Hari Budha Magar verloor in 2010 als korporaal in een Brits gurkha-regiment zijn beide benen bij de explosie van een bermbom in Afghanistan. “Ik dacht dat mijn leven compleet voorbij was”, vertelt de man daar nu over in The Guardian. “Ik groeide op in Nepal, en ik zag hoe mensen met een handicap daar in die afgelegen dorpjes behandeld werden. Veel mensen geloven er nog steeds dat een handicap een zonde uit een vorig leven is, en dat je een last bent. Ik geloofde dat ook, want zo groeide ik nu eenmaal op.”

De man kampte naar eigen zeggen dan ook met een alcoholverslaving en een depressie. “Het was een zware tijd. Ik dronk teveel, om mijn pijn en emoties en zo onder controle te houden, en ik probeerde een paar keer zelfmoord te plegen.”

Magar vond weer zin in het leven door zichzelf de beklimming van de Mount Everest, de hoogste berg ter wereld, als doel te stellen. Al moest hij daarvoor wel eerst een ander obstakel overwinnen: er gold een verbod voor blinde mensen en mensen met dubbele amputaties om de beklimming te wagen, omdat de Nepalese overheid het aantal overlijdens op de berg wilde inperken.

Als eerste

Met succes, waardoor Magar op 17 april – exact 13 jaar na die noodlottige dag waarop hij zijn benen verloor – de beklimming kon aanvatten. Hij bracht vervolgens nog eens 18 dagen door in het basiskamp, waar hij moest wachten op betere weersomstandigheden, waarna hij – begeleid door een team ervaren klimmers – de top kon beklimmen, als eerste man een dubbele amputatie boven de knie ooit.

“Ik kijk er nu eerst naar uit om tijd door te brengen met mijn familie”, aldus Magar. “Maar daarna wil ik terugkeren naar Afghanistan, naar de plaats waar ik benen mijn verloor. Zodat ik ‘dank u’ kan zeggen. Zonder het verlies van mijn benen zou ik Everest niet beklommen hebben. Wat er ook gebeurt, gebeurt voor het goede.”

Wie vragen heeft rond zelfdoding of nood heeft aan een gesprek, kan terecht op de Zelfmoordlijn via het gratis nummer 1813 of op www.zelfmoord1813.be.