1,3 miljoen kubieke meter zeewater zit opgeslagen in meer dan 1.000 roestvrijstalen tanks op de site van de kerncentrale van Fukushima. Al dat water werd in de afgelopen twaalf jaar sinds de kernramp gebruikt om ervoor te zorgen dat de gesmolten kernen niet overhitten. Het gaat dus om water waar radioactieve bestanddelen in zitten. En de opslagcapaciteit voor dat water heeft zijn grens bereikt, deelde de Japanse overheid begin dit jaar mee. Ze willen daarom die 1,3 miljoen kubieke meter geleidelijk aan over de volgende drie decennia in de Stille Oceaan lozen.

LEES OOK. Fukushima-reeks ‘The days’ haalt niet het niveau van ‘Chernobyl’

Het water wordt voor alle duidelijkheid gezuiverd, maar toch hebben omliggende naties al geprotesteerd. Onder meer Zuid-Korea en China hebben hun bezorgdheden geuit en ook de vele eilanden in de Stille Oceaan zien het plan van de Japanners niet echt zitten. Die bezorgdheid is volgens professor Severijns te begrijpen, maar toch niet echt nodig.

(Lees verder onder de foto)

Immuunsysteem sterk genoeg

“Wat er nu, na de filtering, nog van radioactieve bestanddelen in zit, is tritium. Dat is een radioactieve isotoop van waterstof. Dat is het minst schadelijke van de schadelijke isotopen in de natuur. De energie van die straling is de laagste die in de natuur voorkomt”, legt hij uit. De straling van tritium is te laag om door onze huid te dringen en zelfs al zouden we toch een kleine hoeveelheid tritium binnenkrijgen, dan nog kan ons lichaam dat aan.

“We worden sowieso altijd op een natuurlijke manier aan een kleine dosis radioactieve straling blootgesteld. Het zit in onze muren en ons water bijvoorbeeld”, zegt Severijns. “Komt het in je lichaam terecht, dan kan ons immuunsysteem dat aan. Maar dat gaat wel om een kleine hoeveelheid straling en daarom bestaan daar ook normen over.”

(Lees verder onder de foto)

Veilig in Europa

Daarnaast is het ook belangrijk om te weten dat de kerncentrale van Fukushima niet de eerste kerncentrale is die vervuild water in de zee zal lozen. “Elke kerncentrale loost van tijd tot tijd een bepaalde minimale hoeveelheid radioactief water. Maar opnieuw: binnen bepaalde normen.”

En zeker in Europa zitten we veilig. 1,3 miljoen kubieke meter water is veel, maar in vergelijking met de volledige Stille Oceaan is het nog minder dan een peulschil. “Er is sprake van een verdunningseffect. Lokaal is de hoeveelheid water in de zee al miljoenen keren groter dan de geloosde hoeveelheid. En na zeestromingen en de volledige Oceaan doorkruist te hebben, zal de hoeveelheid tritium in Europese wateren zelfs niet meer meetbaar zijn met gevoelige instrumenten. Aan de westkust van de Verenigde Staten gaan ze het misschien wel kunnen meten, maar ook daar zal het binnen de normen liggen.”

Ideaal scenario: 120 jaar wachten

In een ideaal scenario blijft dat water wel 120 jaar in die watertanks staan. “Op twaalf jaar tijd halveert de straling van tritium. Na tien zo’n halveringstijden is de straling van tritium vergelijkbaar met de natuurlijke straling die we elke dag meemaken”, zegt Severijns. Maar als je weet dat er elke dag zo’n 100 kubieke meter van dat water bijkomt, is dat logistiek gewoon niet haalbaar.

(Lees verder onder de foto)

Daarom heeft Japan beslist om nu, naar de eerste twaalf jaar, al water te lozen. “Het Internationaal Atoomenergieagentschap (IAEA) is nauw betrokken en voert ook kwaliteitscontroles uit. Uit een laatste rapport van eind mei bleek nog dat alles er correct verloopt”, zegt de professor. Eind deze maand zou er nog een finaal rapport verschijnen van het IAEA waarin Japan al dan niet groen licht krijgt om met zo’n eerste lozing te starten.