COLUMN. Jeroen vindt niet iedereen geschikt voor het ouderschap. “Kinderen kopen? Bekwaamheid niet vereist”
“Hoeveel Rauls zullen we nog begraven?”, vraagt Jeroen zich af in zijn column deze week. Zijn hart bloedt voor het Gentse jongetje (9) dat onlangs overleed door mishandeling. En dat doet hem nadenken over ons recht op voortplanting. “Sommige baby’s spoelen aan in een nest dat geen nest is.”
Jeroen VermeirenBron:NINA
Er is maar weer eens een kind overleden. Zomaar, op een doordeweekse dag. Het is helaas niet de eerste uk die het leven laat in de kinderopvang, of in de handen van een toornige (stief)vader die het dooreenschudden niet laten kan. Al dan niet na te veel drank of drugs of een te kort lontje. Willen of niet, het is een realiteit.
Het brengt een heikel probleem aan het licht. Dat van het recht op voortplanting. Wie mag, en wie niet? Er vallen daar heelder bomen over op te zetten. Ik ken mensen die geen kinderen kunnen krijgen. Mensen die heel veel liefde op overschot hebben. Mensen die beslissen om een wees- of pleegkind een warm nest te geven. De procedure die ze moeten doorlopen om hun liefde te mógen delen, is er – zeker in het geval van adoptie – één van jaren.
Net iets te veel kinderen worden geboren in gezinnen die al in de kiem ontwricht zijn.
Jeroen
Warme, stabiele, verantwoordelijke koppels moeten bij herhaling aantonen dat ze het waard zijn te ouderen. Begrijp mij niet verkeerd: het is goed dat onze overheid secuur en waakzaam omspringt met adoptie. Maar er staat dus ook een olifant in de porseleinenwinkel: al wie vruchtbaar genoeg is, kan zomaar een nageslacht ter aarde brengen.
Meestal gaat dat betrekkelijk goed. En toch. Net iets te veel kinderen worden geboren in gezinnen die al in de kiem ontwricht zijn. Om tal van redenen. Drank, drugs, psychische kwetsbaarheid … ach, factoren genoeg die een mens minder of zelfs ronduit ongeschikt maken voor het ouderschap. Overigens: geen oordeel daarover. Wie kwetsbaar is, heeft daar zelden zelf voor gekozen.
Er zijn nog altijd baby’s die aanspoelen in een nest dat geen nest is, in een huis waar slechts onvermogen woont.
Jeroen
Blijft het feit: als je maar een goede baarmoeder hebt én florissante eicellen én spermatozoïden die school -en rugslag beheersen, dan is een kind kopen een fluitje van een cent. Of je al dan niet geschikt bent voor het ouderschap? Geen haan die ernaar kraait. Geen wet die wat vermag.
En dus zijn er nog altijd baby’s die aanspoelen in een nest dat geen nest is, in een huis waar slechts onvermogen woont en waar er een tekort is aan zowat alles: veiligheid, geduld, gezondheid en de liefdevolle koestering van huid tegen huid. Je vraagt je af – ik toch – hoe we met dat complexe gegeven om moeten gaan.
De tot de dood mishandelde Raul die uit het water gevist werd in Gent. De zoveelste baby die in het ziekenhuis belandt nadat hij dooreengeschud werd. De waarheid is dat elk beetje vruchtbare m/v een kroost ter wereld kan werpen. Terwijl mensen met liefde te veel en biologisch geluk te weinig een ware martelgang moeten afleggen om al het moois dat ze te bieden hebben ook écht te mogen delen.
De wereld op zijn kop. Wie een rijbewijs wil halen, moet tal van proeven doorstaan. Maar kinderen kopen? Bekwaamheid niet vereist. Misschien moesten we daar toch eens een mouw aan passen. Is dat controversieel? Ja. Maar hoeveel Rauls zullen we nog begraven? Stof tot nadenken, zeg ik je.
