Herman Brusselmans: ‘Ik zei tegen Mia Doornaert dat ze er gerust mocht zijn voor haar leeftijd. Ze bood me een gratis abonnement op De Standaard aan’

De zomer is weder in ons land. Maar ja, voor hetzelfde geld gaat het vandaag nog, of morgen, regenen dat het klettert. Ik mag er niet aan denken. Die neerplenzende buien waardoor alles nat wordt, behalve de foef van Mia ­Doornaert. ‘Nou, Mia,’ zei ik op een keer tegen haar, ‘foef of geen foef, je mag er gerust zijn voor je leeftijd.’ Mia was daar zo blij mee, dat ze me een gratis abonnement op De Standaard aanbood. Dat aanvaardde ik zonder dralen, want in welke krant kun je leukere, humoristischer, diepgravender artikels lezen dan in De Standaard?

Zelf ben ik ondertussen een kind van de zon. Reeds op heel jonge leeftijd lag ik in m’n wieg te kraaien van de pret als de zonnestralen mij verwarmden. Leg mij thans, zelfs nu ik 65 ben, in een wieg, en ik durf te wedden dat ik nogmaals zal liggen kraaien. In de winter zoek ik altijd zonnige oorden op. Dit jaar zal ik van november tot april de Malediven bezoeken. Ik zal vrouw en kind medenemen. M’n hond zal ik laten verblijven bij m’n beste vriend, de striptekenaar Erik Meynen. Die is dol op honden.

Zelf heeft hij geen hond, omdat hij niet tegen de geur van stront in huis kan. Nu is het wel zo dat m’n hond, Aquí, zelden in huis schijt, maar je zult het altijd zien, als hij bij Erik Meynen logeert, begint hij ermee: een keutel hier, een plas diarree daar, een koppel flinke bolussen ginder. En Erik die kotsend naar het toilet moet vluchten. Desondanks heeft hij het logies van Aquí aanvaard, en zo zie je maar weer wat echte vriendschap vermag.

Op de Malediven zal ik niet alleen op m’n luie reet in de zon liggen, ik zal er tevens hard werken aan m’n tegen dan op stapel staande roman ‘De biografie van Adriaan Van den Hoof’, die eigenlijk geen roman is, maar een verkapt non-fictiewerk, waarin ik de hoofdrolspeler een schuilnaam zal geven, te weten Isaac Cohen. Misschien zou ik de titel van het boek derhalve kunnen veranderen in ‘De biografie van Isaac Cohen’.

Hoe dan ook zal ik over Adriaan (Isaac) een aantal dingen op papier zetten die bij het grote publiek niet bekend zijn. Ik verklap nog niks, maar naaldhakken, witverlies en de overgang hebben ermee te maken.

Doch winter is het nog lang niet, en de Malediven wachten wel, zodat ik, net als jullie allemaal, eerst nog kan genieten van de zomer in ons eigen land. Ook hier lig ik niet alleen op m’n luie reet, welnee, ook hier werk ik aan een roman, dus de roman die geschreven en gepubliceerd zal worden vóór ‘De biografie van Isaac Cohen’, en dat is met name de roman ‘Insgelijks van ’t zelfde godverdomme’, waarin ik het heb over het schisma van de moderne tijden.

Welk schisma dat is, kan me natuurlijk geen kloten schelen. Sterker nog: steek het schisma in jullie anus. Schisma? Nog nooit van gehoord. Leer mij een schisma kennen. Schisma en ik: twee handen op één buik. Schisma olé olé! Wat ik wel al kan bevestigen, is dat ‘Insgelijks van ’t zelfde godverdomme’ een hoop onzin zal bevatten, omdat ik vind dat onzin de enige overgebleven legitieme manier van converseren is, niet alleen middels dialogen, maar ook middels gesprekken met jezelf.

Dan zeg ik bijvoorbeeld in mijn geval: ‘Dag, Herman, hoe gaat het nog met jou?’ Ik antwoord: ‘Dat valt tegen, Herman, ik zit met een schisma in m’n anus en dat doet behoorlijk pijn.’ ‘Ben je al bij dokter Van de ­Weesele geweest?’ vraag ik. ‘Wie is dat, Herman?’ vraag ik vervolgens. ‘De schismadokter, Herman,’ zeg ik, en ik volg Herman z’n raad op en maak een afspraak met dokter Van de ­Weesele. Maar op de dag dat ik bij hem op consult ga, is hij krek diezelfde ochtend overleden aan een zelfmoord die niemand had zien aankomen, ook z’n vrouw niet, die tegen me zei: ‘De schisma’s hebben hem de das omgedaan, Herman.’ Ik probeerde haar te troosten door naar haar tieten te grijpen, maar ze wees die uitnodiging vriendelijk af. En zo zal de roman ‘Insgelijks van ’t zelfde godverdomme’ langzaam naar z’n einde stevenen, dat ik verwacht tegen midden augustus.

Dan is het nog altijd zomer, zal ik nog altijd gek zijn op de zon, en zal ik beven van de angst als ik aan de eerstvolgende regenbui denk. Een goed middel daartegen is in het geheel níét aan de eerstvolgende regenbui denken. Dat doe ik op dit moment, terwijl ik kijk naar m’n zoontje, dat in z’n wieg ligt te kraaien terwijl de zonnestralen hem verwarmen. Zo vader, zo zoon, en dat is in ons geval prima.