Ayase Ueda, de mysterieuze topschutter van Cercle Brugge: “Ik hou van mosselen, niet van praten”

Beeld u even in. U arriveert in een vreemd land. U begrijpt werkelijk geen jota van de taal. In uw eerste week gebruikt een auto zijn voorrang van rechts en knalt u ertegen. Zou u in paniek zijn? Het overkwam Ayase Ueda, de Japanse spits van Cercle Brugge. “Toen had ik stress, ja. Dan is de taal een probleem, net zoals wanneer ik hier bij Cercle iets moet vragen of naar het gemeentehuis moet voor officiële documenten. Maar dan bel ik iemand van Cercle of mijn Japanse spelersmakelaar.”

Hij zegt het onbewogen. Uitweiden over het accident wenst hij niet. Ueda is geen open boek. Een tolk is nodig voor dit gesprek. Voor tactische richtlijnen van trainer Miron Muslic wordt toch steeds minder vaak Google Translate gebruikt. De lessen Engels doen hem steeds meer begrijpen. Zelfs conversaties met ploegmaats zijn inmiddels mogelijk. Lang duren die evenwel nooit. “Dat is geen kwestie van taalbarrière, dat is mijn karakter. Ik praat nooit echt veel, zeker niet over mijn privéleven. Mensen zijn hier heel vriendelijk maar ze mogen me gerust laten. Dat stoort me niet. In Japan was ik ook zo.”

Na trainingen is Ueda doorgaans snel weg. Naar vrouw Natsuki Yufu, model en foodvlogster met 135.000 volgers op Instagram, meer dan manlief die voor de Japanse nationale ploeg speelt. En hun twee hondjes. Samen trekken ze er al eens op uit. Naar Parijs. Naar Gent, om zijn haar te laten kleuren. Of Brussel, om eten in te slaan of een restaurant te bezoeken. Niet alleen Japans. “Mosselen met frietjes vind ik lekker”, klinkt het met een lachje. “Ik eet héél graag.”

Minder stress dan in Japan

Ueda, getooid in een jas die ook Kevin De Bruyne zou dragen, heeft het in ons land meer naar zijn zin dan dat stoïcijnse voorkomen doet vermoeden. Al vindt hij ons Belgen nogal rommelig. “In Japan is alles properder. Geordend. Maar in Japan had ik meer stress. Dat komt door de cultuur. In Japan moet je altijd vriendelijk en beleefd zijn, zeker tegenover ouderen. Hier mengt een trainer zich al eens tussen spelers, heeft hij fun met hen. Dat zal je in Japan nooit zien. Daar dien je ontzag te tonen en is er een grotere afstand. De trainer zal zich niet tot jou richten. Hier kan dat wel.”

Ueda komt heel even op dreef. “In België kan je ook dansen en zingen op de bus. In Japan moet je stil zijn op de bus. Kortom, hier ben je vrijer in je gedrag. Dat geeft minder stress. Of neem supporters: in Brugge spreken ze me wel aan. In Japan zullen ze niets zeggen omdat ze mijn vrije tijd respecteren. Maar ze zouden me wel in het geheim kunnen fotograferen of filmen.”

Ploegmaats bij Cercle hadden op training meteen door dat de Japanner een natural born killer is. Al sinds hij zijn vader zag scoren in het Japanse amateurvoetbal wilde Ueda hetzelfde. Doelpunten maken. Hij deed nooit anders. In de jeugd van topclub Kashima Antlers. Aan de Hosei universiteit in Tokyo, waar hij verplicht voetbalde terwijl hij zijn studies sport en bewegingsleer afwerkte. Of in de J1 League, voor Kashima Antlers: 47 stuks in 103 wedstrijden. Een rasaanvaller. Net zoals zijn jeugdidool Falcao, die hij onlangs kruiste tijdens een interland tegen Colombia. “Vroeger wilde ik Falcao zijn. Ik heb altijd geprobeerd zijn stijl te benaderen.” Cercle Brugge was vorige zomer niet de enige gegadigde – “Belgische topclubs en Franse teams benaderden me ook” — wel de eerste.

Strijd met Cuypers

Zijn kwaliteiten? Oog in oog met een doelman is hij ijzig kalm. Met zijn 1,82 meter springt hij heel hoog. Volgens sommigen zelfs tot tegen het plafond. “Neen, dat klopt niet. Maar bij de testen sprong niemand bij Cercle hoger.” En vooral: zijn looplijnen. “Hoe ik beweeg: dat is mijn visitekaartje. Ik moest mijn ploeggenoten, zeker het begin, tonen dat ik besta. Opvallen. Dus gesticuleer ik of maak ik op het juiste moment de loopactie, zodat ik de bal krijg. Inmiddels vertrouwen ze mij en krijg ik die ballen.”

Ueda heeft geen talenknobbel nodig om tot twintig goals te komen. Sinds kort nemen niet Hotic of Denkey de strafschoppen, wel de Japanner. “Sommige ploegmaten willen me helpen om topschutter te worden en gunnen mij ook de penalty’s. Dat ik die nu mag nemen, was een spontane beslissing. Maar er zijn vast ook spelers die daar niet achter staan. Niet alle aanvallers zullen dat willen”, klinkt het zonder verpinken.

Zaterdag staat hij oog in oog met het AA Gent van Hugo Cuypers, de enige spits die nog een goaltje meer telt. Al vormt de Gouden Stier – de eerste Cerclist sinds Josip Weber in 1994 – geen doel zo claimt Ueda. “Ik wil mijn bijdrage leveren aan de winst van de ploeg, in elke match. Ik wil zo veel mogelijk goals maar mij maakt het niet uit waar ik eindig. Mijn doel is winnen. Ik heb geen doel voor mezelf.”

Dat laatste corrigeert hij. Want Cercle Brugge kan straks een veelvoud krijgen van de 1,2 miljoen euro die voor hem betaald werd. Meer zelfs dan de 3,1 voor Tom De Sutter, de duurste verkoop ooit bij de Vereniging. “Hoe meer er betaald wordt, hoe beter”, zegt hij met zijn enigmatische glimlach. “Ik ben heel gelukkig bij Cercle Brugge, maar ik wil wel eens naar een club in een van de grote Europese competities. Hoe sneller, hoe liever. Zo jong ben ik niet meer…”