Van der Poel genekt door pech in Dwars door het Hageland, maar wel tevreden met gevoel: “Ik kijk echt uit naar de Tour”

Rasmus Tiller is wat ze in de koers noemen een ‘beir’: 1m87 groot, 84 kilogram breed. Geboren in Trondheim - in het noorden van Noorwegen, waar het in de winter kan vriezen tot -25 graden. De gemiddelde jaartemperatuur bedraagt er 7 graden. Best koud. Toch won de Noor in het Hageland, waar het kwik vlot boven de dertig graden ging en de renners voortdurend smeekten om ijs en water.

Tiller (26) won de Ronde van het Hageland al twee jaar geleden. Zijn twee andere profzeges pakte hij in het Noors kampioenschap. Binnen drie weken debuteert hij in de Tour voor Uno-X.

Naast Tiller stond er nog één andere ex-winnaar aan de start in Aarschot. Zijn naam hadden de organisatoren het liefst nog eens op de erelijst willen zien: Mathieu van der Poel. De Nederlander had er zin in. Op 74 kilometer van de streep strekte de kopman van Alpecin-Deceuninck een eerste keer zijn benen. Te vroeg. “Ik wou de schifting voeren, maar kwam alleen te zitten en hield mijn benen stil.” Ploegleider Christoph Roodhooft catalogiseerde het als: “Enthousiasme.”

Van der Poel houdt van koersen over off-road passages. Maar waar hij dit jaar tijdens zijn zegetocht in Parijs-Roubaix gevrijwaard bleef van pech, zat het in Hageland tegen. Op twintig kilometer van de streep reed hij lek. “Op het slechtste moment, de kopgroep die voor de zege zou strijden was net gevormd. Als je dan lek rijdt, weet je eigenlijk dat de koers over is.”

Zeker omdat de materiaalwissels niet vlot verliepen. Twee keer wisselde hij van fiets, nadat hij eerst al eens van wiel had gewisseld. “Dat was een wiel van de neutrale wagen. Dat wiel bolde niet honderd procent, volgens mij stond de schijf niet goed afgesteld en bovendien stond de band veel te hard om over grindstroken te rijden. Toen de volwagen dan mij kwam en ik een nieuwe fiets nam, viel mijn fietscomputer er af. Dus heb ik nog eens moeten wisselen van fiets.”

Het kostte Van der Poel een dikke minuut, zeker omdat de volgwagen van Alpecin-Deceuninck door lottrekking achteraan de staart reed. “Het gat dat ik moest dichtrijden was enorm groot. Toen was het kalf al verdronken”, aldus Van der Poel.

Mede dankzij de hulp van de volgwagens - gedoogd in Dwars door het Hageland door de vele platte banden - kwam Van der Poel nog terug in de tweede groep, waar zijn ploegmaten Gianni Vermeerch en Timo Kielich hem nog probeerden helpen, maar de achterstand van een halve minuut was te groot. “In de slotfase heb ik nog een alles-of-niets-poging ondernomen, maar uiteindelijk moet ik tevreden zijn met de dertiende plaats.”

Van ontgoocheling was bij Van der Poel geen sprake. “Ondanks de warmte en ik pas donderdag terugkeerde van hoogtestage, voel ik mij best goed. Ik zat waar ik moest zitten. Dit is een bevestiging dat ik goed heb gewerkt de voorbije weken.”

Roodhooft: “Iedereen keek naar hem om de koers te dragen, terwijl Mathieu zo kort na de hoogtestage nog niet honderd procent is. Als hij hier al honderd procent was, zou hij iets fout gedaan hebben op de hoogtestage.”

Ondanks de wedstrijd van 177 kilometer door de warmte en het stof een uitputtingsslag werd, oogde Van der Poel na afloop zo fris als een hoentje. Een groot verschil met de uitgemergelde MVDP die we zagen in de Netflix-serie van de Tour 2022, die sinds deze week online staat. “Vorig jaar was ik in juni en juli mezelf niet. Nu voel ik mij prima. Ik heb ook echt zin om naar de Tour te gaan. Alles staat in het teken van de Tour en het WK, maar ik heb dit seizoen nog maar weinig wedstrijden gereden, dus wil de komende weken vol koersen. In de Ronde van België mik ik op het eindklassement.”

Een andere naam die de organisator graag op de erelijst had gehad ten nadele van Tiller, was Yves Lampaert. De West-Vlaming keerde maandag al terug op hoogtestage op Sierra Nevada en was al iets beter gerodeerd dan Van der Poel. Lampaert kleurde de koers. “Ik was goed, maar de helling van de Grasbos was toch lastig.”

Lampaert eindigde vierde en was daarmee niet de eerste renner van Soudal Quick-Step, dat ook Casper Pedersen in de uiteindelijke kopgroep van acht mee had. Pedersen reed in de prefinale even alleen voorop, maar kreeg een inzinking van de hitte. “We hebben dan een halve camion ijs in zijn nek gelegd, waardoor hij kon herstellen”, zegt ploegleider Tom Steels.

Pedersen offerde zich in de finale op en ook Lampaert speelde het ploegspel, waardoor streekrenner Stan Van Tricht (23) knap tweede kon eindigen. Steels: “Stan heeft dit jaar een mooie stap vooruit gezet. Hij maakte de jongste weken indruk, dat hij mee was in de kopgroep, was voor mij geen verrassing.”

Naast Van Tricht stond er nog een andere jonge landgenoot op het podium: Florian Vermeersch (24). De derde plaats van het gemeenteraadslid van Open Vld in Lochristi was een pak beter dan de peiling van zijn partij één jaar voor de verkiezingen, maar toch was de renner van Lotto-Dstny niet helemaal content. “Ik ben blij met mijn vorm, maar als je zo dicht bij de overwinning komt, is dat wel ontgoochelend. Zeker omdat een renner zoals ik niet vaak in die situatie terecht komt... Tiller is echter een goeie renner en om hem te verslaan, had alles moeten meezitten, want hij was enorm sterk.”

Net als Van der Poel reed ook Vermeersch lek. Weliswaar al een ronde eerder, maar ook dat kostte krachten. “Het was een extra inspanning die ik moest leveren, maar ik had het gevoel dat ik daar goed van kon herstellen, dus ik wil dat niet inroepen als excuus.”

Naast Tiller zien we Van der Poel en Lampaert - voor negentig procent zeker - binnen drie weken aan het werk in de Tour. Vermeersch wil er ook graag bij zijn. “Ik zit in de preselectie van twaalf renners en wil graag mee, ik hoop dat deze derde plaats een mooie adelbrief is. In de Ronde van België wil ik mijn goeie benen nog eens tonen. Ik heb op hoogtestage in Sierra Nevada had aan mijn tijdrijden gewerkt. Ik heb ambities voor het eindklassement.”

In tegenstelling tot Van der Poel streden de Belgen Florian Vermeersch en Stan Van Tricht wél tot het ultieme slot mee voor de zege, maar op de oplopende kasseien van de Citadel van Diest hadden ze geen antwoord in huis op het eindschot van Rasmus Tiller. De Noor van Uno-X had nog de meeste punch in de benen en schreef zijn naam voor de tweede keer bij op de erelijst, nadat hij ook in 2021 al eens de beste was.