“Toen ik een jaar of negen was, werd ik verliefd op singles”, zegt de Schotse muzikant (64) vanuit zijn studio in Dublin tijdens een videocall. “Het was de nazomer van 1968. Ik hoorde nummers als Do It Again van The Beach Boys en Mony, Mony van Tommy James and the Shondells. Net zoals ik later verliefd werd op meisjes, viel ik als een blok voor muziek. Ik wilde in de magie van muziek leven.” Een jaar later kreeg hij zijn eerste gitaar.

“Ik groeide op in een periode waarin élke plaat van The Beatles anders klonk dan de vorige. Hetzelfde kan je zeggen over de platen van Neil Young toen, of die van David Bowie. Eigenlijk wilde élke artiest in de jaren 60 constant met passie muzikaal blijven evolueren. Altijd hetzelfde doen? In de sixties was dat iets waar je je als artiest voor zou schamen. Als fans of de platenfirma me vroegen om This Is The Seadeel twee te maken, kon je even goed Martiaans tegen me spreken.”

Kendrick Lamar

Wie de recentere albums van The Waterboys beluistert, zal horen dat Scott iets heeft met hiphop. Hij vertelt hoe hij (het zelf maken van) de ritmes apprecieert en dat hij fan is van de wisselende structuren in de nummers van Kendrick Lamar. “Zijn songs klinken als een auditieve film.”

Ondanks die drang om altijd nieuwe dingen te ontdekken en te maken, om the whole of the moon te zien in plaats van enkel the crescent, was Scott aanvankelijk nochtans niet zo kapot van folk. “Maar toen ik 19 was, werkte ik in een platenwinkel. Er was een klant die altijd traditionele folk kwam kopen, die platen draaide in de winkel en er dan uitvoerig over vertelde. Later woonde ik in Ierland, en hoorde ik weer die Keltische muziek. Ik zag de magie van een groep mensen die samen in een pub speelden. Die oude muziek begon me te fascineren. Na onze eerste drie platen had ik wel door hoe je muziek kon maken, laagje per laagje, in een studio. Voor de opnames van Fisherman Blues wilde ik het live-aspect vangen op plaat. Ik begon grotere studio’s te huren zodat de hele band in een cirkel kon samenspelen. We hadden allemaal interesse in cajun, gospel, blues en country, maar door die Keltische oude folk te horen, werd dat onze nieuwe uitdaging.”

Het spirituele aspect in zijn teksten komt niet van de folk, noch van literatuur, zelfs niet bij een doorgewinterde lezer als hij. “Boeken zijn handig, maar het spirituele zie ik niet los van het ‘normale’ leven. Het menselijke bewustzijn is als een tuin, iets dat je verzorgt en kan laten groeien. Ik heb interesse in veel spirituele stijlen, ik reken me niet als een aanhanger van één specifieke richting. Maar wicca is iets dat ik wel heel erg interessant vind: het leunt dicht aan bij druïdisme. Ik hou van de smaak die het heeft. In ieder geval een pak boeiender dan het saaie christendom dat ik kende vanuit mijn jeugd.”

Blowen met Bob

In interviews geeft hij toe dat hij erg competitief is ingesteld. Zeker op het vlak van teksten. Noel Gallagher of Nick Cave? Dat kan hij ook, of beter. “Die twee kan ik aan”, zegt hij. “Maar de absolute meester blijft Leonard Cohen. In zijn latere dagen was hij beter dan Dylan. Bob vind ik wat te droog nu, ik ben niet zo’n fan van zijn laatste album. Soit, vroeger heb ik Dylan een paar keer gesproken: heel leuke ontmoetingen. Ik ben trots dat hij ooit een joint voor mij heeft gerold en nog trotser dat hij er een van mij heeft gerookt.” (lacht)

En Neil Young? Daar speelde hij ook enkele malen mee. “Weet je, Neil is heel galant. Hij zei dat het een eer was om samen met The Waterboys op een podium te staan. Maar nooit heb ik hem ontmoet. Ach, hij heeft een close circle rond hem als hij tourt en hij is verlegen denk ik. Het maakt niet uit, het was fijn om samen te spelen.”

Blues Peer, 26-28 mei Deusterkapel Peer (bluesfestival.be)