Remco Evenepoel staat roze leiderstrui met de glimlach (heel even) af: “We kunnen onszelf wat sparen nu”

Geen stress aan zijn lijf. Remco Evenepoel voelde zich op dag vier van de Giro als een euh... wolf in de Apennijnen: oppermachtig en vrij. Strategisch klaarkijkend, tactisch schrander. Dollend met generatiegenoot en ploegmaat-met-de-ideale-maten Ilan Van Wilder, die de truuk met het ei van Simone Velasco leek te kopiëren maar van zijn kopman prompt een hengst voor zijn hersens kreeg. Blij dat na tachtig kilometer artillerie in het peloton eindelijk de verhoopte vlucht met zeven vertrok. Probleemloos controlerend op de slotklim naar Lago Laceno, eerst nog met Cattaneo, Hirt en Vervaeke voor zich uit, in de laatste kilometers opvallend geïsoleerd.

“Niks ergs”, vond Evenepoel dat laatste. (lachend) “Zolang ík er maar bij zit, is het goed hé.” Of het hem toch niet een beetje ongerust had gemaakt, drongen we aan. “Neuh. Het zijn dingen die kunnen gebeuren na zo’n zware wedstrijd op geaccidenteerd parcours.” Die dolle aanvangsfase, bedoelde Evenepoel vooral. Waarin het team verrassend veel krachten had gelaten en energie had verbruikt. “44,5 gemiddeld in de eerste twee koersuren: het ging razendsnel op die grote, oplopende wegen. Die ik, van mijn kant toch, een beetje had onderschat. Niet dat ik er persoonlijk last van had, ik voelde hele goeie benen. Maar bij de andere jongens moet het toch wel in de kleren zijn gekropen.”

Dat bleek, toen de beschikbare pionnen in de laatste tien kilometer één voor één wegvielen. Eerst Cattaneo, dan Hirt, Vervaeke ook na een ultieme kopbeurt. Evenepoel bleef eenzaam in de frontlijn. En zag plots een Ineos-trein onder leiding van ‘buddy’ Laurens De Plus voor zich uitrijden, met liefst vijf wagons. “Ik dacht dat er eentje zou aanvallen. Geoghegan Hart of zo, om wat tijd terug te pakken. Maar... er gebeurde niets. Ik denk dat ze zelf gewoon wilden controleren om mogelijke demarrages in de kiem te smoren.” Evenepoel werd geen seconde verontrust, peddelde comfortabel mee in het spoor. “Hun tempo voelde helemaal niet lastig aan.”

De wereldkampioen moest zich nog reppen - of in dit geval: remmen - om zichzelf van de roze trui te verlossen - 0.28, scheelde het uiteindelijk. ‘Fifty fifty’ had hij die kans bij de start in Venosa nog ingeschat. “Deze rit was er voor geknipt. Dus wisten we ook dat er volop zou gestreden worden om in die beslissende vlucht te geraken.” De sterkste motoren voorin, Leknessund en Paret-Peintre, zorgden voor het welslagen van Evenepoels missie. “Supercontent”, was hij dan ook met de nieuwe situatie. Want... druk weg, al was het maar voor even? “Ooh, druk voel ik zelf nooit. Feit is wel dat we het werk nu eens kunnen overlaten aan een andere ploeg. En dat ik zelf ook wat energie kan sparen. Daar moeten we optimaal van profiteren. Prima kerel, die Leknessund. Goeie renner. Ik zie hem vrijdag misschien wel Gran Sasso/Campo Imperatore overleven en vervolgens standhouden tot zondag. Hopelijk kan ik dan het roze heroveren in de tweede tijdrit.”

Tot zolang neemt hij afscheid van alles wat ook maar enigszins op een leidersshirt lijkt. Geen rosa, maar ook geen bianca, het wit van de beste jongere. Ook al is Evenepoel daar, als tweede in dat voorlopige klassement na Leknessund, momenteel de rechtmatige drager van. “Ik ga die trui niet accepteren. Ik draag ze niet”, klonk het ietwat stoer aan de finish. De waarheid is dat de UCI het reglementair ook simpelweg niet toelaat. Omdat nationaal of internationaal kampioenentextiel in een rittenkoers altijd voorrang krijgt op één of andere leiderstrui. Reden waarom ook het nummer drie, Portugees kampioen João Almeida, in Atripalda niet in het wit aan de start zal staan van de vijfde rit maar wel het nummer vier, de Nederlander Thymen Arensman. Alvast twee dagen zonder cérémonie protocolaire in het verschiet dus voor Evenepoel. “Zeker. Daarom... (lacht) ik ga rap naar binnen nu, zo snel mogelijk naar het hotel rijden, eten en op tijd slapen.”