Genk toont wie de baas is: competitieleider opent play-offs met verdiende zege, Club mag titel vergeten

Een béétje meer respect voor Racing Genk voor de start van de Champions’ Play-offs had wel gemogen. Het ging in de (publieke) opinie hoofdzakelijk over de mogelijke ‘dubbel’ van Antwerp en over de sexy rol van scherprechter van Club Brugge. De baas na de reguliere competitie was toch Racing Genk? Wie straks landskampioen wil worden, moet in de eerste plaats over Racing Genk – dat is een feit.

Hoezeer Club Brugge de titel stiekem mocht verlangen, hun foutenmarge was vooraf quasi nihil. Misschien dat hier of daar nog een strategisch gelijkspelletje was toegestaan, maar voor een voetbalmirakel zou omzeggens de perfectie nodig zijn. ‘Perfectie’ als in de snelle 0-1 van Hans Vanaken. Zó een bal krullen, kunnen er geen drie in België. Het leer was netjes klaargelegd door Skov Olsen.

Racing Genk koud gepakt. Club was respectloos aan de wedstrijd begonnen. Defensie op de middellijn, Clinton Mata omzeggens rechtsbuiten, en Mats Rits die al meteen van box tot box rende. Good old Club Brugge.

Het ding met Wouter Vrancken is dat hij — hoewel nog jong — geen trainer is die bij de minste tegenslag paniekerig gaat veranderen aan het wedstrijdplan of de veldbezetting. Vrancken coacht weliswaar emotioneel en heftig, maar tactisch blijft hij koel.

Vrancken liet Brugge razen — in voetbal, en in het leven in het algemeen, moet je al eens tijd aan de tijd willen geven. Zie: toen Noa Lang ‘zijn mannetje’ Daniël Munoz liet lopen in het strafschopgebied, was er alweer orde in de Genkse chaos (1-1). Lang ziét de tegenstander vertrekken, maar de reflex van een spits is niet om erachteraan te rennen – het is onnatuurlijk.

De Champions’ Play-offs waren leuk begonnen.

Maar u kent dat, op elk feestje is er een gast die vroeg of laat op de avond alleman gaat irriteren. Het restant van de eerste helft was een voortdurend gemopper bij spelers, trainers en toeschouwers omwille van het fluiten en niet fluiten van ref Visser. Lang werd horendol.

De rust kwam niets te vroeg. Te veel rook om de hoofden.

De manier waarop Racing Genk uit de kleedkamer kwam, was sterk. Een stevige vuist op tafel. Genk op z’n best is indrukwekkend — veel beweging zonder bal, een hoge snelheid van uitvoering, veel ééntijdsvoetbal… Hun tweede helft was op het niveau van een kampioen. Mignolet had handen en voeten nodig om alles uit zijn kooi te houden. Op de buffelstoot van McKenzie was ie kansloos (2-1). Club twee keer door de lucht verslagen, zeg.

Genk is soms zó goed, dat het zich wel eens durft te vergalopperen. Dan lopen ze met zóveel offensief denkende mensen voor de bal, dat grote ruimtes ontstaan in de rug – het charmante casino-voetbal van Racing Genk.

Club Brugge wankelde. En werd in snelheid en in intensiteit overvleugeld. Lang kon zijn stempel niet meer drukken, Skov Olsen liep geblesseerd rond, en in dit soort uptempo-voetbal moet ook Hans Vanaken naar adem happen.

Een rock ’n roll-tweede helft van Racing Genk! Met uitroepteken.

De 3-1 van Paintsil werd eerst nog afgekeurd wegens buitenspel, maar even later deed hij het dunnetjes over. Wouter Vrancken rende juichend langs de lijn, sprong op de rug van de vervangen El Khannouss, en balde de vuist. Dit was ook zijn zege — overtuigd zijn van datgene waarmee je bezig bent, loont vaak.

Heynen jutte het publiek op. Er hing in het stadion een sfeertje van… u-weet-wel.

Zó ver zijn we nog niet. Wat we nu al weten, is dat Club Brugge géén kampioen wordt. Rik De Mil vond weliswaar enkele doekjes voor het bloeden na de passages van Hoefkens en Parker, maar hij kan dit Brugge ook niet meer tot de perfectie afstellen.

En nóg een feit: Racing Genk is en blijft — tot nader order — de baas in de Champions’ Play-offs.