Live - Rock Werchter: Queens of the Stone Age, Rosalía en Arctic Monkeys doen Rock Werchter eindigen met een knal
De weide van Rock Werchter is weer vier dagen het decor voor de beste muziek uit binnen- en buitenland. Mis niets van de sfeer en de optredens in onze liveblog hieronder. Download ook de app van De Morgen en blijf steeds op de hoogte van het laatste festivalnieuws.
• Overzicht. Succulent, buitenaards en glashelder: dit was het beste van Rock Werchter
• Achtergrond. ‘If you could just put your phones down for 5 fucking seconds’: een gedragscode voor het festivalpubliek dringt zich op
• Reportage. 20 jaar na Eurosong for Kids speelde XINK op de Main Stage van Rock Werchter. ‘Ik heb het mezelf gegund om te genieten’
• Reportage. ‘Anderhalf uur wachten, dat is geen festival’: hoe grote frustraties een muzikale topeditie van Rock Werchter doorkruisten
Live
Dit was het slechtste van Rock Werchter 2023
Het slechtste van Rock Werchter: Machine Gun Kelly, Lil Lotus en Bear's Den.Beeld Koen Keppens. Niet voor élk podium op élk moment van Rock Werchter was het dolle pret. De zeemzoete singer-songwriternummers van Dean Lewis, de plat pathetische poppunk van Kelsy Karter en de streken van een nukkige Machine Gun Kelly willen we zo snel mogelijk uit ons geheugen bannen.
Poppunkpastiche, futloos of apathisch: dit was het slechtste van Rock Werchter volgens de recensenten van De Morgen.
Dit was het beste van Rock Werchter 2023
Rosalía, Fred Again.. en Iggy Pop.Beeld Stefaan Temmerman - Koen Keppens Er zijn eenvoudiger opdrachten dan het beste van Rock Werchter 2023 selecteren. Het aanbod aan topconcerten was overvloedig. Er was een levende legende. Er was een onvervalste headliner. Er waren Belgische goden. Er werd gedanst alsof ons leven ervan afhing, en er werd getrakteerd op religieuze ervaringen.
Succulent, buitenaards en glashelder: dit was het beste van Rock Werchter volgens onze recensenten.
Arctic Monkeys troonde ons mee naar het Beloofde Land van de rock-’n-roll ★★★★☆
Arctic Monkeys.Beeld Koen Keppens In tegenstelling tot Pukkelpop 2022, waar de Arctic Monkeys futloos en ongeïnspireerd oogden, waren ze hier vanaf de eerste noot zelfverzekerd, furieus en kláár om hun steeds groeiende status kracht bij te zetten. U was, met andere woorden, getuige van de beste comeback sinds Rocky Balboa in de allerlaatste ronde (“Yo, Adrian, I did it!”) Apollo Creed knock-out mepte. Wham, iedereen tegen de mat.
Alex Turner stapte parmantig het podium op, zoals alleen hij dat kan, tilde zijn statief boven het hoofd en wist tóén al, nog voor er een noot was gespeeld, dat hij had gewonnen. (vvp)
Elke noot, elke beweging, elke emotie van Rosalía kwam Rock Werchter telkens precies op het juiste moment ★★★★★
Rosalía.Beeld © Stefaan Temmerman ‘Hay más en un concierto’ - Spaans voor ‘Er zit méér in een concert’, en het motto van ‘MOTOMAMI’-natuurkracht Rosalía Vila Tobella: klassiek geschoolde flamenco-zangeres, popster extraordinaire, verdienstelijk mimespeelster, volleerde actrice, diva, girl next door, volksmenner, verleidster, kunstenaar.
