Naar aanleiding van de nieuwe film Eindspel en zijn zestigste verjaardag praat Jan Verheyen over de grote dingen des levens. Ook over zijn moeder. “Mama heeft alzheimer en zit in een woon-zorgcentrum, vader woont in een bungalow in de tuin van mijn zus. Ik ben liberaal en progressief, maar die discussie over euthanasie, daar denk ik nu genuanceerder over. Voor moeder wordt goed gezorgd, ze zit op haar kamer heel de dag sudoku’s in te vullen en heeft geen pijn. Ik kan niet in haar plaats over haar levenskwaliteit oordelen.”

Verheyen zegt dat veel mensen zicht vastklampen aan de dingen die ze wel nog kunnen, veel meer dan aan wat ze niet meer kunnen. Dus: “Hoe kan ik voor haar inschatten waar het moet ophouden? Voor mijzelf is, denk ik nu, fysieke pijn een einde. Ik wil oud worden zoals Mark Eyskens. Waardig en op je 80ste nog gevraagd worden om geestig en erudiet te zijn in talkshows. Ik wil vredig sterven in mijn slaap. En vooral: omringd door liefde. Al besef ik dat dat hooggegrepen is.

Verheyen vertelt ook nog over zijn kindertijd thuis: “Hoe warm ons gezin ook was, cultuur interesseerde mijn ouders niet echt. Twee keer per jaar gingen we naar de nieuwste Disneyprent en dat was het. Als tiener mocht ik wel wekelijks naar de cinema in Brussel. Dan zag ik drie vertoningen op een dag. Om die uitstap te betalen werkte ik in Frituur-restaurant Josée in Temse.”