GUILLAUME. Held van stamnummer 1

Voetbal. Ach. Het doet je niets. Mannen die achter een bal lopen en als ze hem hebben, sjotten ze hem weg. Raar spelletje waar rare mensen zich druk over maken. Tot je zoontje gaat voetballen en je van andere vaders aan de toog in de kantine elke zaterdagochtend uitleg krijgt over pasjes en traptechnieken. Over opstellingen en buitenspelvallen. Je leert nieuwe termen als ‘breed spelen’ en ‘in de diepte gaan’. Je ondervindt dat filosofische uitspraken als: ‘Ben je dan niet blij voor die andere jongens, dat ze gewonnen hebben?’ en ‘Niemand kan winnen zonder dat er iemand anders bereid is te verliezen’ geen troost bieden op momenten dat snot en tranen de mouwen van een nog veel te groot shirt drenken.

Later komt je dochter thuis met een hevige supporter van stamnummer 1 en voor je het weet zit je samen met je vrouw en een stel vrienden voor een groot scherm te nagelbijten op de sofa. Spelletje van niemendal? Je sterft mee als Genk als eerste scoort en Union voor komt op Club. Je springt mee recht als Antwerp tegenscoort. Je gaat weer zitten als Genk nog eens scoort en je begint al na te denken over snedige zinnen die de hele zaak relativeren. Het is maar voetbal. Overmorgen is het vergeten. Er zijn belangrijker zaken in de wereld. Dat soort bedenkingen.

Tot Brugge scoort en nog eens en nog eens. Plots wordt voetbal weer verschrikkelijk belangrijk en even later veren onze vier oude lijven krijsend recht en staan we elkaar te omhelzen en te bepotelen, alsof we zelf die onwaarschijnlijk mooie bal de kruising in hebben geknald.

Het feest is gedaan. De rust op de Grote Markt is weergekeerd. Voor het stadhuis staat een fontein met daarbovenop een man die op één been de stad bevrijdt. Ik kan er niet langslopen zonder te denken dat hij het is die daar staat. Klaar om zichzelf de geschiedenis in te trappen. Ook op één been.