▶ Een blik achter de schermen tijdens de laatste uren van Remco Evenepoel in de Giro

Van het vertrek aan het teamhotel naar de start van de tweede chronorace in Fossombrone tot en met de troosteloze autorit naar huis in Schepdaal, daags nadien. Average Rob laat het ons zeer intens herbeleven aan de hand van exclusieve beelden en pakkende getuigenissen. Mix van indrukken, rollercoaster van emoties. De chronologie van een maffe dag, die Evenepoel - ‘Aeroboulet Special’, geeft Rob zijn ‘nickname’ een originele, grappige draai - in fasen van de hemel in de hel doet belanden. Opgewekt, kolkend van adrenaline na een duidelijk deugddoende nachtrust, die ochtend van 14 mei. “Mijn rustpols is gezakt, de HRV (hartritmevariabiliteit)-waarden zijn gestegen”, klinkt het aanvankelijk nog geruststellend. Met de aanwezigheid van “Oumitje en mijn ouders” op Moederdag als extra ‘boost’. Aan de teambus wordt er gelachen en gedold. De sfeer kan niet stuk.

Of toch? “Is de dokter in de buurt, eigenlijk?”, roept Evenepoel plots op de bus, enkele uren voor de tijdrit. “Want mijn neus zit wat vast. Al een paar...” (houdt zich in). Teamarts Toon Cruyt bezorgt hem een neusspray. Maar het eerste onheilspellende signaal is - dán al - een feit. Het tweede komt er meteen nà de chronorace, wanneer vaste verzorger David Geeroms de klassieke vraag stelt. “Eerst op de rollen rijden?” Het antwoord is even kort als verrassend. “Nee.” Geeroms: “Ik had ze klaargezet. Maar... ‘Het gaat niet’, zei hij. Ik vond dat raar.” Ook Oumi, mama Agna en pa Patrick valt de zorgelijke blik bij hun oogappel op. “Goh, ik was niet goed.” In de omkleedruimte heeft Evenepoel het vervolgens over “gambe di merda, kl***benen. Ik reed 20 watt minder dan ik wilde.”

Na het ophalen van het roze - Geeroms: “Nu geven we die trui niet meer af hé, man” - komt het gezelschap op de terugweg richting hotel nog even de familie tegen. “Ik hoop dat ik niet ziek aan het worden ben.” Agna geeft wijze raad: “Houd je hoofd erbij. De dokter is daar. Verzorg je. Luisteren, hé. Ciao.” Remco: “Love you.” Waarop hij het hoofd in beide handen legt, zichtbaar bezorgd. “Oh f*ck. Godverdomme. Hoe kan ik zo slecht ‘pacen’? Maar kalm blijven nu. Als ik goed kan herstellen, zal ik wel eens uitpakken komende week. Je zal zien.” Prachtige televisie. Ook tegen de ploegleiders ‘faket’ Evenepoel niet. “Ik heb zwaar afgezien.” Geert Van Bondt: “Je zag het aan zijn gezicht. Hij was getekend.” Dokter Cruyt aarzelt niet. “Ik testte hem als eerste van allemaal. En... zag meteen dat hij positief was. Maar dat heb ik hem niet direct gezegd.” Evenepoel ligt vijf minuten op de massagetafel wanneer Cruyt de kamer komt binnengestapt. Geeroms: “Nerveus. Hij sloot de deur achter zich. Toen wist ik: er klopt iets niet.”

“Remco, ik heb geen goed nieuws”, zucht Cruyt. “Je bent positief.” De boodschap lijkt niet meteen door te dringen. Evenepoel: “Toon, da’s een grap. Toch?” Niet dus. Het is de bittere waarheid. “Zijn wereld stortte in”, zegt Geeroms. “Als leider de ronde moeten verlaten: dat wil je niet meemaken. Toen brak de hel ‘efkes’ los.” Beneden, aan tafel, wordt geklonken en gezongen op de 23ste verjaardag van Ilan Van Wilder. Maar Evenepoel en co. laten op zich wachten. De groep ruikt onraad. Louis Vervaeke: “Er is iets gaande, beseften we.” Een vrees die door de kopman zelf wordt bevestigd. Hij speecht kort, dankt iedereen. Houdt kranig zijn tranen op. Maar als hij even later, op afstand, in zijn eentje zijn ‘laatste avondmaal’ nuttigt, breekt hij.

De ruim 22 minuten durende video (begint en) sluit af met het moment waarop Average Rob Evenepoel persoonlijk opbelt op de terugweg naar huis. Empathisch, vol medeleven. De wereldkampioen beschrijft het als “‘a punch in the face’, een slag in het gezicht.” Dat hij het wel ergens had zien aankomen, zegt Evenepoel. “Twee dagen al voelde ik me minder fris, stond ik moe op. Gewoon vermoeidheid, dachten we. Maar aan die rustpols en HRV-waarden merkten we dat er dingen niet echt oké waren.” Toch vat hij dáár alweer moed. “Knop omdraaien en proberen te vergeten wat er gebeurd is. Even niet aan de koers denken en tijd pakken voor de familie.” En vindt hij - aard van het beestje - zelfs zijn strijdlust terug. “Ik ga alles wat laten bezinken en weer opbouwen. En dubbel zo hard terugslaan.” Geeroms: “De natuur heeft hem iets aangedaan waar hij eigenlijk niet mee kan leven. Hij gaat dat zeker gebruiken als een soort brandstof. Het zal hem nóg sneller doen rijden, denk ik.”