Oké, komt ie: ze schrijft poëzie en tekent, ze maakt muziek, ze creëert sculpturen én ze fotografeert. Bezige creatieve bij, die Ruth. En daar komt nog meer bij: ze doet het niet alleen voor haarzelf, maar ook voor anderen. Voordat ze voor de opleiding fotografie koos aan Luca School Of Arts in Genk had ze al ergotherapie gestudeerd en was haar job creatief therapeut. “Mensen niet met woorden helpen, maar met verf, kunst, creaties”, zegt ze.

Toch: het bleef kriebelen, haar innerlijke creatieve drang moest eruit. Vandaar dat ze nog voor fotografie ging in Genk. Want: “met beelden kan je vaak meer zeggen dan met woorden.”

Maar… Bij Ruth werd op haar 13de een hersentumor gevonden. Een breinbreker voor neurologen, die het ook allemaal niet goed weten. “Lange tijd hield de tumor zich koest. Ik leefde voort, maar in 2020 - toen ik met fotografie was begonnen - werd de tumor plots weer groter. Dat zorgde voor - letterlijke - druk in mijn hoofd, ik ben er zelfs een tijdje helemaal blind van geworden. Nu, op dit moment, is de situatie weer oké en stellen we een nieuwe operatie voorlopig uit. Maar wat de toekomst geeft?” Ze haalt haar schouders op.

Als creatieve therapeut en dus ervaringsdeskundige weet Ruth haar persoonlijk rouwproces en fysieke pijn om te zetten in een openhartig maar krachtig pleidooi voor kunst als vorm van therapie.

De jury

Ruth liet het hoofd niet hangen. Integendeel. Zoals ze eerst anderen hielp met kunst, hielp haar eigen kunst haar nu zelf. Ze mepte haar verdriet en woede uit in sculpturen, verzamelde de restjes talk (uiteindelijk meer dan 100 kilo) en laat die door een grote zandloper van cortenstaal lopen, één van haar werken die ze in Genk toont. Ze fotografeerde zichzelf, maar specialiseerde zich ook in microscopische opnames: haar eigen bloed voor de lens, waarbij ze weken aan een stuk elk puntje handmatig moest scherpstellen. Van de MRI-scans van haar hersenen maakte ze een film. En in haar kunstboek met microscopische documentaire fotografie, gedichten en illustraties linkte ze haar kunst aan tijdcodes die overeenkomen met zowel goede als slechte dagen.

(lees verder onder de foto’s)

Het strafste van al is de enorme positieve kracht die ze uitstraalt. “Kunst creëren geeft me een houvast,” zegt ze. “Kunst zegt me dat het ook goed kan komen. Het ondersteunt me in mijn rouwdans. Het helpt me emoties te verwerken, het doet me vertragen.” Haar titel: ‘hoe jij gaat schoon mens’. “Wat ik nog hoop, is dat mensen blijven praten met mensen als het niet goed met ze gaat. Want meestal weten ze niet wat te zeggen. Ik hoop dat mijn project daar iets aan kan veranderen. Contact onderhouden is enorm belangrijk.”