“Hij wilde meteen een Belgisch pintje”: volgens boezemvriend heeft Olivier nog altijd gevoel voor humor

“Olivier heeft een goede nacht gehad”, vertelt Van Steirtegem, “en ook de eerste mét een matras sinds lange tijd", vult hij snel aan. De beste vriend is zichtbaar opgelucht dat Vandecasteele terug is en hoopt dat hij de komende tijd snel zal aansterken.

Qua karakter is Vandecasteele nog steeds de oude, merkte Van Steirtegem. “Voordat Olivier werd opgepakt, was hij zo iemand die altijd iets te laat kwam voor afspraken. Dus het eerste wat ik zei toen hij uit het vliegtuig stapte was: ‘Olivier, ge zijt te laat’. Hij lachte gelijk. Dat was voor mij een goed teken”. Dat zijn beste vriend hem ook meteen vroeg om een "Belgisch pintje” is volgens hem een ander tamelijk positief teken.

Dat Vandecasteele enorm heeft afgezien in Iran, wist de boezemvriend al vanwege de gesprekken die hij had toen Olivier nog vastzat. Maar liefst dertien maanden zat de Belg in de isolatiecel. “De Verenigde Naties beschouwen dat al als marteling na 15 dagen”, vertelt Van Steirtegem.

Of Vandecasteele ook fysiek werd gemarteld weet hij niet. “Hij heeft me daarover niets gezegd. Als dat al het geval zou zijn, dan wil hij dat waarschijnlijk eerst met een psycholoog bespreken”. Ook waarschuwt Van Steirtegem: “Vergeet niet, soms is psychologische foltering nog veel erger”.

Dat Vandecasteele de ontberingen heeft weten te doorstaan, verbaast de boezemvriend niet. Volgens hem is Olivier “een sterke man”, die als hulpverlener tijdens de oorlog drie jaar in Afghanistan heeft gewerkt om de verslaafden daar te helpen, en daarna nog eens zes jaar in Iran was om de Afghaanse gemeenschap te ondersteunen. “Hij kan er beter tegen dan ik of wie dan ook”.

Of Vandecasteele er spijt van heeft gehad naar Iran af te reizen? Ongetwijfeld, denkt Van Steirtegem. Maar dat is het lot van de humanitaire medewerkers, zij moeten altijd reizen naar moeilijke landen, aldus de boezemvriend.