België stoot door naar de finale van het Songfestival: Gustaph maakt het waar met "Because of you"

Hij doet het: Gustaph was in de tweede halve finale als vijfde act aan de beurt en hij is als vierde finalist afgeroepen, onder luid applaus in de zaal in Liverpool. Instant tranen bij Gustaph en zijn echtgenoot Roen Lommelen, die zijn act mee heeft geregisseerd. Vreugde bij de rest van Team Belgium, en zeker bij backingzangeressen Sandrine, Chantal en Monique.

Op het Songfestival is het een kwestie van opvallen en daar is België zeker in geslaagd in de tweede halve finale. Na een vrolijk popnummer als opener en drie gelijkaardige ballades heeft Gustaph als eerste act van de avond een echt feest gebouwd op het podium. Hij heeft krachtig gezongen en duidelijk genoten van het moment waar hij en zijn team zo lang naartoe hebben gewerkt: de drie minuten waarin alles op zijn plaats moest vallen.

Gustaph had een dynamische act beloofd bij het nummer over zijn "chosen family" (de mensen die hem onvoorwaardelijk steunen, red.) en die belofte heeft hij ingelost. De succeselementen: een grote trap, opvallende visuals op de schermen, zijn drie dansende backingzangeressen Chantal, Monique en Sandrine én ballroomdanseres PussCee West die er in de laatste minuut van "Because of you" een stevige schep bovenop doet met indrukwekkende vogue-bewegingen. 

Conclusie: Gustaph stond er op alle vlakken, met veel energie en een sterke zangprestatie, ook van zijn backingzangeressen die live hebben gezongen, hoewel dat niet langer verplicht is op het Songfestival. Zaterdag mag hij voor een tweede keer het beste van zichzelf geven in Liverpool.

Breng je familie mee naar het werk: dat is wat Albina doet voor Albanië. Ze deelt het podium met haar ouders, broer en zussen. De muzikale familie zingt in het Albanees een klaagzang die evolueert naar een ritmische popsong, met een ietwat knullige en grappige zakdoekdans als intermezzo en etnische instrumenten op de achtergrond. De familieliefde spat ervan af en raakt ook een gevoelige snaar bij het publiek, want Albanië staat zaterdag in de finale. 

Eén van de vele powerballades in de tweede halve finale, maar het nummer van Cyprus werd bijzonder goed gezongen, en dat in een decor van watervallen en op blote voeten. Een vrij klassiek nummer, met het nodige drama en weinig uitschieters. Maar soms is less more, en dat is zeker het geval bij Cyprus.

Alika brengt voor Estland een klassieke pianoballade over bruggen bouwen. Een nummer dat naadloos aansluit bij het centrale Songfestivalthema dit jaar: “united by music”. Alika speelt zelf een stukje piano en zingt meer dan goed met enkele uithalen in het tweede deel van het nummer. Op een behekste piano na, die helemaal zelf speelt, is er weinig act te zien bij Estland. Alika doet het alleen, zonder dansers of visuele toeters en bellen.

Tussen de vele ballades tekent Oostenrijk voor de verrassing van de avond, met een nummer dat er op alle vlakken bovenuit steekt. Teya en Salena klagen in een tweestemmig lied aan dat vrouwen zich dubbel zo hard moeten bewijzen in de muziekwereld. En dat in een nummer over een zekere Edgar: niemand minder dan de 19e eeuwse schrijver Edgar Allen Poe, wiens familienaam ze tientallen keren zingen. De creatiefste inzending van deze tweede halve finale: goed gezongen en visueel interessant gebracht. Dit is hoe je op een positieve manier kan opvallen op het Songfestival.

Litouwen kiest net als België voor live backingvocals op het podium, als ondersteuning in deze powerballade met folktoetsen. Er wordt heel sterk gezongen, maar er zit weinig dynamiek in het nummer en de act zelf. De achtergrondzangeressen vormen een cirkel rond zangeres Monika, meer gebeurt er niet. Maar soms is uitgaan van je sterktes meer dan voldoende op het Songfestival.

Het nummer met het meeste zomerhitpotentieel komt uit Polen, van lokale popprinses Blanka. Haar “Solo” is een instant oorwurm, helemaal op maat van het Songfestival, zeker in combinatie met de vrolijke dansact. Het publiek in Liverpool wordt des te enthousiaster, wanneer Blanka solo aan het dansen slaat. Bonuspunten voor de danser die haar microfoon op de juiste momenten weer aanreikt. Logisch finalemateriaal, en naast België één van de weinige uitgelaten nummers tijdens de tweede halve finale. “Ze worden hier gek”, bevestigt Peter Van de Veire.

De eenmalige deelname van Australië is intussen geëvolueerd naar een vaste lidkaart voor de grootste muziekwedstrijd ter wereld. Ze hebben sinds 2015 op één keer na altijd de finale gehaald. Ook dit jaar lukt het, met een eigenzinnig gitaarnummer waarin de classic jaren 80-rock en metal hand in hand gaan. En dan staat er nog een auto op het podium als decorstuk.

Australië heeft voor de eerste keer een groep naar het Songfestival gestuurd en wat voor één. Frontman Daniel Estrin is een advocaat met lange haren en een indrukwekkende stem, zowel in de hoogtes als de laagtes. Een knaller van formaat, de Australische inzending.

Nóg een ballade die de finale haalt, is die van Armenië. Brunette – die af en toe klinkt als Lily Allen - begint al liggend op een hellend vlak op de grond en eindigt met het laatste refrein in het Armeens. Zingen in je eigen taal: altijd een goed idee op het Songfestival, zeker bij een lied met veel Grote Emoties. Aanvullende elementen: een streepje viool en halfweg een stukje rap. Armenië heeft het Songfestival nog nooit gewonnen, en de kans lijkt ook dit jaar klein. Maar een sterke zangprestatie en creatief camerawerk leveren Brunette wel een finaleplek op.

En dan is er nog Slovenië. Ze stuurt met Joker Out een populaire poprockgroep. Hun nummer “Carpe Diem” is vrij braaf en mist een hoogtepunt of uithaal. Aan het enthousiasme van de groepsleden zal het niet gelegen hebben. Hoewel de instrumenten op het podium niet live worden bespeeld, lijken de gitaristen en drummer het beste van zichzelf te geven, terwijl ze het publiek opzwepen. En zo maakt de act het verschil en zien we Slovenië terug in de finale, met een van de weinige gitaarnummers die overblijven.