now’ omver geraasd. Nooit gedacht dat ik een traan zou laten voor een man wiens naam van RapNameGenerator.com komt.

Trekkend aan een sigaret – voor de zekerheid nog een andere veilig opgeborgen achter het rechteroor – sloot Post zijn show af met ‘White Ivory’: ‘The only good fucking song I’ve ever made.’ Het werd deze avond opnieuw duidelijk: alles wat Post Malone doet, doet hij met de oprechtheid van een kleuter, maar de rauwheid van een getormenteerde zestiger. Die combinatie hebben we al eens fataal zien aflopen. De zanger sprak niet zonder reden op meerdere momenten over (zijn) mentale gezondheid, hij kent de diepe dalen van het leven op zijn duimpje.

Laat ons hopen dat hij de twijfel over zijn Instagram-statement snel wegneemt. We hebben hem nog nodig, als artiest, maar nog meer als prille vader. Gezamenlijk aftellen naar 4 juli, die dag viert hij zijn 28ste verjaardag. Oef!