“In het begin schaamde ik mij een beetje en dacht ik de mensen gaan zeggen dat is weer zo een oude die aan het dementeren is. Maar wie moet er zich eigenlijk schamen? Ik toch niet, wel de mensen die al die vuiligheid op de grond gooien”, zegt Marie-José Van Gorp (81) uit Bonheiden die maandagavond te zien was in ‘Iedereen Beroemd’ op Eén.

“Iedereen sprak me er over aan. Ik heb zelfs al telefoon gekregen van een oude vriendin die ik twintig jaar niet meer gehoord of gezien had. Ze had me op tv gezien en belde me vanmiddag op”, zegt ze als we haar bellen.

“Ik ben vandaag volop bezig met de hogedrukreiniger, maar straks ga ik nog een toertje fietsen. Ik kan het me niet laten, het is een beetje een obsessie geworden.”

Stilzitten is nooit aan Marire-José besteed geweest. Ook nu nog niet. Terwijl veel leeftijdsgenoten in hun zetel zitten of een spelletje kaart spelen, is zij met haar handen bezig.

Vertegenwoordigster

Marie-José is maatschappelijk assistente van opleiding, woonde een tijdje in Rwanda met haar man en was hier vertegenwoordigster in cement- en graniettegels. In die tijd waren er nog maar weinig vrouwen die de baan deden. Maar ik heb altijd goed mijn mannetje kunnen staan en heb goed mijn boterham verdiend.”

“Het idee om zwerfvuil te ruimen kreeg ik nadat ik op een avond in november op Radio 2 een CEO van een groot bedrijf hoorde vertellen dat hij iedere ochtend voor hij naar zijn werk vertrekt tien minuutjes zwerfvuil gaat opruimen. Ik dacht als die man daar tijd voor maakt, moet ik dat ook doen. Sindsdien heb ik geen dag meer overgeslagen. Het is ongelofelijk wat mensen allemaal weggooien.”

In het begin deed ze een toertje met de hond en nam een zakje mee waarin ze het ingezamelde zwerfvuil stak. “Nu rij ik met de fiets naar Rijmenam, waar mijn dochter woont. Onderweg stop ik tientallen keren. Ik heb geen fitness nodig. Van de fiets, op de fiets, altijd bukken, af en toe over een beekjes springen en terug. Het houdt me jong en fit”, lacht ze.

Toch hoopt ze dat ze er mensen een beetje bewust kan van maken dat ze hun vuil niet zomaar op straat moeten gooien. “Het is verschrikkelijk wat er allemaal ligt. Vooral blikjes Jupiler, maar ook flessen van frisdrank, lege verpakkingen van sigaretten, losse plastiek, halfvolle pakjes frieten en noem maar op.”

Frieten en hogdogs voor de kippen

“Frieten of de hotdog die ik op paasmaandag vond, neem ik mee naar huis voor de kippen. De rest gaat in zakken die ik van de gemeente krijg en die ze af en toe komen ophalen. Per drie volle zakken krijg ik drie lege in de plaats. Glas gooi ik in de glascontainer, flessen waar statiegeld voor betaald wordt, doet ik naar de lokale supermarkt. Zo verdien ik er nog iets aan.”

“Zolang mijn gezondheid het me toelaat blijf ik het doen. Net zoals ik mijn eigen huis alleen blijf onderhouden. En mijn dochter die alleen is en met haar gezondheid sukkelt blijf helpen.”

“Tot voor kort had ik trouwens nog een gast in huis waar ik voor zorgde. Een nonnetje van het klooster hier. Toen het klooster sloot, moesten ze allemaal weg. Eentje heb ik toen bij mij in huis opgenomen. Ach, we moeten elkaar toch een beetje helpen zolang we dat kunnen”, zegt Marie-José.