Harry Styles in Werchter: hij lijkt effectief een sympathieke, toffe, lieve, erg vruchtbare en enorm sportieve jongeman te zijn ★★★★☆

Maar vooraleer alle natuurwetten op hun kop zouden worden gezet middels een batterij trompetten en één aan een knap jongenslijf bengelend stel heupen, was er nog Wet Leg (óók ★★★★☆).

Wie vreesde dat het Britse duo, tenslotte nog maar één plaat ver in hun carrière, verloren zou lopen op het gigantische Werchter-podium: poeha! Wat zo goed is aan Wet Leg live, behalve dan hun heerlijk hoekige, krolse songs, is dat ze een gebrek aan sérieux nooit verwarren met een gebrek aan kundigheid. Zangeres Rhian Teasdale kon het grijnzen niet laten wanneer ze in ‘Oh No’ rijmde: ‘Life is hard / Credit card / You’re so woke / Diet coke.’ Je ging er spontaan zélf van dichten: ‘Rhian met je opgetrokken mondhoek en je roze gitaar / Je rode kerstmanbroek en je krullende okselhaar.’ Wet Leg was scherp én fun. En iets beters dan ‘Chaise Longue’ zal ook volgende week niet snel te rapen zijn op Werchter.

En dan was het dus zover: De Teraardedaling!

Eerst kwam de zeskoppige, in gele pakjes gestoken band, dan het schitterende blazerstrio, dan de aarzelend aanzwellende muziek (‘Daydreaming’) en dán – het is op dit punt dat de hele wei op haar grondvesten begon te daveren – de man die Casanova op een meisjesschuwe incel doet lijken: Harry Styles! Als Jezus zelve op het podium was herrezen, dan nóg had het publiek alleen maar geroepen: ‘Je staat in de weg!’ (De rest van de avond zou Hij dan beteuterd in een hoekje van de wei water in wijn veranderen voor één coin per glas: win-win.)

Moesten er nog decibelrecords worden scherpgesteld? Eitje: Harry hoefde maar zijn rijksregisternummer voor te lezen of overal weerklonk wild gekrijs... In de buurt van Rusland prevelde men te midden van het raketvuur: ‘Waar komt al dát kabaal opeens vandaan?’ Prigozjin maakte van de weeromstuit rechtsomkeer.

Boa en tranen

‘Golden’ en ‘Adore You’ waren precisiebombardementen op lijf en leden, met dank aan de geweldige drummer Sarah Jones. Maar het eerste kippenvelmoment was toch pas voor rekening van ‘Matilda’, een bloedmooie smartlap. ‘You can let it go / You can throw a party full of everyone you know / And not invite your family...’ Met de tranen die vanavond tijdens dit nummer werden geplengd, besproei je al gauw een seizoen lang alle Belgische voetbalvelden in 1A én 1B.

Vanaf ‘Late Night Talking’ (very Justin Timberlake) wierp ook het blazerstrio zijn vruchten af: sappige watermeloenen, met name. Kevin Parker-lookalike Mitchell Rowland mocht al eens verzengend uithalen op gitaar, zoals in ‘She’. ‘Cinema’ ging full disco (Harry’s boa was er dit keer één met witte veren) en in ‘Treat People with Kindness’ liep de zanger rond met een Belgische vlag, wat het Eurosong-sfeertje in die song alleen maar ten goede kwam. Aan de dranghekken perfectioneerde een fan de kunst van het bijna-maar-net-niet-flauwvallen.

Tussendoor moest er, zoals het een goed Harry Styles-concert betaamt, ook nog uitgebreid met de eerste rijen worden geflirt. Een gelukkige verjaardag hier (Loraine is vandaag 27 geworden), een liefdesverklaring daar, schalkse mopjes overal. Hij was gracieus en ad rem, toonde zich nog maar eens de meest begeerde bachelor sinds Fabrizio. De nieuwe Robbie Williams, maar dan wel een met betere manieren. Heel veel arme jongens moesten, na alwéér een zorgzame opmerking (“Voelt iedereen zich nog goed?”) schoorvoetend aan hun liefje toegeven: ‘Hij lijkt effectief een sympathieke, toffe, lieve, erg vruchtbare en bovendien ook nog eens enorm sportieve jongeman te zijn, die Harry.’

Schavuitengrijns

De hoogtepunten, naast het allerlei deukjes achterlatende ‘Matilda’? De pure fun van de massaal meegebrulde One Direction-hit ‘What Makes You Beautiful’, het internationale bef-anthem ‘Watermelon Sugar’ en ‘Music for a Sushi Restaurant’, dat het best bewees dat een niet al te doorgeslagen rockshow, zonder kostuumwissels, maar mét een geroutineerde, geweldig musicerende liveband, ook voor een grote popster kan werken.

Alleen al de bis (‘Sign of the Times’, ‘As It Was’ én ‘Kiwi’) was het fileleed waard. Tijdens de laatste noten van dat onberispelijke ‘Kiwi’ grijnsde Harry nog één keer zijn schavuitengrijns. Hij maakte een diepe buiging. En dan, zomaar – zonder u of mij in zijn armen te sluiten, op te heffen en méé te nemen, zoals toch impliciet beloofd was – was hij weg. Hij had, moest je besluiten, net een meer dan goeie show gegeven.

Liefje, mag ik iets toegeven? Hij lijkt effectief een sympathieke, toffe, lieve, erg vruchtbare en bovendien ook nog eens enorm sportieve jongeman te zijn, die Harry.