‘Kim Clijsters: Come Back Home’ is een dubbel treffen

“Ik ben er zo klaar mee. Ik kan dit niet. Deze bullshit… écht. So dumb.” Zelfs verbetenheid klinkt in het lijzigste Limburgs als defaitisme van de eenzaamste soort. “Zeg dat ze die verdomde documentaire cancelen. Ik betaal ze elke euro terug.” De serie over Kim Clijsters is amper op gang getrokken, of de credits lijken alweer in zicht wanneer de makers een telefoongesprek met haar echtgenoot intercepteren. Om die dramatische intro beter te kaderen: ooit was Clijsters de nummer één van het vrouwentennis, won ze drie WTA Finals, vier grandslams en de Fed Cup. Maar Kimback 2.0, zoals haar gerateerde retour getiteld wordt, draait op het ogenblik van dat gesprek uit op een echec. En de cameraploeg die ze met frisse tegenzin toeliet in haar leven, is er op dat cruciale moment te veel aan.

Sequels en reboots ontgoochelen natuurlijk nagenoeg steeds. Daarvoor moet je hooguit zover kijken als de horizon van Hollywood reikt. Maar in de eerste aflevering van Come Back Home merkt zelfs de grootste leek waar Clijsters de bal misslaat bij haar comeback: een pandemie strooide weliswaar ook roet in het gravel, maar haar lichaam in ijltempo fit krijgen blijkt een veel grotere hindernis. Het resultaat laat zich raden: vijf grote toernooien met evenveel nederlagen. Dat ze haar comeback al aankondigde vooraleer ze opnieuw in topvorm raakte, was misschien wel de grootste flater. In de herfst van 2020 kan ze de schijn nog even hooghouden, maar een jaar en wat blessures later gaat het onherroepelijk bergaf, en in 2022 is het game, set and match. Ze hangt haar racket aan de wilgen, en bergt de dromen van het veld finaal op.

Wat het meest opvalt tijdens de eerste aflevering is hoe Clijsters voortdurend pendelt tussen smash, crash en crèche. In de zesdelige docureeks merk je van meet af aan hoe ze het huishouden koste wat het kost wil blijven bestieren. Dat gaat niet zonder slag of stoot, met twee energieke belhamels en een puberdochter aan haar rokken. Als kijker sta je doodsangsten uit wanneer Jack (7) en Blake (6) hun halsbrekende zelve spelen op straat, en kijk je met een zucht toe hoe Clijsters doodgemoeder(eer)d hun omgestoten smoothies van tafel ruimt. “Het lijkt vakantie om op toernooi te kunnen vertrekken”, grinnikt ze met een oogopslag van hars.

Come Back Home is een dubbel treffen: sowieso blijf je je bewust van een topsporter die de tenniswereld ooit wist te knechten en dat opnieuw wil doen, maar tegelijk zie je ook een ploetermoeder op de verschroeide aarde serveren. Misschien is dàt wel de grootste aantrekkingskracht. We kijken dan ook zo graag naar onszelf: de modale Vlaming, die als klungelende stumper dagelijks de eindjes aan elkaar probeert te knopen, en elk verlies moedig op de kin moet zien te nemen. Deze docu speelt zich af op het hoogste niveau van de topsport, maar had evengoed in uw woonkamer gefilmd kunnen worden.

Topsporters, het zijn nét mensen.

Kim Clijsters: Come Back Home is zondag te zien op VRT 1.