Waarom ‘The Lord of the Rings: Gollum’ een enkeltje Mount Doom verdient

In ‘Gollum’ kruip je in de weinig appetijtelijke huid van - je raadt het al - Gollum, de onfortuinlijke hobbit die de Ring in z’n bezit kreeg en vervolgens weer kwijtspeelde, met alle gevolgen voor zijn mentale en fysieke gezondheid van dien. Het verhaal van het spel speelt zich parallel af aan de gebeurtenissen in ‘The Fellowship of the Ring’, maar dan vanuit het standpunt van Gollum die de Ring op het spoor is.

Omdat het hoofdpersonage een zwakke schim van een hobbit is, zou het niet erg logisch zijn om hem plots in een actiegame te droppen, dus koos ontwikkelaar Daedalic Entertainment ervoor om van Gollum een stealth-adventure te maken. Als Gollum sluip je dus door de schaduwen in plaats van de confrontatie aan te gaan, al heb je ook een sneaky instant kill ter beschikking om nietsvermoedende vijanden om te leggen. Daarnaast is Gollum net als in het bronmateriaal ook een bedreven klimmer, dus kan je het ook hogerop zoeken als de begane grond toch te heet onder je voeten lijkt. Klinkt allemaal als een tof concept voor een leuke game, tot je ‘m ook echt begint te spelen.

Om maar meteen te zeggen waar het op staat: ‘Gollum’ werkt niet. Of eerder: ‘Gollum’ werkt niet lang. Want om de zoveel tijd laat het spel je console simpelweg crashen zonder aanwijsbare reden. Het kunnen onmogelijk de graphics zijn die je PS5 tot het uiterste drijven, want op hun beste momenten zouden die net kunnen doorgaan voor een late PlayStation 3-titel.

Wat meer is: als je een beetje pech hebt, crasht het spel zelfs zodanig dat je meteen ook je savedata kwijt bent en helemaal opnieuw kan beginnen. Niet dat een weldenkend mens dat zou doen, want veel plezier valt er zelfs wanneer het spel niet hapert en rammelt helaas niet te beleven.

‘Gollum’ is een extreem lineair spel. Dat is op zich geen probleem natuurlijk, als er maar genoeg variatie in de missies en levels zit. Spoiler: die variatie is er niet. Alles voelt aan alsof je het al honderd keer eerder gedaan hebt, in veel betere games bovendien. En hoewel eerder nog een interessant concept leek om een spel te baseren op een atypisch personage als Gollum, wordt al snel duidelijk waarom er door de band voor meer atletische types gekozen wordt: Gollum is zo fragiel als een nat blaadje papier en heeft amper uithoudingsvermogen. Dat maakt de gameplay niet zozeer uitdagend, maar vooral frustrerend.

Valt er dan helemaal niks positiefs te vertellen over ‘Gollum’? Toch wel: de soundtrack en het stemmenwerk zijn uitstekend. Net als in de films maakt Gollum/Smeagol regelmatig ruzie met zijn alter ego en hoewel de stemacteur duidelijk geen Andy Serkis is, slaagt hij erin om op z’n eentje het niveau van het spel toch een beetje omhoog te krikken. De muziek sluit in de meer epische scènes ook mooi aan bij de bombastische composities die je van de ‘Lord of the Rings’-films gewend bent.

‘Gollum’ is helaas de kroniek van een aangekondigd falen geworden. Een spel dat met elke trailer sinds de onthulling van het project in 2019 meer en meer de wenkbrauwen deed fronsen met bedenkelijke graphics en gameplay die halfweg de jaren vastgeroest 2000 leek te zitten. Jammer genoeg is het eindresultaat nog erger geworden, want de talloze bugs en crashes doen alle spelplezier teniet. Misschien dat patches dit op termijn wat kunnen verhelpen, maar in de huidige staat is 'Gollum’ absoluut de vraagprijs niet waard.

De game is beschikbaar voor pc, PlayStation, en Xbox.