"Je bent nog iets vergeten", grapt Ferdi. "Je bent vergeten te vertellen dat Olivier grote dorst had toen hij terug op Belgische bodem stond."

"Ja, we hebben een biertje gedronken", lacht Vansteirtegem.

"Dat bewijst: hij is zijn Belgitude niet verloren", sluit Ferdi de persconferentie af.

"Hoe hij er nu fysiek aan toe is? Hij heeft veel gewicht verloren - ongeveer 30 kilogram - en kent ook wat problemen met zijn tanden. Hij wordt nu grondig onderzocht. Maar mentaal gaat het vrij goed, hij is zijn gevoel voor humor niet verloren. Wat hem heeft rechtgehouden? De hoop. Olivier is een sterke man. Hij heeft drie jaar in Afghanistan gewerkt, met de verslaafden van Kaboel. Hij zat ook al zes jaar in Iran. Het is niet om het even wie, hij kan ergens tegen, hij is een sterke man. Hij wist van in het begin dat hij ooit vrij zou komen. Ook de steun van onze ambassadeur ter plaatse, een man met veel empathie die hij acht keer kon ontmoeten, heeft geholpen. Dat is niet vaak, maar toch iets. Die elementen samen maakten dat hij overeind bleef."

"Of hij de hoop heeft opgegeven? Dat is een vraag voor Olivier. De eerste maanden waren natuurlijk de moeilijkste, ook door de ondervragingen door de Iraniërs. Dat is toch een ander daginvulling dan normaal: ofwel zit je in een cel ofwel word je ondervraagd. Daarna waren het lange dagen, maar was er iets minder druk dan in de eerste vijf maanden."

"De grootte van de operatie was voor Olivier misschien een verrassing, maar dat men hem probeerde te helpen, wist hij wel. Toen zijn ondervragers hem zeiden dat België hem aan zijn lot overliet, zei hij dat hij wist dat ze logen. Olivier kent België, hij heeft de hoop niet verloren. Of hij zeker wist dat hij zou vrijkomen? Zijn gevangenschap heeft natuurlijk lang geduurd..."

"Hoe Olivier gisteren reageerde na zijn terugkeer?", beantwoord Van Steirtegem nu enkele vragen. "Het was natuurlijk een heel speciaal moment. Ik denk dat Olivier tijdens die negen uur durende vlucht al had kunnen nadenken. U moet weten dat Olivier vrijdagochtend nog niet wist dat hij naar België overgebracht zou worden. Ook niet toen hij om 5 uur door de Iraanse autoriteiten uit zijn cel werd gehaald, en te horen kreeg dat hij zijn spullen bij elkaar moest pakken. Hij dacht dat hij naar een andere gevangenis overgebracht zou worden. Pas toen hij op de luchthaven aankwam, begreep hij dat er iets anders aan de hand was. Het was dus uiteraard een bruuske en gewelddadige overgang tussen het gevangenisregime dat hij vrijdagochtend nog kende en het moment waarop hij zijn familie vrijdagavond in de armen kon vallen."

"Zijn eerste woorden? Dat waren woorden van dank. Hij begreep wat er zich achter de schermen moet hebben afgespeeld, en welke middelen er ingezet geweest moesten zijn: een legervliegtuig dat hem kwam halen, de dokters die hem verzorgden... ."

"De strijd was soms moeilijk en intens", zegt Marie Van Reet. "Soms voelden we ons ontmoedigd, maar nooit alleen. De steun van de hele  bevolking was van enorm belang. Dank u. We blijven dankzij dit gevecht geloven in de mensheid. Eendracht maakt macht."

"Ik heb een boodschap van Nathalie Vandecasteele (zus van Olivier, red.)", vult advocate Mouna Ferdi aan. "Ze heeft me gevraagd om uitdrukkelijk de hele Belgische bevolking te bedanken, die zich heeft gemobiliseerd in grote en kleine acties. De terugkeer van Olivier is het gevolg van een keten van solidariteit. Daarom bedankt aan alle mensen die hebben ondertekend, gedeeld, gemarcheerd, geafficheerd. We delen de terugkeer van Olivier ook met jullie, en bedanken ons uit de grond van ons hart."

