De tiendelige reeks is opgedragen aan Sergio Corbucci, de regisseur van de originele Django (1966) voor wie Quentin Tarantino veel bewondering koestert. Maar regisseuse Francesca Comencini wilde ironisch genoeg een moderne versie die afstand neemt van Corbucci’s klassieker met Franco Nero.

Wat meteen opvalt: geen Ennio Morricone of Luis Bacalov-achtige muziek, wel een moderne, Amerikaans klinkende score. Het rechtlijnige verhaal van het origineel met zijn eendimensionale personages werd vervangen door een meanderend narratief met flashbacks en complexe karakters vertolkt door acteurs uit alle uithoeken van Europa.

Het verhaal handelt over voormalige boer Django (een degelijke Matthias Schoenaerts met een Buffalo Bill-look) die op zoek gaat naar zijn verdwenen dochter. Hij vindt haar in de nederzetting New Babylon die bevolkt is met voormalige slaven en geviseerd wordt door de fundamentalistisch leidster (Noomi Rapace) van een naburig dorp. Django is lang niet zo sterk als de Britse westernreeks The English en fans van de oude spaghettiwesterns zullen de vernieuwing niet meteen zien zitten. Na enkele afleveringen weet de serie toch te boeien, ook al door een subversief element dat zelfs Clint Eastwood zal doen steigeren.(cc)

‘Django’ kan je bekijken op TV Vlaanderen