“Zwangere Guy, is dat niet die dikzak? Niets dikzak. Ik moest gewoon wat aan mezelf werken.” Gewerkt had hij: hij stond er, gerechte rug en 22 kilo later. Verlicht, letterlijk, maar beladen met vuur en passie. “En wie was erbij toen ik in de AB zei dat ik een maand niet zou drinken? Wel, het is binnenkort bijna zeventien maanden dat ik sober ben.” Applaus was de reactie, de massa kolkte. Daarna mocht Grijze zone erin hakken, nadat ook Beter leven hart en ziel had gekrast.

Niet dat hij voortschreed met opgestoken vingertje. Geen lesje moraal voor de geïnkte woordenstroom, enkel lieve bedoelingen. Gezonde bezorgdheid, empathie. “Neem drugs, drink. Maar overdrijf niet. Want ik ben mijn demonen tegengekomen. En laat je goed omringen, want zulke mensen zijn de reden dat ik hier nog sta. Ben je alleen, zoek dan hulp of ga naar een psycholoog.” De reactie van het publiek echode herkenbaarheid.

Het hele optreden werd niet herleid tot een uur zelfhulp, ook al doofde de zelfliefde nooit. Zwangere Guy – ’t krapuul van Brussel, zíjn woorden – ontbond alle duivels, maar bleef ze de baas. Hij liet het daveren tot in de hoofdstad, met onder meer Probleem, ZG all day en Guttergang (ook op zijn borst getatoeëerd). “Schijt aan de politiekers. Kus mijn kloten en los het eens op”, brieste hij finaal, terwijl jonkies gingen pogoën. De blik naar binnen, de blik naar buiten, Gorik overzag en overwon alles.

Drupje regen

De Belgen klauwden, dat mocht blijken. Moeilijke thema’s bespreekbaar maken, het was een ding. Warhaus stond in The Barn om hun jongste Ha-ha-heartbreak voor te stellen, een plaat over – je raadt het – relatieperikelen. En ook het album dat menig stelletje ertoe aanzette uit elkaar te gaan. Of dat is toch wat frontman Maarten Devoldere aan het publiek meegaf. “Zijn hier koppels in de zaal die uit elkaar willen gaan? Je kan ermee lachen, maar het is wel een schone soundtrack voor een break-up.”

De eerste dag volgde voorts het draaiboek van de ideale festivalbeleving: warm, maar niet verschroeiend, met een zuinig drupje regen dat lijf maar niet gemoed verkoelde. Een extra graadje werd gestookt door Compact Disk Dummies, dat de weide mocht aanzwengelen, en aan Charlotte de Witte de eer om als vierde Belg een podium over te nemen. En hoe.

Spanningsopbouw heeft ze niet meer nodig, maar haar intro deed wat hij moest doen: het publiek waarschuwen voor wat komen zou. Daveren. Pulseren. Pompen. En naar adem happen. Goed dat The Barn niet echt van hout is, want de schuur stond al bij de eerste dreun in de fik. Genadeloos walste de queen van de Belgische technoscene door het publiek. Het immens populaire Come on dance with me bracht zoals verwacht complete extase, en oorpijn. Het beste feestje van de eerste dag was nergens anders dan bij een zichtbaar genietende Charlotte.