“Vrolijk, heel ambitieus en op momenten nonchalant”, zo omschrijft Seydou De Vel zijn broer Sanda Dia die vierenhalf jaar geleden omkwam tijdens een doop van de studentenvereniging Reuzegom. Samen met zijn echtgenote Marie Vansteenkiste vertelde De Vel in De afspraak met heel veel sereniteit wat het proces rond de dood van zijn broer met hem gedaan heeft.

Beiden voelen ze een mix van emoties. “Er zijn de emoties van de uitspraak, maar ook van de vierenhalf jaar voordien. Het is heel moeilijk om te verwerken”, zegt De Vel. Vansteenkiste ervaart dezelfde rollercoaster: “Elke minuut heb ik een ander gevoel. Je slingert heen en weer. Het ene moment denk je van ‘Dit is het en we moeten verder’, maar het ander moment ben je weer boos en komt het gemis weer erg op.”

Ze hadden gehoopt antwoorden te krijgen tijdens het proces, maar toch blijven er nog heel wat onduidelijkheden over voor de familie van Sanda Dia. “Voor ons zijn de laatste uren nog steeds heel onduidelijk”, zegt Vansteenkiste. Concreet blijven ze nog met twee grote vragen zitten. Wie heeft de visolie toegediend? En wie was degene die loog dat de doop bijna gedaan was toen een bezorgde professor in Leuven polste naar de toestand van Sanda?

“Niemand heeft het gezien, niemand was erbij. Maar er heeft iemand die visolie toegediend en er heeft iemand met die getuige gesproken”, aldus Sanda’s schoonzus. De Vel zegt dat antwoorden hem zouden helpen om de dood van zijn broer te verwerken: “Het is gewoon heel pijnlijk die dingen niet te weten terwijl die achttien beklaagden het allemaal wel weten.”

“We wilden geen gevangenisstraf”

Het arrest hebben ze nog niet gelezen, maar De Vel en Vansteenkiste waren vrijdag wel allebei aanwezig bij de uitspraak van de straffen. Boetes tot een paar honderd euro en werkstraffen tot 300 uur. “Of we daar blij mee zijn? Het is moeilijk om daar nu rationeel over na te denken”, zegt De Vel. “We hebben van in het begin gezegd dat we geen haatdragende mensen zijn en niemand in de gevangenis willen.”

De Vel en Vansteenkiste lijken dan ook te kunnen leven met de beslissing om werkstraffen op te leggen in de plaats. “Nu gaan ze 200 à 300 uur geconfronteerd worden met hun daden. Stel dat ze een voorwaardelijke gevangenisstraf hadden gekregen. Welke impact had dat dan gehad op hun leven?”, aldus Vansteenkiste. Al blijft de onzekerheid over of de veroordelingen nu wel of niet op hun strafblad zullen belanden, knagen.

Normaal gezien worden werkstraffen wel opgenomen in het strafregister, maar niet in het uittreksel dat je bijvoorbeeld moet voorleggen als je gaat solliciteren. De familie van Sanda hoopt dat de straffen ook op het uittreksel zullen verschijnen. “We hadden toch gehoopt op een duidelijk signaal naar de maatschappij in de vorm van een strafblad”, zegt De Vel. “Daar zijn we nu nog niet zeker van.”

Vansteenkiste treedt hem bij: “Die jongens hebben allemaal ambitie om hoge functies in de maatschappij op te nemen. Maar ik denk dat we toch een signaal moeten geven om te zeggen: misschien is dat niet de verantwoordelijkheid die jij nu moet nemen. Dat dat strafblad dan na x-aantal tijd zou verdwijnen, begrijp ik.”

“Bij sommigen zagen we schuldinzicht, bij anderen niet”

In principe zou de familie van Sanda Dia nog naar het Hof van Cassatie kunnen stappen, maar dat lijken ze voorlopig niet van plan. “Dat zou nog een langere lijdensweg zijn”, zegt De Vel, die de dood van zijn broer nu echt een plaats wil geven. “Als er nog beklaagden contact met ons willen opnemen, ben ik bereid dat te doen. Dat is respectvol. Maar ik heb niets meer te vragen. Zij moeten vertellen. Ze moeten de verantwoordelijkheid opnemen en in het reine komen met zichzelf.”

“De getuigenissen van de beklaagden tijdens het proces waren pakkend. Je blijft zelf ook menselijk en beseft dat het ook voor hen moeilijk is om daar te staan. Bij sommige merkten we dat er schuldinzicht was, of toch de start ervan, maar bij andere zagen we dat niet.”