Ze pakte The Barn, vingers in de neus en sprankel in de ogen, helemaal in met een totaalspektakel ontworpen door choreograaf Mojmoon. (fvd)
Queens of the Stone Age is seks en dat zal altijd zo blijven ★★★★★
Queens of the Stone Age.Beeld Alex Vanhee Queens of the Stone Age was gekomen om te rocken, niet om te treuren. De grijns op het gelaat van Homme zette die boodschap kracht bij. Homme schudde de heupen los, gordde z’n gitaar om, spuwde in z’n linkerhandpalm en smeerde vervolgens de nek van zijn gitaar, waarna ‘No One Knows’ werd ingezet. En ‘No One Knows’ klonk meteen luid, daverend, helder én fris, de stem van Homme niks aan kracht en souplesse ingeboet (welke kanker!?), de band na vijf jaar stilte nog steeds die uit de kluiten gewassen, volwassen rockmachine. (kv)
RÜFÜS DU SOL is een soort Booka Shade van de Aldi ★★☆☆☆
RÜFÜS DU SOL.Beeld © Stefaan Temmerman RÜFÜS DU SOL: een niet onaardig maar ongeïnspireerd danceproject dat een volle KluB C trekt omdat clubgangers nu eenmaal niks hebben met Arctic Monkeys. (svs)
Lovejoy had een trouwe aanhang en had er schik in ★★★☆☆
Lovejoy.Beeld Koen Keppens Lovejoy, dat nogal teleurstellend niet is genoemd naar de dominee uit The Simpsons, maar dat terzijde, is indierock, maar dan met potiger drums dan gebruikelijk in het genre. Goed mogelijk dat drummer Mark Boardman eigenlijk liever metal had gespeeld, maar dat hij zich node had moeten neerleggen bij de wetten van de arbeidsmarkt. Het overkomt de besten. Een trompet had Lovejoy ook: misschien wel als afleidingsmanoeuvre, bedoeld om je naast het feit te doen kijken dat Wilbur blijkbaar erg graag naar Arctic Monkeys luistert. (tr)
Christine and the Queens was een beetje te complex voor ons ★★★☆☆
Christine and the Queens.Beeld Koen Keppens Geen ‘Tilted’. Geen ‘Saint Claude’. Geen ‘Christine’. Waar Christine and the Queens op Best Kept Secret nog wel naar oud werk greep, bestond de setlist op Rock Werchter uitsluitend uit nummers van zijn jongste langspeler ‘Paranoia, Angels, True Love’. Een conceptuele show die nog het best zou gedijen in een monumentale schouwburg naar een mastodont van een tent brengen, getuigde van immens veel lef en durf. Of was het koppigheid? (elv)
Hopelijk blijft Billy Nomates dóórgaan ★★★☆☆
Billy Nomates.Beeld © Stefaan Temmerman Billy Nomates weet dat liefdesliedjes over twee mensen die elkaar kapotmaken óók liefdesliedjes zijn. “Don’t you push me, you know I just might / I only came, I only came outta spite”, snauwde ze in één van de hoogtepunten. In haar neus geurt liefde naar benzinedampen: “You’re my petrol fumes.” Altijd het gevaar dat alles in vlammen opgaat. (vvp)
Vanaf nu maakten we deel uit van JID’s ecosysteem ★★★★☆
JID.Beeld Alex Vanhee "How you know my fucking track?”, wilde hij stomverbaasd weten toen hij de voorste rijen z’n shit zag meerappen. Yep, Jiddie-boy, wij kennen onze pappenheimers. Zeg nog eens dat Belgen niks van rap afweten. Extra bewijsje: het waanzinnige op-en-neer-gespring bij ‘Stick’ en iedereen, van tieners over Gen Z tot Gen Y en Gen X, die “I got a new stick!” balkten. (svs)
Puscifer was een rare boel, maar er was weinig tegenin te brengen ★★★☆☆
Puscifer.Beeld © Stefaan Temmerman Puscifer was van verpakking een beetje Talking Heads, een beetje Max Headroom, en een beetje veel Maynard James Keenan. Dat viel mee dus. Veel groepen die zich tijdens hun concerten inlaten met podiumplankenfarce, hebben aldoor de mond vol van hoe de muziek aan het eind van de dag wél primeert bij hen. Bij Puscifer waren we daar niet altijd zo zeker van, maar af en toe, toen de ernst ondanks dure voornemens toch nog eens doorbrak, herkende je onder die polyester pruik en lippenstift toch weer gewoon de zelden te evenaren frontman die je al kende. (tr)
Er zat altijd al een schemerkantje aan Portland ★★★☆☆
Portland.Beeld Koen Keppens Uiteraard viel in de eindspurt van het concert van Portland ook nog ‘She Really Means It’, de Metejoor-cover waarin Pironet eerst operatief zoveel mogelijk Metejoor weggesneden had, want ijzer laat zich het best smeden als het heet is. En er kijken meer mensen naar Liefde voor muziek dan je denkt. Het loont soms om dat te gedenken. (tr)
Een volle weide entertainen behoort niet tot de talenten van The Lumineers ★★☆☆☆
The Lumineers.Beeld © Stefaan Temmerman ‘Ho Hey’ was de ‘Little Lion Man’ van The Lumineers. En afsluiter ‘Stubborn Love’ had evengoed ‘Hey Ho’ kunnen heten. Slécht was het daarom niet. Je moest al zwaar allergisch zijn voor fletse folkrock om de dichtstbijzijnde nooduitgang op te zoeken. Dan wel met het risico om op weg naar een vluchtweg in slaap te dommelen. De stompende ritmes en met weltschmerz behangen melodieën van The Lumineers zijn goed om de playlists van supermarktketens te halen, maar laat de band 14 songs na elkaar spelen zoals op de Main Stage gebeurde en het valt dan pas op hoe weinig ze om het lijf hebben. (elv)
