Heel Frankrijk en de wielercommunity weten ondertussen dat de voormalige ex-werelduurrecordhouder opnieuw aan het koersen is. 150 van de 167 kilometer reed Campenaerts gisteren voor het peloton uit. Eerst met zeven en daarna met de Fransman Kenny Elissonde. “Al kreeg ik daarna in de gruppetto nog onder mijn voeten van Nathan Van Hooydonck. Hij zei me: Wat voor een idioot ben je dat je met die Elissonde nog eens demarreert? We moesten jullie koste wat kost terughalen, want die Fransman was als klimmer te gevaarlijk. In het andere geval hadden we je zo veel mogelijk tijd gegeven. Die Elissonde was de enige die je niet mocht meenemen. Ik vind Kenny een toffe gast en daarom versnelden we nog eens. Bij de zeven waarmee we op pad gingen, zat er een jonge gast van EF Education-Easypost (Andrea Piccolo, red.) die van zijn ploegleider geen meter méér aan de leiding mocht rijden dan de anderen. Heel vervelend. Ik was het zo beu als koude pap en zei tegen Kenny: Kom, we gaan er eens van achteruit een ‘galet’ op geven. En we waren samen weg.”

Nog naar de Vuelta?

Het was een uitermate gelukkige Campenaerts die op het podium klom. Hij kreeg de prijs van de strijdlust, maar had dat zelf niet verwacht. Zeker niet nadat Rune Herregodts na zijn raid van zondag ernaast pakte. “Ik dacht dat die premie naar een Fransman zou gaan”, aldus Campenaerts. “Toen ik die etappe in de Giro won, kreeg ik ook de strijdlust. Om in de Dauphiné achteraf te mogen zwaaien naar de mensen moet je echt wel in conditie zijn. Dit was ook de juiste manier om de vorm aan te scherpen. Ik heb me echt ongelofelijk geamuseerd. Het was lang geleden. Dit was met verre voorsprong de allermooiste koersdag van het jaar. Ik ben echt content. Het is goed voor wat nog komt. Ik rijd bijvoorbeeld de Roemeense Sibiu Tour in juli, waar ik misschien de kopman kan zijn. En eventueel trek ik ook naar de Vuelta.”

Echt klagen over zijn rug deed de 31-jarige Gaverenaar van Lotto-Dstny niet. “Ach, die deed wel wat pijn, maar vroeger, toen mijn rugwervel nog niet gebroken was, deed die rug ook pijn telkens ik van kilometer nul in de vlucht zat. Het is een beetje dubbel. We zien morgen wel hoe ik me voel.”

“Ik geniet nu meer van zulke ondernemingen dan voor mijn val in de Bredene Koksijde Classic. Toen ik die maand thuis in bed lag, vroeg ik me soms af of ik nog op dat hoogste niveau zou geraken. Het was toen een uitdaging om me in bed om te draaien van de linkse naar de rechtse kant. Niet dat ik depressief was, maar één van de grootste mentale slagen die ik kreeg, was bij de tweede consultatie van de dokters. Dan zeiden ze dat die rugwervel niet meer de oorspronkelijke vorm aanneemt. Dan besef je: f***, dat is wel een serieuze val. Mijn rug gaat opnieuw goed worden, maar nooit meer dezelfde zijn als voorheen. Dat is voor de rest van mijn dagen. Dat is jammer. Shit happens, maar er zijn veel ergere valpartijen. Dan denk ik aan Julian Mertens (de renner van Bingoal-Wallonie-Bruxelles die vorige week zwaargewond raakte na een ongeval op training, red.). Ik duim voor hem. Zelf ben ik heel blij dat ik opnieuw op een ietwat degelijk niveau zit.”

Na het Critérium du Dauphiné reist Campenaerts door naar Sestrières, waar hij samen met zijn vriendin veertien dagen op hoogtestage gaat. “Daardoor moet ik wel het BK tijdrijden in Herzele overslaan, maar ik ben terug voor het nationale kampioenschap op de weg in Izegem. Hier is er woensdag ook wel een tijdrit, maar daar focus ik me niet langer op.”