RECENSIE. ‘Come back home’ is een brutaal eerlijke documentaire over de ‘Kimback’

Kim Clijsters: come back home

Op VRT 1 en op VRT Max

Kim Clijsters sloeg de wereld met verstomming toen ze eind 2019 haar comeback aankondigde. Zeven jaar hing haar racket toen al aan de haak. In die periode beviel de voormalige nummer één van de wereld van haar tweede en derde kindje, en werd ze 36 jaar oud. Voor tennisfans was die ‘Kimback’ opwindend nieuws. In het hele traject werd ze gevolgd door een cameraploeg, voor de documentairereeksKim Clijsters: come back home. We zien hoe hard ze werkt om er weer te staan. Ze doet loodzware cardiotraining in het zand, ze sleurt zich door krachttrainingen, klopt uren op het tennisveld. Ze heeft duidelijk nog het doorzettingsvermogen van toen. Toch vraag je je af: waarom?

Het antwoord zit verborgen in kleine momenten. Ze wordt bijna emotioneel als ze Simona Halep in 2019 Wimbledon ziet winnen. "Daar doe je het voor", zegt ze ontroerd, als ze Halep haar team in de armen ziet vallen. Dan wordt het duidelijk: ze mist de rush, de ontlading na de overwinning.

Intussen becommentarieert Clijsters tennismatchen voor de BBC en Eurosport, net als andere ex-profspelers zoals John McEnroe. "Maar ik voel me nog geen deel van die club", zegt ze. Ze ziet zichzelf nog niet als een has-been. Ze wil niet naast dat veld staan, maar erop. Hoe dat afliep, weten we intussen. Blessures en corona sloegen de droom stuk.

Deze documentaire is brutaal eerlijk. In de eerste scène horen we een wanhopige Clijsters naar haar echtgenoot Brian Lynch bellen, wanneer ze er de brui aan wil geven. We zien haar piekeren over haar buikje, waar ze maar moeilijk van af raakt. En we zijn getuige van haar frustratie wanneer vier maanden trainen haar amper een halve seconde winst bij een snelheidstest oplevert. Het is een eerlijkheid die Clijsters en de makers siert.

Niet alleen fysiek, ook mentaal is Clijsters niet meer dezelfde als toen. "Je bent gegroeid als mens, je bent empathischer geworden", zegt coach Carl Maes tijdens een training. Hij had gemerkt dat ze continu "sorry" tegen haar sparringpartner zei als ze een bal miste. Als mens is zo’n verandering mooi, als topsporter is ze nefast. "Vroeger had je nooit sorry gezegd", zegt Maes, die de pletwals in haar wil wakker maken. "Fuck the other side!"

De frustraties staan in contrast met de vele fragmenten waarin ze met haar kinderen bezig is. Waar een mislukte forehand haar kwaad maakt, doet de smoothie die zoontje Blake over de keukentafel uitsmeert haar glimlachen. Ze geniet intens van haar gezin. "Ik ben 65 procent moeder en 35 procent tennisser", zegt ze. Het moederschap maakt haar gelukkiger dan het tennis. De balans in haar leven is verschoven. En dat is goed zo. Kim Clijsters hoeft niets meer te bewijzen.