Het gaat momenteel goed met ongeneeslijk zieke Tore (24), zoon van acteur en regisseur Mathias Sercu: "Dit is allemaal een extraatje"

Tore Sercu heeft ongeneeslijke kanker. Die diagnose kreeg hij bijna twee jaar geleden in mei 2021, op Moederdag. Hij zit in een palliatief zorgtraject met een wekelijkse immunotherapiesessie. Die behandeling zal de kanker niet genezen, maar wel de ziekte zo lang mogelijk onder controle houden. 

Een prognose? Die is er eigenlijk niet. Zit de kanker nog in zijn lijf, en in welke mate dan? "Dat kunnen we eigenlijk niet zeggen. Het is niet meetbaar, maar de dokters hebben wel bepaalde zekerheden om aan te nemen dat de kanker nog aanwezig is", zegt Tore.

Een complex ziektebeeld dus, zonder duidelijke prognose. Want een half jaar geleden was vader, acteur en zanger Mathias Sercu nog in "De zevende dag" te gast met het lied "Wat een mooie dag". De opbrengst van die plaat ging naar het fonds van dokter Tessa Kerre, de behandelende arts van Tore.  

Tore hoopte toen nog kerst te halen en er met het voltallige gezin de mooiste Kerstmis ooit van te maken. Dat is gelukt, want het gaat al vier maanden verrassend goed met hem: "De laatste tijd heb ik veel energie en ik ben nu al een viertal maanden denk ik stabiel, zowel mentaal als fysiek".

Tores lijf is dan wel terminaal, zo voelt hij zich niet in zijn hoofd. "Het is moeilijk om een identiteit te hebben die ik zelf heb opgebouwd. Ik moet mij daar aan herinneren, zeg maar. Dat het niet is hoe dat ik mij nu voel. Ik probeer mij bewust te zijn dat alles wel eindig is, zoals bij iedereen uiteindelijk. En dat er bij mij een grotere waarschijnlijkheid is dat dat veel sneller zal zijn", aldus Tore.

Ook voor papa Mathias en het hele gezin is het altijd met de voetjes op de grond blijven, ook in goede periodes. "Het is een hele rare staat van zijn. Op dit moment voelt het allemaal heel positief. Maar we weten: er hangt een soort zwaard van Damocles boven ons hoofd."

Dat belet Tore er niet van om plannen te maken en levensvreugde uit te stralen, integendeel. "Ik plan niet heel ver op voorhand, maar voor de zomer ga ik wel plannen maken met mijn vrienden. En ik droom veel... Ik droom heel simpele dingen, en ik kan met mijn dromen zo ver gaan als ik wil. Ik kan dromen van genezen, terwijl ik eigenlijk een zekerheid heb dat dat niet kan gebeuren. Dat is het leuke, vind ik, de nuance tussen wensen, hopen en dromen. Het dromen doet mij enorm veel deugd. Ook al komt het niet uit. Het gaat niet om de uitkomst."

Of Tore dan geen schrik heeft voor die uitkomst? "Ik ga er al zo hard vanuit dat mijn leven zo kort is, al zo lang ook. Dus ja, ik ben dat al wel gewoon, en dit is allemaal eigenlijk een extraatje."

Dat "extraatje" grijpt Tore volop met beide handen. Hij is pas weer begonnen met studeren en volgt twee vakken aan de UGent. "Ik leer graag bij, en dat is ook een stempel die ik op mij kan leggen. Dan ben ik niet alleen de palliatieve Tore, maar ook student. Ik probeer om structuur in mijn leven te leggen, een rode draad te hebben. Anders ben ik aan het wachten op de dood."

Eén van de rode draden in Tores leven is zijn vriendin Frauke. Hun relatie startte toen Tore al wist dat hij ziek was. "Het gaat super. We hebben ups en downs, natuurlijk. Maar de kern, die zit heel goed. Frauke is een prachtig persoon en ik denk dat zij mij ook een prachtig persoon vindt. Maar hoe het voor haarzelf loopt, is natuurlijk moeilijker. Zij is niet even open als ik, ze kan niet altijd even makkelijk alles onder woorden brengen."

Vader Mathias vindt zijn woorden wel. "Ik omschrijf het als een hele grote wachtkamer. Maar wel een leuke wachtkamer, op dit moment. We hebben het al drie keer meegemaakt dat ze plots zeiden "nu zal het gedaan zijn". Dan zit je in een kleine, enge wachtkamer te wachten. Terwijl nu, vind ik, is het precies een heel grote wachtkamer waar van alles te doen is en waar het fijn vertoeven is. We kunnen eens lekker gaan eten, spelletjes spelen… Het is eigenlijk plezant. Maar heel de tijd weet je wel dat dat deurtje terug opengaat daar ginder in de verte."