Mogen wij (LGBT'ers incluis) nog buiten de lijntjes kleuren?
Arnaud de Rouck ( 21) is student Master Geneeskunde aan de UGent en vrijwilliger bij holebikoepel çavaria.
'Van progressief naar conservatief en daarmee richting homonationalisme.' Met veel instemming las ik het opiniestuk van Ayla Schneiders en Lisa Weeda in De Morgen (4/8). Homonationalisme staat voor mij voor het misbruiken van een minderheid om de uitsluiting van andere minderheden te legitimeren. De verworven rechten van de LGBT-gemeenschap gebruiken om vluchtelingen uit het Westen te weren, vind ik beschamend. Dat de rechtse conservatieve partijen deze strategie bevorderen, verbaast me weinig. Het verontrust me echter wel dat steeds meer LGBT'ers conservatief gaan stemmen. Wie krampachtig een hoopje zand in zijn vuist probeert te klemmen, zal uiteindelijk minder overhouden dan degene die zijn hand openhoudt.
Volgens mij mooi toe te passen op de verrechtsing van een groot deel van de LGBT-gemeenschap. Door verkrampt je verworven vrijheden af te schermen wakker je net xenofobie en conservatisme aan. Net als Ayla en Lisa wil ik eerder samen werken aan een progressieve, verbindende toekomst. De resem voorbeelden die toonden waarom dit met rechts niet zal lukken, ondersteun ik volledig.
De verworven rechten van de LGBT-gemeenschap gebruiken om vluchtelingen uit het Westen te weren, vind ik beschamend
Doch miste ik een belangrijk punt in hun discours: geschiedenis (en dat we er nooit wat van zullen leren). De strijd die de conservatieven vandaag voeren, vertrekt vanuit hetzelfde perspectief als hun stem tegen LGBT-rechten een aantal jaar eerder. De Wever en co houden er duidelijk van om een dikke lijn te tekenen tussen Goed en Slecht. Labels met duidelijke kenmerken bakenen het Goede spectrum af. Al wie deze eigenschappen niet bezit of hier tegenin gaat, is slecht. 'Onze' politici zullen er dan ook voor zorgen dat zij niet worden opgenomen in 'onze' maatschappij. Bijna elke dag kan je lezen hoe een conservatieve politicus een Slechte subgroep heeft ontdekt en met harde hand zal optreden om die uit 'onze' samenleving te weren.
Het moet worden toegegeven. Het is een aanlokkelijke manier van redeneren die zonder veel denkwerk te volgen valt. Mààr: is het niet uitgerekend de complexiteit en diversiteit die de mensheid interessant maakt? Mààr: zijn het niet net degenen die buiten de eigenschappen van onze labels kleuren, die zorgen voor evolutie en een progressieve samenleving? Mààr: is het niet de uitdaging (een diverse samenleving waar iedereen zijn geluk kan nastreven) die politiek de moeite waard maakt?
Zijn het niet net degenen die buiten de eigenschappen van onze labels kleuren, die zorgen voor evolutie en een progressieve samenleving?
Toch kruipen we in een tijd, waar de uitdagingen het grootst zijn, in onze 'ons'-cocon. Angst voor de andere: dat gevoel nam bij de conservatieve partijen tevens de bovenhand om anno 2003 zich tegen LGBT-rechten te keren. Angst dat de 'ons'-samenleving zou veranderen. Vandaag hebben ze dit opgelost door een nieuw label te creëren, 'Onze Homo'. Opnieuw een label, opnieuw een dikke lijn tussen aanvaarding en niet ok/gevaar voor 'onze' samenleving. Ik stel mij dan ook de vraag. Hebben LGBT-strijders gevochten om aan de Goede kant van die dikke lijn te staan? Of wouden we het net mogelijk maken buiten de lijntjes te mogen kleuren?
Ik heb het persoonlijk moeilijk te begrijpen hoe mensen die een aantal jaren eerder zelf niet binnen de Goede Muren stonden, nu zelf meehelpen bouwen aan een nieuwe muur. Wetende dat je daarmee een nieuwe groep uitsluit. Een andere groep rechten ontneemt. Opnieuw leert de geschiedenis dat dit niet goed afloopt. Of hoe de geschiedenis leert dat we er nooit wat van zullen leren.