Zeiltocht rond de wereld draait uit op nachtmerrie voor 7-jarige Suzanne: “Ik werd meegesleurd om droom van mijn vader waar te maken”

Suzanne (54) herinnert zich de ochtend in 1976 waarop het grote nieuws bekend gemaakt werd alsof het gisteren was. “Mijn familienaam was oorspronkelijk Cook. Mijn pa vertelde dat we mijn naamgenoot, kapitein James Cook, achterna zouden gaan. De lepel cornflakes die ik net opgeschept had, bleef hangen voor mijn mond. Zo verbaasd was ik.”

De aankondiging klonk in eerste instantie spannend in de oren. Maar het betekende ook dat Suzanne afscheid moest nemen van haar beste vriendin Sarah en haar geliefde viervoeter Rusty.

Het oorspronkelijke plan was om drie jaar onderweg te zijn. In realiteit zou Suzanne een decennium lang vastzitten op zee, met alle obstakels van dien.

Al na enkele maanden deed een twaalf meter hoge golf hun boot - de Wavewalker - omslaan. De schedel van Suzanne raakte daarbij verbrijzeld. Ze had zeven operaties nodig, die een dokter op een afgelegen eiland zonder enige verdoving uitvoerde.

Maar daar bleef het niet bij. De Wavewalker kwam onderweg vast te zitten op een koraalrif, moest een cycloon trotseren en kreeg ook af te rekenen met een lege batterij en een kapotte motor. Soms was er geen drinkwater meer en moest Suzanne overleven op rundvlees in blik.

Haar eerste maandstonden? Die doorstond ze - afgesloten van de buitenwereld en ineengekrompen van de pijn - op haar stapelbed. Als het geld op was, hielden haar ouders maandenlang halt op een of ander vulkanisch eiland om bij te klussen. Dat de levens van Suzanne en haar broer daarbij op pauze gezet werden? Kon hen niet deren...

Een zeilreis rond de wereld baadt vaak in een romantisch gedachtegoed. Door dit soort beproevingen tot in detail te omschrijven, doorprikt de Britse in haar boek echter die bubbel. “Maar het allerergste vond ik toch dat ik vastzat in de droom van iemand anders. Mijn vader had een ijzeren wil. Als hij iets in zijn kopje had, zou het zo gebeuren en niet anders”, klinkt het.

Soms koesterde Suzanne de hoop dat het einde van de reis nabij was. “Maar dan kwam hij telkens weer op de proppen met nieuwe bestemmingen en waren we opnieuw vertrokken voor anderhalf jaar. Hij wilde duidelijk niet meer terugkeren naar Groot-Brittannië, het ‘land van de torenhoge belastingen’. En dus ging het maar verder: de vierde Kerstmis, de zevende Kerstmis, de negende Kerstmis. Kwam hier ooit nog een eind aan?”

De financiële situatie liet sporen na. “In Australië ging ik babysitten om zelf wat geld te verdienen. Mijn vader vroeg of hij de 100 Australische dollar (60 euro; nvdr) die ik gespaard had mocht lenen. Ik heb het geld nooit meer teruggezien, ook al vroeg ik er nadien nog drie keer naar.”

Suzanne verlangde simpelweg naar onderwijs en een deftige vriendenkring. Enige stabiliteit, kortom. Maar als ze die wensen kenbaar maakte aan haar ouders werd ze zelf weggezet als egoïste. Het meisje probeerde zichzelf dan maar kennis bij te brengen, door bijvoorbeeld goedkope boeken op de kop te tikken in kringloopwinkels.

Maar zelfs dan werd het haar niet makkelijk gemaakt. “Op een dag zat ik te studeren aan de enige tafel die er was op de boot. Ik moest echter opkrassen van mijn moeder Mary omdat ze wou dat de bemanning daar ging zitten. Toen ik protesteerde, zette ze luide muziek op om mij weg te jagen.”

En dan was er nog die keer dat ze een schriftelijke cursus gevolgd had, acht jaar na hun vertrek. Suzanne stond te popelen om mee te doen aan de examens, maar Mary verplichtte haar om in plaats daarvan te koken en te poetsen op de boot. Zij kon het naar eigen zeggen niet zelf doen omdat ze zeeziek in haar kajuit lag. “Mama hield niet van mij, dat wist ik. Dat besef deed pijn, maar ik had het ook al lang geaccepteerd.”

Toen Suzanne 16 jaar was, moest ze plots volledig op eigen benen staan. “Onze ouders lieten mijn broer en mij gedurende zeven maanden alleen achter in een huis in Nieuw-Zeeland. We hadden bijna geen geld meegekregen. Om het toch een beetje warm te krijgen, moesten we hout hakken voor de kachel. Intussen waren onze ouders verder aan het zeilen.”

En toch zou het nog goed komen met Suzanne. Ze trok haar stoute schoenen aan en vroeg aan universiteiten over de hele wereld of ze haar - ondanks haar opmerkelijke verleden - alsnog wilden toelaten.

Oxford vond haar verhaal zo inspirerend dat ze uitgenodigd werd voor een gesprek. Suzanne maakte er zo’n goede beurt dat ze ook effectief aanvaard werd. Een ‘gamechanger’, want ze schopte het nu zelfs tot operationeel directeur bij de Nederlandse investeringsmaatschappij Exor.

Ondanks het verzet van haar moeder zijn nu ook haar memoires op de markt gekomen. “Als kind had ik geen controle over mijn leven. Als volwassene heb ik alle recht om mijn verhaal zo eerlijk mogelijk te vertellen”, besluit Suzanne.