Op naar bloedstollende slotspeeldag: Racing Genk wint bij Club Brugge en kan, net als Antwerp en Union, nog kampioen worden

Het had dus tóch nog zin, vanavond ‘In Bruges’. Racing Genk moést winnen. Toen ref Visser de partij op gang floot, en Jan Breydel massaal de draak stak met de anti-climax in Antwerpen, was hierbij meteen nog eens duidelijk gemaakt voor wie het blauw-zwarte hart slaat. L’Union fait la force.

Genk stond al vroeg op rozen, gejaagd door de reddingsboei toegegooid vanop de Bosuil. Arteaga zwiepte voor, Tolu kopte door, en Paintsil haalde het leer in één keer uit de lucht (0-1). 14% kans op een doelpunt, lieten die mannen weten die het succes van doelkansen inschatten. Zwaar overschat, in dit geval. Het was een kunststukje van Joseph P.

Racing Genk zou nog een kwartiertje doorduwen. Tot de gure zeebries vanuit Knokke Zoute kwam overgewaaid over het stadion. De mensen in de tribunes deden het jasje aan, de bezoekers op het veld deden het clubkostuum uít — Genk zou lange tijd niet meer voetballen. Dat kwam omdat diepe spits Tolu een spookrijder was, omdat Sor op links ook niet goed zijn positie vond - doe toch maar liever Trésor op die flank -, en omdat bij Club Antonio Nusa het laken naar zich toetrok.

Antonio Nusa: een goudklompje dat dit seizoen de verwachtingen niet kon inlossen. Wél op training, te zelden in de wedstrijden waarin hij speelkansen kreeg. Nusa is een rollercoaster. Na één van zijn exploten diende Arteaga een bal van Rits van de lijn te keren. Vandevoordt had eerder ook al Romeo Vermant van een doelpunt gehouden.

Het is de jongste maanden een wederkerend fenomeen: het plotse verval bij Racing Genk, dat van het ene moment op het andere zó geweldig met zó matig afwisselt. Dr. Jekyll & Mr. Hyde. Wouter Vrancken raakte zichtbaar gefrustreerd langs de lijn.

Club probeerde er nog iets van te maken, na de rust. Afscheid van Olympia 2022-2023. Puur op eergevoel. Vanaken kopte kort na het uur een hoekschop in doel (1-1). Genk had de knop voor de koude douche zelf ingeduwd. Alsnog kampioen kunnen worden, en toch niet in staat zijn om het initiatief te nemen tegen - laten we wel wezen - een dode mus. Want dat is Club Brugge dezer dagen — en al zeker zonder de geschorste Noa Lang.

Komaan, Racing Genk!? Hun attitude zorgde voor verontwaardiging. Waar was de passie en de ambitie? Dáár dus, in de slotfase, met de rug niet tégen maar al áchter de muur. Bij eerst de carambole-goal van Hrosovsky (1-2) - de vrucht van éindelijk nog eens een goede aanval -, en daarna bij het counterdoelpunt van Paintsil (1-3) na een prima assist van de goed ingevallen El Khannouss. Vijf minuten van tovenarij.

Een journalist mag niet te veel trachten om Racing Genk te ontleden. De slinger slaat door, van het ene uiterste in het andere. Wat moet dat geven volgende week?

Het dode Brugse vogeltje trekt zondag naar Union. Het schijnt - het kan een mythe zijn - dat de hele club liever ziet dat Union kampioen wordt. Er wordt daarbij gezegd dat Club ‘het’, de drie punten, alvast cadeau zal doen aan Union. Dat liet Jan Breydel na afloop van deze wedstrijd nog eens luidkeels verstaan. Dat zou slecht nieuws betekenen voor Racing Genk. En evengoed voor Antwerp. Maar goed, een mens moet ook niet álles willen geloven wat er gezegd wordt…