Roze trui: Andreas Leknessund (Noo)

Paarse trui: Jonathan Milan (Ita)

Blauwe trui: Thibaut Pinot (Fra)

Witte trui: Andreas Leknessund (Noo)

Hoe kwam de zege tot stand?

In een sprint met twee. De Fransman Aurélien Paret-Peintre kwam gemakkelijk uit het wiel van de Noor. Voor allebei was Lago Laceno de belangrijkste koersdag uit hun carrière. Voor de 27-jarige Fransman van AG2R-Citroën was het na een etappe in de Tour des Alpes Maritimes et du Var zijn tweede zege van het seizoen. Leknessund schreef dan weer Noorse wielergeschiedenis want hij is na Knut Knudsen in 1981 slechts de tweede Noor ooit in het roze. De ondertussen 72-jarige Noor won de proloog in Trieste en was daags nadien al de maglia rosa kwijt aan de Italiaanse krachtspurter Guido Bontempi.

De strijd om de dagzege werd geopend door Nicola Conci. Op de Col Molella, op zeven km van het einde, deed de Italiaan de kopgroep uiteen spatten. Warren Barguil was het eerste slachtoffer. De Italiaan van Alpecin-Deceuninck had zich overschat want Tom Skujins ging op en over de Italiaan. Op 5,7 km van het einde wipte Leknessund naar Skujins, maar ook hij was geen partij voor de Noor. Dat was de spichtige Aurélien Paret-Peintre wél. Omdat de man met de schilderachtige naam alleen oog had voor de dagzege, was het aan Leknessund om gas te geven tot de streep. Zo kregen we een even spetterend einde als een begin van deze lastige rit.

Wat voorafging aan de vlucht van de dag was simpelweg wielrennen van de bovenste plank. Hoe saai de aanloop was van de zondag- en maandagetappe, zo spectaculair was het in de vierde etappe. Eindelijk kregen we koers vanaf de eerste kilometer. En hoe! Op heuvelachtig terrein werd het eerste uur 46,3 km afgehaspeld. De juiste ontsnapping kreeg pas gestalte op 97 km van de finish, na de top van de Crocelle. Thibaut Pinot kwam daar nog als eerste door voor Santriago Buitrago, wat aangeeft dat zowel de dit jaar afscheidnemende Fransman Thibaut Pinot als de Colombiaan van Bahrain Victorious hun zinnen hebben gezet op het bergklassement.

Zaten in de eerste grote ontsnapping: de Fransen Warren Barguil (Arkéa-Samsic) en Aurélien Paret-Peintre (AG2R-Citroën), de Italianen Vincenzo Albanese (Eolo-Kometa) en Nicola Conci (Alpecin-Deceuninck), de Letlander Toms Skujins en de Eritreeër Amanuel Ghebreighabzier (Trek-Segrafredo) en de Noor Andreas Leknessund (DSM). Laatstgenoemde was met Brandon McNulty de eerste twee uur de actiefste aanvaller, maar de Amerikaan van UAE Team Emirates miste de juiste ontsnapping.

Remco Evenepoel ging akkoord met de samenstelling van de vluchtersgroep die vanaf dat moment afstand kon nemen. Alleen Bruno Armirail stribbelde nog tegen, maar uiteindelijk zou de Fransman van Groupama-FDJ zorgen voor de eerste chasse patate van deze Giro. Daarna nam Soudal – Quick-Step de controle over de koers en liet naar de finale toe de zevenkoppige vluchtersgroep nog meer ruimte nemen. Op 30 km van de streep liep de voorsprong op tot 5’45”.

Wat deden de favorieten?

Eigenlijk niets. Na een beroerd begin reed Ineos-Grenadiers naar het einde zo hard de Colle Molella op dat Leknessund uiteindelijk maar een kleine halve minuut overhield om het roze van Remco Evenepoel over te nemen. De onttroonde leider was tevreden met slechts 28 seconden achterstand.

Dé topfavoriet op de eindzege werd op de Colle Molella wel zeer snel geïsoleerd. Op 5,4 km van het einde moest Ilan Van Wilder (voor de gelegenheid in de witte trui als beste jongere) de kopgroep laten lopen. En daarna speelde hij ook Louis Vervaeke kwijt.

Remco Evenepoel was ook de enige renner die met beenstukken reed in deze regenachtige dag, waarin hij zich vroeg in de etappe even liet verschalken toen een groep met Primoz Roglic voorop ging rijden.

Dat was peanuts in vergelijking met wat João Almeida, Tao Geoghegan Hart en Geraint Thomas overkwamen. Ze moesten het eerste koersuur al een jasje uitdoen. Door een onoplettendheid keken ze voor de eerste col van tweede categorie ineens tegen een halve minuut achterstand aan. Maar dat werd dichtgeknald door o.a. Davide Formolo.

Dan was er nog Jay Vine die in het begin van de rit tegen zijn eigen volgauto knalde en met de schrik vrijkwam. Dit kon veel slechter zijn afgelopen voor de eindwinnaar van de Tour Down Under die niet bepaald de behendigste renner van het pak is.

Wat deden de Belgen?

Laurens De Plus moest vol aan de bak toen zowel de kopmannen van Ineos-Grenadiers, Tao Geoghegan Hart als Geraint Thomas in een tweede groep verzeild raakten. De Ninovieter trok naar de finish toe ook zo hard door zodat Leknessund veel minder comfortabel in het roze zit dan hij op tien kilometer van de finish nog gedroomd had.

Een andere landgenoot in de spots was Harm Vanhoucke (DSM), ploegmaat van de nieuwe leider. Vooral het eerste uur was hij heel bedrijvig. Verschillende keren probeerde hij met Leknessund vergeefs een bres te slaan, maar de Noor zou er toch in slagen om in de juiste vlucht te zitten.

Verder nog iets dat je moet weten?

* Paul Lapeira (AG2R-Citroën) was de eerste opgever van deze 106de Giro. De Fransman pakte de tweede dag nog wel de bergtrui, maar is sinds maandag ziek. De debutant in een grote ronde stond zondagmorgen op met een pseudo-gripaal syndroom. Hij werd in de snelle start direct gelost en stapte al even vlug uit koers.

* Diego Ulissi kwam in de afdaling van de Crocelle ten val nadat een renner van Israel-Premier Tech in een bocht het evenwicht verloor. Ook Stefan De Bod (EF Education-EasyPost) lag erbij. Even voordien was ook debutant Michel Hessman (Jumbo-Visma) tegen de grond gegaan, kort nadat diens ploegmaat Sam Oomen lek reed.

* Het was vandaag al twaalf jaar geleden dat Wouter Weylandt het leven liet in de Giro. ‘WW Special’ maakte een dodelijke val in de afdaling van de Passo del Bocco toen hij met zijn pedaal achter een muurtje bleef hangen. Sinds die zwarte dag reikt organisator RCS het rugnummer 108 niet meer uit. Lars van den Berg van EF Education-EasyPost rijdt met 109 rond.

Ritwinnaar Aurélien Paret-Peintre: “Iedereen tevreden”

“Het grote doel dit jaar was de Giro. Ik heb dan ook hard voor getraind voor deze drie weken. We wisten dat er vandaag een kans lag voor de vroege vlucht om tot het einde te gaan. Het was dan ook belangrijk voor het team en voor mezelf om die ritzege te pakken. Ik ben super tevreden. Ik wist dat ik sneller was dan hem (medevluchter Andreas Leknessund, red.), dus we hebben samengewerkt tot de finish. Ik denk dat hij de roze trui ook overneemt, dus iedereen is blij zo.”