VTM-gezicht Lies Vandenberghe is veranderd door dit traumatische verlies. “Ik voel me gefaald. Nog altijd”

“Ik ben Julie Van den Steen en ik ben 1 op 6. Op 18 juli 2022 ben ik mijn kindje verloren. Maanden later maakte ik mijn nieuws openbaar en werd ik overspoeld door warme reacties. Voor het eerst voelde ik me minder alleen.”

Een van de reacties die Julie kreeg, kwam van Lies Vandenberghe, VTM-sportanker en mama van Georges (3) en Victor (8 maanden). “Ik had je een berichtje gestuurd om 6 uur ’s ochtends. Waarschijnlijk was ik een van de eerste in jouw inbox”, zegt Lies. “Het was zo knap hoe jij alles verwoordde. Dat maakte dat bij mij alles weer naar boven kwam.”

In 2021 verloor Lies in één jaar tijd twee zwangerschappen, beide rond de tien à elf weken. Op het einde van dat jaar raakte ze dan toch in verwachting van Victor. “Ik ben zó blij met dat manneke”, vertelt Lies tegen Julie. “Toch denk ik nog elke week aan de twee andere kindjes die ik verloor.”

“Ik durf er bijna niet over praten”, gaat Lies verder. “Mensen hebben namelijk de neiging om pijn te vergelijken. ‘Als het dat maar is’, zeggen ze. ‘Het is veel erger als je een stilgeboren kindje hebt of wanneer je later een kindje verliest.’ Natuurlijk zijn er gradaties in pijn. Maar voor mij was dat het meest traumatische dat ik ooit heb meegemaakt.”

Lies vertelt in de podcast ook hoe de vruchtjes werden weggenomen. De eerste keer gebeurde dat met pilletjes. “Ik verloor echt veel bloed. Op een bepaald moment zag ik dan het vruchtzakje liggen.” Toen ze datzelfde jaar een tweede positieve zwangerschapstest had, was Lies apathisch. Down. “Ik durfde niet blij te zijn.” Opnieuw kreeg ze slecht nieuws van de gynaecoloog. Omdat de pilletjes hun werking niet deden, moest ze naar het verloskwartier voor een operatie.

“Het ironische is: je zit in de wachtzaal voor zwangere vrouwen. Ik hoorde zelfs een vrouw aan de monitor en de hartslag van een kindje. Dat kan toch niet? Het is toch niet menselijk dat een vrouw hier moet zitten wachten voor een curettage?”

“Achteraf voelde ik me ... (zoekt naar het juiste woord) gefaald. Nog steeds. Ik ben nog altijd niet de vrouw van ervoor. Ik weet niet of dat ooit terugkomt, want dat heeft me zo gekraakt. Ik kan niet meer zonder zorgen rondfladderen.”

“Tegelijk gaat het leven gewoon voort”, zegt Lies. “Ik heb me even op mijn werk gestort. Dat was heel uitputtend. Maarten (Breckx, ook sportanker bij VTM en haar partner, nvdr.) heeft het nieuws trouwens verteld op het werk. Direct kreeg ik lieve berichtjes. De bazen hebben bloemetjes gestuurd. Dat deed zo veel deugd, dat mensen het erkenden als verdriet, als rouw. Het uitspreken en delen is zo'n belangrijke stap. Erover babbelen helpt.”

“Ik zag mijn kind zo lijden.” Bart Tommelein over een groot verdriet dat hij lang in stilte droeg

Tijs Vanneste en zijn vrouw verloren negen zwangerschappen. “Mijn vrouw is een kuitenbijter”

LUISTER. Julie en Tine Embrechts over hun zwangerschapsverlies: “Soms is een vruchtje niet sterk genoeg”