KIJK. Evenepoel glijdt over de baan en komt in gracht terecht: “Ik draaide net iets te snel de bocht in”

KIJK. Evenepoel: “Ik draaide net iets te snel de bocht in”

De enige kwinkslag was het in ruim elf minuten correct discours. Evenepoel klonk wat gelaten aan de teambus van Soudal-Quick.Step. Boos? Nijdig? Gefrustreerd? Neen, hij was het allemaal niet. Ontgooocheld, dát wel. “Maar hey, wat doe je eraan? C’est la vie. Ook dit hoort bij koers. Op naar het volgende” Aan gloriemomenten en trofeeën ontbreekt het hem inmiddels niet meer. Dat doet een mens al wat makkelijker relativeren. “Zonder die tricolore en regenboogtrui van vorig jaar had ik hier misschien met een ander gevoel gestaan. Maar nu...” Fans hengelden ondertussen gretig naar een handtekening of foto. “Voor hén vocht ik verder. A fond. Ik toonde veerkracht, gaf nog het maximum. Ik kon ook na één ronde zijn binnengedraaid. Maar zo zit ik niet in elkaar.”

Drie minuten. Een paar kilometer. Zó lang duurde Evenepoels geloof in een nieuwe titel. Tot die dekselse S-bocht net voor het binnenrijden van Sint-Lievens-Esse, in de gutsende regen. “De enige die écht verraderlijk was, wisten we. En waar het risico op een val bestond. Maar ik was bereid om dat te nemen.” Evenepoel had weinig keuze op het ultratechnische traject tegen de behendige Wout van Aert: vol gas erdoorheen. “Ik wíst dat het op die bochten zou aankomen, dat ze konden beslissen over winst en verlies. Het eerste paar ging vlot, mijn kadans zat goed. ‘Prima zo’, dacht ik.” Maar bij het uitdraaien naar rechts kwam hij te ‘horizontaal’ te liggen. Met logisch gevolg. “Mijn voorwiel sloeg weg. Ik gleed door. Over het natte asfalt, recht de beek in.” Hilarisch beeld. ‘Help me hier uit, snel’, sprak zijn verbouwereerde blik. Drie ‘locals’ boden steun.

KIJK OOK. De valpartij van Evenepoel

Hoe dat in godsnaam was kunnen gebeuren, vroeg iedereen zich af. Diverse theses kwamen aan bod. Het ging dan over stuurfouten. Verkeerde bandenkeuzes ook (Van Aert reed níet met aangepast regenprofiel, Evenepoel wél). De wereldkampioen haalde er de schouders bij op. “Ik had alle vertrouwen in mijn fiets, mijn banden, mijn capaciteiten. Daar lag het écht niet aan. Feit is wel dat ik in die ene bocht een tikje over de limiet ging. Weet je, ik kende het parcours vanbinnen en vanbuiten. Dat is niet per se een voordeel. Op ‘onbekend’ terrein ga je altijd wat rustiger en voorzichtiger te werk. Maar ondanks de regen en al dat draaien en keren had ik enorm veel zin om me te ‘smijten’. (grijnst) Ik heb het helaas iets teveel gedaan.”

De schade? Die was relatief. Fysiek dan. “Het grachtwater was redelijk koud. Niet fijn. Mijn elleboog deed ook wat pijn, bij het steunen in de tijdritbeugel. En ik verloor een beetje vel. Niks ergs, eerder oppervlakkig. Voorlopig toch. Afwachten wat dat de komende dagen zal geven.” Mentaal was het een ander paar mouwen. Evenepoel, flink besmeurd, moest even zoeken naar een nieuw elan. “Ik viel op een ‘ambetant’ punt. Net voor een hellend stuk, waardoor het moeilijk relanceren was en opnieuw aanknopen met het juiste ritme. Mijn powermeter en ‘oortje’ functioneerden ook niet meer naar behoren.” Twee bochten verderop ging het wéér bijna mis. Gelukkig bood de stoep soelaas. Evenepoel foeterde en sakkerde. Boos (op zichzelf), dan tóch even.

Eenmaal zijn focus herwonnen, ging het best nog hard. Veel verloor Evenepoel niet meer op een stomende Van Aert. Van 0.58 over 0.59 halfweg en 1.14 bij tussenpunt drie naar finaal 1.22, aan ruim 47 km/u. “Bewijs dat ik toch over goeie benen beschikte. En klaar was om mee te strijden voor de zege. Plaats vier werd uiteindelijk zijn deel. “Op een zucht van het podium. Jammer. Maar daarvoor kwam ik uiteraard niet naar hier. Ik wilde winnen. Na die val heeft dat er nooit meer ingezeten. ‘Het is over’, begreep ik meteen. Zeker tegen een topper als Wout.”

Zondag dan maar? Op het BK, deel II, in Izegem? Verbaas u er vooral niet over mocht daar een Evenepoel met het mes tussen de tanden aan de start komen. Geprikkeld, tuk op revanche en dus superoffensief ingesteld. “De grote lus is getrokken op het parcours van Gent-Wevelgem. Pittig en lastig dus. We zien wel. In de finale dreigt het toch weer een kermiskoers te worden, zoals zo vaak. Waarbij we nog andere troeven kunnen uitspelen. ‘Lampie’ (Yves Lampaert, red.) rijdt thuis, wat hem extra motiveert. En met Tim Merlier hebben we één van de grote sprintfavorieten in onze rangen.”

KIJK OOK. Gehavende Remco Evenepoel