“Mijn man is een telg uit een bekende kunstenaarsfamilie. Herman Teirlinck, de Vlaamse schrijver, is zijn overgrootvader en Karel Maes, een van de pioniers van de abstracte schilderkunst in België, is zijn grootvader. Ook als meubelmaker wist zijn grootvader vanaf de jaren twintig naam te maken. Hij maakte modernistische meubels voor winkels, horecazaken en particulieren en destijds stond hij zelfs in voor de inrichting van de Brusselse Inno. Met zijn zonen, Piet en Jan, startte hij later het succesvolle meubelatelier Maes & Zonen op in het toenmalige Belgisch Congo. Door onfortuinlijke omstandigheden verloor hij echter tot twee keer toe zijn hele hebben en houden. Daardoor is van zijn oeuvre tot op heden helaas erg weinig bewaard gebleven. Alle stukken die de familieleden in hun bezit hebben, worden om die reden enorm gekoesterd.”

“Herman en ik staan daarvoor zelf in nauw contact met twee meubelrestaurateurs met veel kennis van zaken: Marc Hotermans en Philippe Lange. Zo is onze kaptafel dankzij Lange uiteindelijk bij ons terechtgekomen. Tijdens het leeghalen van een woonst botste hij op het meubel. Hoewel niet met volle zekerheid kon worden vastgesteld dat het door Karel is gemaakt, hebben we geen seconde getwijfeld en het meteen gekocht. De geometrische vormen, de eenvoudige constructie, de kwaliteitsvolle, mooie materialen en het monumentale uiterlijk zijn een duidelijke signatuur van zijn werk. De kaptafel staat nu in onze living. We twijfelden er eerst over om het een plekje te geven in de slaapkamer, waar zo’n stuk in principe hoort, maar dat lijkt ons zonde. In de living kunnen we er des te meer van genieten. Verder staat het hele huis vol met familiestukken, grotendeels van de familie van Herman, in mindere mate van die van mij. Elk object wordt erg gekoesterd. We willen er samen oud mee worden. Ons interieur is daardoor erg eclectisch. Daar houden we van. Alles wat mooi is apart, past ook mooi samen.”

Hier ga ik shoppen

“Als we in Brussel zijn, springen we altijd wel eens binnen in de winkel van meubelrestaurateur Philippe Lange. Niet per se om te kopen, kijken is net zo leuk. Uiteindelijk hebben we niet echt iets nodig. Alle vier verdiepingen van het huis staan nu al overvol.” (lacht)

Leuke interieurtip?

“Soms verplaatsen we midden in de nacht onze interieurspullen, zodat we ’s ochtends koffie kunnen drinken in een ‘nieuw’ interieur. Herman houdt zich daar vaak mee bezig. Eén schilderij blijft wel altijd op dezelfde plaats hangen.”

Favoriete Instagramaccount?

“Ik hou er wel van om te verdwalen tussen alle mooie interieurs op Instagram. Een van mijn favoriete accounts is @bibleofbritishtaste, omdat ik dol ben op dat typische Britse eclecticisme.”

We hebben (g)een budget

“Vintage is zeker niet altijd budgetvriendelijk, maar wij kopen telkens iets voor het leven. Wij wisselen spullen niet zomaar na een tijdje in. Vanuit dat principe lijkt een paar duizenden euro’s voor een bureau of kast niet veel.”

Vintage spullen van Joke

Familiestuk

“In de gang staat een witgelakte stoel van mijn overgrootvader. Via mijn oma, mijn mama en mijn zus is hij uiteindelijk bij mij terechtgekomen. Veel weten we er niet over. Mijn overgrootvader liet het in de jaren vijftig maken door een bevriende schrijnwerker, maar niet in de gebruikelijke stijl van toen. Zo lijkt de stoel meer op een meubel uit de jaren twintig.”

Cadeautje voor mezelf

“Dit bureau heb ik als beloning voor mezelf gekocht op het einde van een erg druk schooljaar. Via de webshop van Philippe Lange. Het sprong direct bij mij in het oog, omdat ik nooit eerder zo’n bureeltje had gezien. Niet enkel de vormgeving is fantastisch, dankzij de vele handige, diepe lades is het ook erg praktisch in gebruik.”

Gratis en voor niets

“Toen we een jaartje in Londen woonden, botsten we tijdens een wandeling in het zakendistrict op deze drie zeteltjes van Le Corbusier. Ze stonden in een te verbouwen gebouw onder een hoop vuil en we mochten ze gratis meenemen. Een halve dag hebben we er te voet mee rondgezeuld om ze tot bij ons thuis te krijgen. We woonden nochtans vlakbij.” (lacht)

Herinneringen

“De eettafel, de zogenaamde cirkante tafel van de Belgische meubelmaker Bob Van den Berghe uit 1976, is mij geschonken door mijn moeder. Samen met mijn ouders heb ik er veel gezellige momenten aan beleefd. Er hangen veel leuke herinneringen aan vast. Nu maak ik er samen met Herman en zijn kinderen een hoop nieuwe bij.”