Hoe het ooit allemaal begon voor Luca Brecel: “Blij dat we onze living hebben opgeofferd”

De roots van mama Mirella liggen in Italië, het verklaart meteen de bestemming van de zomervakanties van de Brecels. Omdat pa Carlo en de jongste zoon Luca geen zin hebben in zonnen in Rimini, gaan ze op zoek naar een verzetje. In één van de speelzalen staat een pooltafel. De negenjarige Luca neemt een keu met twee handen vast en geeft de witte bal een moeizame duw. Hij amuseert zich te pletter en voor hij het weet, heeft ook Carlo (verplicht) een nieuwe hobby.

“Luca was zo verslingerd aan het spelletje, dat hij zo vaak mogelijk met me wilde gaan snookeren in Snooker Sports in Maasmechelen”, blikt vader Brecel terug. “Een van de clubleden raadde me aan om Luca in te schrijven voor een initiatie. Daarvoor konden we in Hasselt terecht. Tom Hannes gaf zo Luca zijn allereerste snookerlessen in The Happy Snooker. Omdat Luca blijkbaar veel aanleg had, stuurde hij ons al snel door naar Danny Moermans, die al meerdere Limburgse talenten begeleid had.”

Starten van nul

Carlo Brecel herinnert zich de eerste groepstrainingen met Moermans alsof het gisteren was. “Al heel snel wilde Danny Mirella en mij even apart spreken. Ik dacht dat het was om ons te zeggen dat we best een andere sport zochten voor Luca. (schatert) Het tegenovergestelde bleek waar. Onze zoon bleek iets speciaals te hebben, Danny wilde graag individueel met hem aan de slag gaan.”

“Ik had nog nooit iemand bij me gehad, die de dingen zo snel oppikte”, zegt Moermans. “Ook de manier waarop hij voor de bal ging, duidde erop dat Luca een natuurtalent was. Het was ook een voordeel dat hij nog maar pas speelde. We konden zijn techniek van nul beginnen op te bouwen, dat is makkelijker dan dat je iemand eerst bepaalde dingen moet afleren.”

“Ruim achttien jaar later is hij wereldkampioen, ik kan het nog steeds niet vatten”, vervolgt Moermans, die niet kon ingaan op de uitnodiging van Carlo Brecel om de finale in het Crucible te volgen. “Ik moest werken, bovendien is mijn internationaal paspoort vervallen. Ik heb het even lastig gehad aan mijn tv en kreeg dinsdagochtend ook een heel mooi bericht van Luca. Die appreciatie is mooi, ik ben blij dat ik een klein steentje heb kunnen bijdragen aan dit succes. Ik ben speciaal nog eens door al onze foto’s gegaan, een schat aan herinneringen.”

Muur gesloopt

Terug naar 2005, terug naar Maasmechelen. Waar Carlo Brecel een heel ingrijpende beslissing neemt. “Financieel werd Luca’s nieuwe hobby onhoudbaar, hij wilde elke dag gaan snookeren in de club. Daarom hebben we beslist om zelf een tafel te kopen. Alleen hadden we geen enkele ruimte die groot genoeg was om er een snookertafel te installeren. Dus heb ik maar een muur gesloopt, om onze living in een snookerzaal te veranderen. Van een andere kamer maakten we de living. Alles voor je kind, hè”, glimlacht pa Brecel.

Moermans beaamt: “Carlo en Mirella wisten niet dat hun zoon zulke hoge ogen zou gooien. Ze investeerden nog niet in zijn carrière, ze wilden gewoon hun kind elke dag opnieuw gelukkig zien. Daar hadden ze alles voor over.”

Mancave

De duizenden trainingsuren beginnen snel te renderen. Luca wordt op zijn 14de al Europees kampioen U19, klopt verschillende profs op invitatietoernooien en wordt op zijn 16de op de professionele Tour toegelaten. Alleen is het bijna onmogelijk om dat te bekostigen. “Daar heeft Lode Colson Luca’s opgang in leven gehouden, ook hem zijn we eeuwig dankbaar.”

“De noodkreet van Carlo op tv had me geraakt”, zegt Colson, zaakvoerder van CKS in Dilsen-Stokkem. “Ik zag een man, afkomstig uit mijn gemeente Dilsen-Stokkem, die er alles voor over had om de droom van zijn zoon te helpen realiseren. Hij wilde zelfs zijn huis verkopen. Ik heb hem gecontacteerd en samen met Danny hebben we een plan opgesteld.”

Op de site van Colsons bedrijf wordt een heuse snookeracademie uit de grond gestampt, waar naast Luca Brecel ook nationale selecties uit Duitsland, Nederland en Frankrijk stages houden. Die academie wordt geen succesverhaal, maar Luca’s carrière komt onder stoom. Het verhaal kost Colson uiteindelijk flink wat geld, maar daar heeft hij nooit een seconde spijt van gehad.

“Was ik bijvoorbeeld rally gaan rijden, dan had me dat evenveel gekost. Snooker is een geweldige hobby geworden. Luca heeft de microbe doorgegeven, ik heb thuis een mancave ingericht met een snookertafel erin. Ik heb in 2012 ook enorm genoten van Luca’s eerste deelname in het Crucible, waar ik Dennis Taylor ontmoette en een rondleiding kreeg achter de schermen. Afgelopen week volgde hét hoogtepunt. Zeges tegen Williams en O’Sullivan en daarna die finale tegen Selby. Ik heb het niet droog gehouden aan mijn tv.”

Eén keer de trein vertrokken is, kan Luca met zijn prijzengeld zijn onkosten dekken en is ook een coach niet langer een noodzaak. Het maakt beide heren niet minder trots. “Danny en ik hebben maandagavond na de finale nog verschillende berichten uitgewisseld”, besluit Colson. “Jongens, wie had dit durven denken? We hebben altijd geweten dat Luca ne speciale is. Maar wereldkampioen? Voor tientallen miljoenen tv-kijkers? Daar kunnen we alleen maar enorm fier op zijn.”