Geschiedenis schrijft ze, de Zweedse Loreen. Ze is de tweede persoon in de geschiedenis, die het festival voor de tweede keer kan winnen, Johnny Logan was de enige voor haar die dit kon doen, in 1980 en 1987. “Dit is overweldigend”, zegt ze. “Ik ben zo dankbaar, dit is voor jullie! Ik ben blij.” Van de jury kreeg ze heel wat 12 punten, op basis van de repetitie vrijdagavond. Het publiek gaf haar uiteindelijk 243 punten, waardoor ze afklokte op 583 punten. Na Euphoria is dus nu Tattoo haar tweede winnende nummer.

Een verrassing is het echter niet te noemen. Al sinds ze de nationale selectie won in Zweden, stond ze onafgebroken op nummer één bij de bookmakers. Het stond in de sterren geschreven. Al leek Finland met Käärijä met zijn aanstekelijke Cha cha cha heel dicht in de buurt te gaan komen. Zeker het publiek in de arena en thuis is helemaal mee met de excentrieke en sympathieke Fin. Zijn optreden zorgde voor een oorverdovend applaus, en ook het gejuich wanneer hij zijn twee twaalf punten van de jury kreeg. Het extra bewijs kwam bij de bekendmaking wat de televoting heeft opgeleverd: liefst 376 punten kwamen erbij. Hij eindigt tweede met een knappe 526 punten.

België deed het met Gustaph uitstekend. Bij zijn optreden leek hij even zenuwachtig, maar hij overtuigde liefst drie vakjury’s met zijn performance op zaterdag. Australië, waar het nummer al eens rondje passeert op de radio, gaf hem de eerste twaalf punten. Dat het duidelijk als een verrassing kwam, was te lezen op zijn gezicht. Nog verrassender waren de twaalf punten van achtereen volgens Georgië en Griekenland. De televoters hebben vooral veel stemmen uitgedeeld aan de Scandinavische landen, waardoor er voor andere favorieten weinig overblijft. Hij kreeg er 55 punten.

Eerbetoon Oekraïne

Uiteraard was er opnieuw veel aandacht voor Oekraïne, dat normaal deze editie van het Songfestival had mogen organiseren na de winst van Kalush Orchestra. Maar intussen is welbekend waarom dat niet lukte. Tijdens het optreden werd de thuisstad van de Oekraïnse inzending nog gebombardeerd door Rusland; De opener en vlaggenparade kreeg de muzikale ondersteuning van onder meer Kalush zelf, net als Go_A uit 2021 en de iconische Verka Serduchka (te herkennen aan de glinsterende ster op het hoofd). Die optredens zorgden ervoor dat presentatoren Alesha Dixon, Hannah Waddingham - toch wel de revelatie van dit festival onder de hosts -, Julia Sanina en Graham Norton meteen een energieke show mochten aftrappen.

Beginnen deed Oostenrijk met het aanstekelijke Who the hell is Edgar?. Een satirische song over de brakke betaling in de muziekindustrie en het feit dat vrouwelijke songwriters nog steeds niet serieus worden genomen. Iets wat duidelijk werkte in de arena. Bizar genoeg kreeg het heel weinig punten van de televoters.Blanka en haar Solo deden het beter dan tijdens de repetities, maar niet uitmuntend. Ook het publiek thuis was niet helemaal overtuigd: 81 punten gingen naar ‘Bejba’.

Ook Frankrijk met La Zarra schoot raak, iets wat altijd bang afwachten was bij de voorbije repetities. Het platform boezemde haar toch wat angst in, wat doorsloop in haar noten. Maar Évidemment klonk zeer sterk in de zaal. Het was een topvijfplaats waard, het is amper een zestiende plek geworden. Bij de jury geen hoogvlieger door de tegenvallende repetitie, en 50 punten van het publiek. Spanje, nochtans technisch heel sterk, maar met een heel specifieke stijl eindigt er vlak na.

De vloek van Mae

De jonge Estse Alika (20) mag zich naast Gustaph scharen als sterkste groeier van het festival. Voorheen werd ze totaal niet opgemerkt als kanshebber om door te stoten in haar halve finale. Maar ook zij steeg gestaag bij elke repetitie. Zaterdagavond bracht ze aan haar uit zichzelf spelende piano een prachtige versie van haar ballade Bridges. Vooral haar uithaal aan het einde zorgde voor een pak applaus in de arena. De jury beloonde haar met één keer twaalf punten, het publiek amper met 12 punten.

De teleurstellingen van de avond waren toch wel Cyprus, die er aan zijn waterval vaker naast zat dan op. Marco Mengoni van Italië leek, ondanks zijn ervaring van zeven jaar geleden, lichtelijk nerveus. Zijn microfoon trilde, en zijn laatste noot werd niet gehaald. Daarop viel hij op de knieën, wat hem dan wel op een sympathie-applaus kwam te staan. Er gingen ook heel wat stemmen naar hem. Hij eindigde uiteindelijk vierde.

Net als Mae Muller van Groot-Brittannië. Haar I wrote a song is de ideale popsong, dat meteen je hoofd in kruipt. Wanneer ze het live moet brengen, gaat het echter keer op keer mis. Ook nu klonk ze allesbehalve zuiver. Zo is de vloek voor het Verenigd Koninkrijk opnieuw terug, na het goede jaar van Sam Ryder met zijn tweede plaats in 2022. Ze kreeg een luttele negen punten van het publiek De zussen uit Tsjechië werden dan weer totaal overweldigd door het geweld van Finland, ook al brachten ze misschien wel de beste liveversie tot nog toe van hun Sister’s crown. Al kregen ze amper 35 punten van het publiek.

 (sgg)