“U hebt de waarheid niet verteld aan het parlement.” “Ik heb in de eerste minuten al vijf onwaarheden geteld, daarna ben ik gestopt met tellen.” “Een staatssecretaris van een andere partij over de haag kieperen is één ding, alle verantwoordelijkheid van u afschuiven is iets anders.” Getekend: PS, Vooruit en Groen/Ecolo.

Allemaal meerderheidspartijen die weinig begrip konden opbrengen voor de uitleg die Buitenlandminister Hadja Lahbib (MR) in de Kamer opdiepte. Zij moest zich verdedigen voor haar rol in het bezoek van de burgemeester van Teheran aan een internationaal congres in Brussel. Dat gebeurde luttele weken na de bevrijding van Olivier Vandecasteele, onze landgenoot die anderhalf jaar onterecht vastzat in een Iraanse cel.

LEES OOK. COMMENTAAR. “Kan iemand die de positie van ons land tegenover bedenkelijke regimes laat afhangen van haar eigen carrière nog aanblijven? Misschien beter van niet”

Djalali

Voor de meerderheid hoefde ze niet op te krassen, maar moest ze op zijn minst toegeven dat ze een deel van de verantwoordelijkheid droeg. Premier Alexander De Croo (Open VLD) gaf het goede voorbeeld. Zijn kabinet gaf mee groen licht om de gecontesteerde visa toch toe te kennen aan de burgemeester van Teheran “om een groot diplomatiek incident te vermijden”. Dat was te vermijden, want ons land probeert ook nog de Iraans-Zweedse VUB-professor Ahmadreza Djalali vrij te krijgen.

LEES OOK.“Lahbib heeft nu de gedroomde verdedigingslinie”: waarom het geen toeval is dat contacten met kabinet De Croo net nu uitlekken

De premier kwam dus mee zijn geplaagde minister steunen. “Deze discussie noopt tot introspectie. De timing en de context hebben de zaak bijzonder moeilijk gemaakt. De betrokken regeringen - ook mijn regering - moeten tot de conclusie komen dat het anders had moeten lopen.”

Niets daarvan bij Lahbib. Zij probeerde een spreidstand. Ze bleef aanklagen dat voormalig Brussels staatssecretaris Pascal Smet (Vooruit) de uitnodigingen naar Teheran verstuurde, maar hamerde er in één beweging op dat het diplomatiek belangrijk was om de kanalen met Iran open te houden.

Het viel allemaal in bijzonder slechte aarde bij de linkse meerderheidspartijen. In het kernkabinet had vicepremier Frank Vandenbroucke (Vooruit) er bij de premier op aangedrongen dat er een bescheiden knieval moest volgen. Zijn partijgenoot Smet had ontslag genomen in de nasleep van de zaak. En ondertussen bleven Lahbib en haar voorzitter Georges-Louis Bouchez alles op Brussel afschuiven. Terwijl zij zelf als enige eindverantwoordelijkheid draagt voor het afleveren van visa.

Motie van wantrouwen

“Pure politieke onhandigheid”, noemt een lid van de meerderheid die houding. “Ze moet voor ons niet opstappen. Het enige wat ze moest doen is een deel van de verantwoordelijkheid nemen en ze was er vanaf. En zelfs dat lukt niet.”

Oppositiepartij N-VA zag haar kans schoon. Fractieleider Peter De Roover merkte op dat Lahbib een andere chronologie gaf van de feiten in vergelijking met vorige week. De Iraniërs hadden hun visa al op zak voor OCAD haar rapport af. Hij diende prompt een motie van wantrouwen in tegen Lahbib, want ze had gelogen in het parlement. Vandaag wordt er in de Kamer opnieuw gedebateerd over de visa en de rol van Lahbib. Het wordt erop of eronder. Zowel de oppositie als de andere meerderheidspartijen zullen blijven inbeuken op het witte konijn van de MR. Alle ogen zijn nu gericht op de premier. Blijft hij zijn buitenlandminister in bescherming nemen? Of krabbelt hij terug nu hij zelf een subtiele knieval heeft gemaakt?

Wat de uitkomst ook is, Lahbib komt zwaar beschadigd uit dit verhaal. “U boet zwaar in aan geloofwaardigheid”, beet Vooruit-fractieleider Melissa Depraetere haar toe. “Niet alleen u als minister, maar eigenlijk ons volledig buitenlandbeleid. U kunt zeggen wat u wilt, het is zo.”

LEES OOK.België scoort met vrijlating van drie extra Europeanen door Iran, maar er is één grote schaduwkant