Depeche Mode in het Sportpaleis: een grote reis door de tijd, met hier en daar een traan ★★★★☆
De heren van Depeche Mode zijn al twee decennia vaste klant in het Antwerpse Sportpaleis. De laatste keer was in 2017, met hun Global Spirit Tour, en aan dat concert houden wij mooie herinneringen over. Er stond Dave Gahan en Martin Gore dus wat te doen vanavond. En of ze dat hebben gedaan!
Tijdens deze tournee zijn Gahan en Gore voor het eerst zonder hun overleden kompaan Andy Fletcher onderweg. Een echte vervanger naast de vaste toetsenist Peter Gordeno en drummer Christian Eigner is er niet, ook geen symbolische lege plaats of iets soortgelijks, maar de geest van Fletch waart elke avond door de zaal.
De omineuze opener van hun laatste plaat Memento Mori mag ook live de spits afbijten. ‘My Cosmos Is Mine’ klinkt bezwerend, alsof we aan het begin van een ritueel staan. ‘Wagging Tongue’ gaat op datzelfde elan verder. En dan is het al tijd voor een klassieker. ‘Walking in My Shoes’ is de eerste van een gulle greep uit de gouden jaren 90 van Depeche Mode. Voor ‘It’s No Good’ stoffen we de eerste, en niet voor de laatste, keer onze dansbenen af.
Met het ingetogen ‘Sister of Night’ schakelt de band een paar versnellingen terug, waardoor de show heel even wat lijkt in te dutten. Maar geen nood: we zijn hier voor de lange afstand, niet voor een sprint. De opgepepte versie van ‘In Your Room’ zet er weer vaart in, waarna het tijd is voor het eerste ‘Regi-momentje’: Dave Gahan vraagt waar onze handjes zijn. Tijdens ‘Everything Counts’ toont het gigantische projectiescherm achter de band handen in witte handschoenen, die er lustig op los graaien. ‘Everything counts in large amounts’, klinkt het uit duizenden kelen tegelijkertijd. ‘Precious’ doet er nog een schepje enthousiasme bovenop.
Met het gevoelige ‘Speak To Me’ neemt de band weer even wat gas terug - de heren zijn niet meer van de jongste, al is dat er niet echt aan te zien -, en dat is voor veel mensen blijkbaar het signaal om drankjes te halen. Mogen wij dat zonde vinden? Jazeker, dat mogen wij. Of wisten ze dat Martin Gores tijd om te schitteren eraan kwam, en wilden ze dat niet missen? We gunnen hun het voordeel van de twijfel, want ‘A Question of Lust’ en de uitgeklede versie van ‘Soul With Me’ vullen het Sportpaleis helemaal met smartphonelichtjes. Mooi!
‘Ghosts Again’ geeft iedereen weer de kans om de dansbenen nog eens boven te halen. Dave Gahan zelf draait als een derwisj. Niks mis met dat evenwichtsorgaan! Met vettige gitaren bewijst ‘I Feel You’ dat Depeche Mode ook nog een stevig stukje kan rocken.
Reis door de tijd
Zonder verdere uitleg is ‘World in My Eyes’ een eerbetoon aan gevallen vriend Andy Fletcher. Een oude foto van hem vult de videomuur, het hele nummer lang. Het eerste kippenvel van de avond is een feit. Op de songs van Memento Mori na is daarna ‘Wrong’ het enige ‘recente’ nummer. Uit ‘Delta Machine’ en ‘Spirit’ heeft Depeche Mode geen enkele song mee op deze tournee, en dat vinden wij niet eens zo heel erg.
‘Stripped’ en zeker ‘John the Revelator’ zijn minder voor de hand liggende keuzes, maar ze passen perfect in de grote reis door de tijd die Depeche Mode vanavond houdt. En daar hoort natuurlijk ook ‘Enjoy the Silence’ bij. ‘How are you doing?’ vraagt Dave Gahan. Het is zijn langste stuk tekst tot nu toe. Bindteksten zijn overroepen. Toch? De hele zaal gaat collectief uit zijn dak, en wij dansen op onze vierkante meter nog eens onze gepatenteerde palmboom-bij-zes-beaufort(™). Feest!
Nog voor de bisronde haasten redelijk wat mensen zich al naar uitgang. Groot is hun gemis, want de uitgeklede versie van ‘Waiting for the Night’ is prachtig. Enkel een pianootje en de stemmen van Gahan en Gore. In onze notities stond maar één woord, maar wel in hoofdletters: KIPPENVEL! De knuffel die Dave en Martin elkaar op het geven, doet een traan opspringen in onze ooghoek.
Nog één laatste blik plezier is er open te trekken, en hoe kan dat beter dan met ‘Just Can’t Get Enough’? Knallen maar. De ‘Oh-ooohs’ die Martin Gore inzet worden gretig opgepikt vanuit de zaal en gul teruggegooid naar het podium, tot groot jolijt van de band. ‘So much better than in Amsterdam!’, complimenteert Gahan zijn fans. ‘Never Let Me Down Again’ is een voorlaatste hoogtepunt, waarbij alle handen in de hele zaal de lucht in gaan. Eat that, Regi!
De pulserende tonen van stamper ‘Personal Jesus’ laten iedereen nog een aller-, allerlaatste keer uit de bol gaan. Onze afsluitende bindteksten zijn, in de stijl van de avond, kort: ‘Wauw, wauw, wauw!’ en ‘Dank u wel Depeche Mode’.