Dertiende werd Van der Poel uiteindelijk op de Citadel van Diest. Veelzeggend, dat cijfer. Want niet de benen, laat staan zijn fysieke conditie hielden de kopman van Alpecin-Deceuninck weg uit de ultieme finale, wel een overdosis tegenslag. Net op het moment dat hij bij de voorlaatste passage op de Citadel, op ruim twintig kilometer van de finish, voor de laatste schifting had gezorgd en met een groepje van negen renners op weg was naar de ultieme finale, sloeg het noodlot toe. Zo vaak dat Van der Poel er zelf de tel bij kwijt geraakte. Had hij nu twee of drie keer stil gestaan? “Ik heb alleszins twee keer van fiets gewisseld”, lachte hij. “Maar inderdaad: daarvoor was ik ook al eens lek gereden en had de neutrale wagen me een nieuw achterwiel gegeven. Dat is dus drie keer. Dat was ik al vergeten.”

Het leek wel een rondje estafette, waar bij drie verschillende fietsen dezelfde renner – Van der Poel dus – doorgaven. Eerst was dat nieuwe achterwiel niet je dat: “Dat bolde gewoon niet. Het stond niet goed afgesteld voor mijn schijfremmen en de bandendruk was te hoog voor de gravelstroken die er nog aankwamen.” Gevolg: fiets één definitief aan de kant en enter fiets twee. Van der Poel: “Maar toen ik daar mijn fietscomputertje opzette, vloog dat er meteen af. Moest ik weer van fiets wisselen. Dan wist ik dat het gedaan was.” Wat helaas klopte. Terwijl Van der Poel op fiets drie hopte, aarzelden vooraan vooral de Noor en latere winnaar Rasmus Tiller en de drie renners van Soudal-Quickstep niet. Van der Poel kwam nog wel terug in een achtervolgend groepje, maar meer zat er niet meer in. “Het was een te grote kloof om te dichten”, knikte hij. “Toen ik in dat tweede groepje belandde, was het beste er echt wel van af. Ik heb nog wel een alles-of-niets-poging gedaan, maar toen had ik door dat kalf verzopen was.”

Bitter, al die pech. Toch was geen het diep teleurgestelde Van der Poel die na afloop de pers te woord stond. Ondanks al die pech had Van der Poel wel gemerkt dat het met zijn vorm, amper een paar dagen na zijn terugkeer uit hoogtestage, wél snor zit. “Wat ik op stage merkte, zag ik hier opnieuw: ondanks de warmte en het feit dat het hier pas mijn eerste wedstrijd weer was, voelde ik mij best oké. Plus: natuurlijk had ik hier graag meegestreden voor de overwinning, maar ik weet ook dat de belangrijkste doelen er nog aankomen.” Die doelen zijn eerst de Tour de France, later het WK op de weg en de mountainbike. Vooral in de Tour heeft Van der Poel nog iets recht te zetten. Vorig jaar bakte de oververmoeide renner die hij toen was, er niets van in Frankrijk. “Ik was er mezelf niet”, beaamde hij opnieuw in Diest. “Dat heeft iedereen toen kunnen zien. Nu heb ik wel een goede voorbereiding achter de rug en heb ik ook echt zin om naar de Tour te gaan. Ik kijk er naar uit.” Voor de Tourstart rijdt Van der Poel eerst nog de Baloise Belgium Tour en het Nederlands Kampioenschap.