Een maat voor niks: zo konden we de eerste helft samenvatten. Het heetste standje? Fiorentina-aanvoerder Biraghi die na dik een half uur bekogeld werd door de fans van West Ham. Eerst met plastieken bekers, maar vervolgens ook met een aansteker, waardoor hij aan het achterhoofd bloedde en een paarse wikkel om kreeg. Qua kansen noteerden we enkel een schot van Rice voorlangs (voor de Engelsen) en in de toegevoegde tijd een kopbal van Kouamé (ex-Anderlecht) tegen de paal. In de herneming scoorde Jovic, maar hij stond millimeters buitenspel dus werd de treffer afgekeurd.

Na rust hetzelfde spelbeeld: Fiorentina met het meeste balbezit en de meeste passes, maar verder dan een schot van opnieuw Kouamé kwam het aanvankelijk niet. En toen Biraghi in de eigen zestien de bal met de arm beroerde – een tikje ongelukkig, want hij wou voor zijn man komen – werd de scheids naar het scherm geroepen en ging de bal op de stip. Benrahma zette de penalty feilloos om en de Hammers konden vieren.

De vreugde was wel van korte duur, want vijf minuten later stond het alweer gelijk. Met een knappe overhoekse knal maakte Bonaventura er 1-1 van. Het scheelde niks of meteen daarna bracht Mandragora Fiorentina zelfs op voorsprong, maar zijn schot zoefde net naast.

We leken op weg naar verlengingen, maar in de allerlaatste minuut van de reguliere speeltijd viel alsnog de winning goal. Plots werd Jarrod Bowen diep gestuurd, in de rug van de Fiorentina-defensie, en kon hij alleen op Terracciano af. De doelman zat er nog wel bij, maar zag de poging van de Engelse international tegen de netten belanden. De supporters achter het doel waren net als de spelers door het dolle heen, zeker toen de scheidsrechter na vijf minuten extra tijd affloot. Na de Beker voor Bekerwinnaars in 1965 en de minder prestigieuze Intertoto Cup in 1999 heeft West Ham zijn derde Europese beker beet.