Gouden delirium: Belgian Cats schrijven geschiedenis met straffe EK-winst tegen Spanje na lange inhaalrace

In Praag waren ze zes jaar terug nog te groen en kwam het EK-brons haast uit de lucht gevallen. In Valencia scheelde het twee jaar terug letterlijk een seconde of ze stonden al een eerste keer in de EK-finale.

Nu, in Ljubljana, leken ze helemaal klaar om te oogsten. De starting five van de Belgen schitterde als nooit tevoren. Ongeveer elke kenner tipte de Cats als kampioen. Maar Spanje wist als geen ander wat het betekent om titels te winnen. Vijf keer stonden ze al in de EK-finale, vier ervan wonnen ze. In 2014 werden ze vice-wereldkampioen, in 2016 vice-olympisch kampioen - om maar te zeggen dat winnen in hun dna zit.

Zonder hun zwangere sterspeelster Astou Ndour (1m96) kwam Spanje toch wat kwetsbaarder voor de dag op dit EK en niet zo ongenaakbaar als in 2017, toen de Cats kansloos plooiden in de halve finale (68-52). In hun allereerste poulematch gingen ze zelfs onderuit tegen Letland. Een verontrustende stat was ook dat België hun vorige zes EK-partijen tegen Spanje telkens verloor. En nog eentje: bondscoach Rachid Méziane heeft een abonnement op zilveren medailles. Vier keer bereikte hij als assistent-coach van Frankrijk de finale van het EK, hij verloor ze even vaak.

Maar dat zijn cijfers. Die zeggen veel, maar ook niet alles. En België beschikt nog altijd over Emma Meesseman, de alleskunner. Zij stak als kapitein ook meteen het vuur aan de lont in de finale: met zes punten hield ze de Cats eigenhandig in het spoor van Spanje. Maar daarna was het Spanje dat de wet dicteerde. Hun verdediging stond op punt. Overal stak er wel een handje tussen. Van de veelgeprezen passing van de Belgen bleef zo niet veel over. Dertien balverliezen leden de Cats in de eerste helft - zo kan je Spanje niet verslaan.

Zeker omdat ook het offensieve plannetje van Spanje klopte. De bal ging rond, veel sneller dan bij de Cats, en ze vonden telkens de openstaande speelster. Nu waren het niet de Belgen die de driepunters binnen keilden, maar wel Spanje - de supporters, wel in de meerderheid in de Stozice Arena, werden er stil van. Zo’n lage score van de Cats - dat waren ze niet meer gewend.

Zeven punten. Dat was het verschil aan de rust. Vraag was of de Belgen, na hun afmattende halve finale minder dan 24 uur eerder, fysiek nog genoeg in de tank hadden om die kleine kloof te dichten. Ze naderden, traag maar gestaag (37-34) maar na een nieuwe driepunter van Cazorla en ongelukkige pass van Meesseman was het return to sender (42-34). Spanje sloot de toegang tot Meesseman vakkundig af en kon zelf wel scoren uit hun plays. Het geloof leek er uit te sluipen bij de Cats, tot Allemand met twee flitsende drives voor een nieuwe opstoot van hoop zorgde: 48-43. Het kon nog. Of niet soms?

Kyara Linskens, die nog het meest fris zat, knaagde er nog een puntje af. Maar op de klok tikten de minuten weg, net als de kansen. Meesseman zoeken en vinden - dan toch. Nog twee puntjes: 54-52. Het scenario voor een nieuwe thriller lag klaar - niet geschikt voor hartpatiënten. Elk punt, elk shot was felbevochten. Meesseman legde aan - rààk. Voor het eerst, met nog vier minuten te gaan, stond België voor: 54-55.

Spanje kraakte, België lèèfde weer, en hoe. Die prooi gaven ze niet meer uit handen. Ijskoud bleven ze vanop de vrijworplijn: 58-64. Armen gingen in de lucht, tranen vloeiden, handen werden vol ongeloof op het gelaat gezet. Een totaal delirium. De Cats speelden zich recht de geschiedenis in.

En nu kunnen ze nu aan een welverdiende vakantie beginnen. Mocht u Emma Meesseman spotten op een camping in het zuiden van Frankrijk, trakteer haar dan op een fris kriekje. Het zal haar smaken. En ze verdient dat. Santé, Cats.

LEES OOK.
REACTIES. Meesseman: “Deze Europese titel voelt geweldig aan” - Linskens: “Er volgt een dik feestje”