Dominic Hermans na 34 (!) seizoenen weg bij Bokrijk: “Speel nu samen met zonen van vroegere ploegmaats”

“In mei 1989 heb ik me aangesloten bij Bokrijk”, herinnert Hermans zich. “Dat gebeurde door toenmalig secretaris Fons Gaens, die leraar was in het vijfde studiejaar en iedereen automatisch inschreef bij de club (lacht). Ik speelde uiteindelijk tien jaar bij de jeugd, van de duiveltjes tot de juniors. Daar werd ik in mijn eerste jaar doorgeschoven naar het eerste elftal. Ik ging toen net communicatiewetenschappen studeren in Gent en trainde tijdens de week twee keer bij een plaatselijke club. Ik had het geluk dat de trainer me toch liet spelen, zolang hij zag dat mijn niveau niet daalde. Daar ben ik hem dankbaar voor. Ik heb er nooit aan gedacht om Bokrijk te verlaten. Er is wel eens interesse geweest, maar ik ben er nooit op ingegaan. Bokrijk was mijn club en ik heb me er altijd super gevoeld. Ik speelde er in derde en vierde provinciale en eerlijk gezegd is dat ook mijn plafond.”

Hermans was een vaste waarde bij de Genkse club. “Eerst als aanvallende middenvelder, later als verdedigende middenvelder of centrale verdediger. In mijn beginjaren had ik nog schrik van die oudere mannen in de ploeg, maar intussen ben ik die oudere man, he (lacht). Al is de mentaliteit wel anders. Vroeger keken wij op naar de ervaren rotten, dat is wel veranderd. Het is grappig dat ik nu met jongens speel, van wie ik ooit met de vaders in de ploeg stond. Ik word dus oud.”

Blessures

Die ouderdom resulteerde de voorbije seizoenen regelmatig in blessures. “Ik heb nooit iets gebroken, maar sukkelde wel vaak met spierblessures. Ik amuseerde me nog wel, maar als je om de zes weken aan de kant moet blijven door kwaaltjes, dan is het niet meer plezant. Ik heb dit seizoen amper gespeeld met het eerste elftal. Mijn laatste match dateert al van november. Ik ben toen met een knieblessure gewisseld en daarna heb ik beslist om te stoppen. Zondag mocht ik wel nog even invallen.”

Hermans hangt niet alleen zijn schoenen aan de haak, hij stapt ook uit het bestuur. “Dat heb ik elf jaar gedaan, maar ook daar komt inderdaad een einde aan. Ik wil mezelf geen verplichtingen meer opleggen. Als ik me voor iets engageer, dan is dat voor de volle 100 procent. Maar ik wil voortaan mijn vrije tijd zelf kunnen invullen. Ik ga samen met mijn vriendin Veerle genieten van de rust. Ach, ik heb een supertijd gehad bij Bokrijk, dat vergeet je nooit. Ze gaan me hier nog vaak zien, al is het dan als supporter.”