"Ik wil dit juridische intermezzo beëindigen door te zeggen dat ik blij ben dat het recht op leven van een onschuldige heeft geprimeerd", vult advocate Chloë Georgiev aan. "Dat het recht op leven heeft getriomfeerd en onze regering heeft geleid in hun beslissing."

"Bij de juridische strijd die we de afgelopen maanden hebben moeten voeren, heb ik me twee vragen gesteld", zegt meester Michel Kaiser, één van de advocaten van de familie. "Ten eerste of we niet vroeger gebruik hadden kunnen maken van de juridische oplossing die gisteren is gebruikt. En ten tweede of er wel een juridische basis bestaat voor de oplossing die gebruikt is. Ik wil niet te lang uitweiden, want vandaag is een dag van vreugde. Maar volgens mij bestaat er geen conflict tussen de oplossing die gevonden is, en het onderliggende principe. Men stond voor een veeleisend vraagstuk, wat betreft de vrijlating van meneer Assadi. Er is gekozen voor een wettelijke oplossing."

"De democratie behoort ons allen toe. We moeten haar koesteren en niet voortdurend bekritiseren, en anders moeten we ons er voor inzetten. Zonder democratie zouden we niet over dezelfde rechten en vrijheden beschikken. Onze gedachten gaan uit naar alle gijzelaars die worden vastgehouden in Iran en elders."

"Vandaag begint een tweede strijd, een lang proces van heropbouw en genezing. Ik wil iedereen vragen om Olivier en zijn familie de tijd en privacy te geven die nodig is om dit te verwerken. Alleen Olivier zal het juiste moment bepalen waarop hij zijn verhaal wil delen, als hij dat wil."

"We wensen hier in hun naam alle mensen bedanken voor alle werk om een einde te maken aan deze nachtmerrie. We hebben het geluk te wonen in een land dat zijn inwoners niet in de steek laat, zelfs in een bijzonder moeilijke situatie." Vansteirtegem bedankt premier De Croo en de ministers Van Quickenborne en Lahbib, en ook de advocaten van de familie. "Maar er zijn tientallen personen die hebben geholpen, en die ik hier niet allemaal kan opsommen. Ook hen wil ik bedanken. En ook bedankt aan de Belgische bevolking, om het verhaal van Olivier te omarmen."

"Bravo Oliver, je hebt de vrijheid hervonden na 455 dagen in Iraanse gevangenschap. Gisterenavond om half tien heb je weer voet gezet op Belgische bodem, waar je werd ontvangen door je familie en door premier Alexander De Croo", opent Olivier Van Steirtegem, de beste vriend van Vandecasteele, de persconferentie. "Olivier verscheen glimlachend en duidelijk ontroerd. Het was een duidelijke overgang tussen de hel van gisteren en wat nu het paradijs lijkt, namelijk België, nadat je maandenlang van alle rechten bent beroofd. Om redenen die u zult begrijpen, zijn Olivier en zijn familie hier vandaag niet zelf aanwezig. Het is nu de tijd van de reünie."

Olivier Vandecasteele is niet zelf aanwezig op de persconferentie, en er zijn ook geen familieleden aanwezig. "Ze zitten nu samen, om alles te verwerken", klinkt het. Wel present: twee vrienden en drie advocaten.

De familie van Olivier Vandecasteele, de Belgische ngo-medewerker die anderhalf jaar lang werd vastgehouden door Iran en die vrijdag vrijkwam als deel van een ruiloperatie, houdt om 10.30 uur in Brussel een persconferentie. Het is niet duidelijk of Vandecasteele daar zelf bij aanwezig zal zijn, en of hij desgevallend het woord zal nemen.

Wat staat Olivier Vandecasteele nu te wachten? Een lotgenoot getuigt: “De eerste dagen weer thuis waren net zo zwaar als in de gevangenis”

Familie “immens opgelucht” door vrijlating van Olivier Vandecasteele: “Een tweede strijd begint nu”

“Eindelijk vrij. Enfin avec nous”: dit weten we al over de vrijlating van Olivier Vandecasteele