Show met stijl, maar uur lang entertainen was vooralsnog iets te hoog gegrepen voor Lil Nas X ★★★☆☆
Lil Nas X.Beeld Joel Hoylaerts / Photonews Lil Nas X en zijn flamboyante dansers, zeg maar de Queens of the Bone Age, gaven een show die ze hier in Werchter nog niet hadden gezien. Een paar songs lang was Lil de farao van de weide, de volksmenner met een uitstraling die even strak stond als zijn buikspieren. (fvd)
Als Dermot Kennedy zijn neus volgt, kunnen wij zelden volgen ★☆☆☆☆
Dermot KennedyBeeld © Stefaan Temmerman Op de gitaar van Dermot Kennedy stond de tekst ‘We want this to be good’ en dat zal vast wel. Toch voelde ik vanaf ‘One Life’ - ‘Power Over Me’ was een goeie opener en het beste moment van de set - die ingebakken achterdocht van me opborrelen jegens lui wier diepste zielenroerselen toevallig krèk hetzelfde klinken als alle andere hitmuziek, als liedjes op de aftiteling van een After-film of als begeleiding bij emotionele kattenfilmpjes op TikTok. Sinds Ed Sheeran is dat soort muziek een industrie. Dan vermoed ik marktonderzoek en krijg ik jeuk aan de eksterogen waarvan ik nu net dacht dat Dermot me ervan af zou helpen! (vvp)
Het is niet meer dan normaal dat elk festival tegenwoordig Merol wil strikken ★★★★☆
Merol in Klub C. Beeld Koen Keppens In de 50 minuten waarin Merol de tent in concessie kreeg, deed ze dienst als Aquarius, Espresso Martini, droomminnares, Club Med-animator en de popsterversie van Lena Dunham.
Gospelviering over naastenliefde: Gabriels deden de plankenvloer in The Barn bijna barsten ★★★★★
Gabriels. Beeld Alex Vanhee PLEASE BE YOURSELF, flikkerde op het videoscherm. De boodschap van dit concert draaide dan ook om naastenliefde, eigenliefde en een open geest. "All the homophobia and racism, fuck all that", kraaide Lusk, tot genoegen van de extatische parochianen in The Barn. Het handjevol sacrale soulballades dat volgde, was een platform voor het huiveringwekkend mooie arsenaal aan registers waarover Lusk beschikt. (svs)
Na het feest van angst en pijn dat Amenra bracht in The Barn hebt u mogelijk nood aan een antibioticakuur ★★★★★
Amenra.Beeld Koen Keppens "Zie het niet als een verwijt dat ik jullie op het podium de rug toekeer," waarschuwde Colin H. van Eeckhoutter gelegenheid van het Rock Werchter-debuut van Amenra. Misschien ging hij ervan uit dat de doorsneefestivalganger als oningewijde nog enige voorlichting kon gebruiken bij zijn band, die nu eenmaal traditioneel zonder handleiding geleverd komt, en altijd met minstens één vijs te weinig. (tr)
Inhaler: fris gewassen, compleet onschadelijk ★★★☆☆
Inhaler.Beeld Alex Vanhee Elijah Hewson is de zoon van Paul Hewson, Bono Vox voor de vrienden en de vijanden van U2, Inhaler is als de dood om ten prooi te vallen aan de klopjacht op #nepobabies. Al is die vrees eigenlijk ongegrond: Inhaler-fans zijn gemiddeld 19 jaar oud, hebben niks met U2 en – eerlijk is eerlijk – zijn vaak van het vrouwelijke geslacht. Alleen al om zijn verbluffende looks is Eli Hewson een veel grotere heartthrob dan zijn pa ooit was. (kv)
Ethan Bortnick: pianoballads in overvloed ★★☆☆☆
Ethan Bortnick.Beeld Alex Vanhee Ethan Bortnick had ook last van het syndroom waar veel volwassen geworden kindsterren aan lijden: hij is na al die jaren zodanig vergroeid met zijn eigen circustruc dat hij tijdens zijn performance, en de grote gebaren die erbij horen, onvermijdelijk aan een fooraap doet denken. (fvd)
Bij Pip Millett is nog werk aan winkel ★★☆☆☆
Pip Millett.Beeld Koen Keppens Pip Millett beschikt over een fenomenale stem, maar ze gaat er nogal steriel en overgeaffecteerd mee om. Ja, Pip, we hóren dat je iedereen naar huis kunt zingen, meid, maar waarom zo uitdrukkingsloos en op automatische piloot? (svs)
Muse op Rock Werchter: bombastisch en bij momenten zeer straf ★★★☆☆
MuseBeeld Alex Vanhee Op momenten van crisis staan de groten recht, wordt gezegd. Nadat technische problemen de headlinershow van Muse twee keer stillegden, was ‘Showbiz’ was de afsluiter van een raar, wisselvallig, krachtig, traditioneel bombastisch en bij momenten dus ook zeer straf concert. (fvd)
Aftellen naar Arctic Monkeys
Alex Turner van Arctic Monkeys.Beeld Joel C Ryan/Invision/AP Vanavond mogen Arctic Monkeys het hoofdpodium afsluiten, en het is gerechtvaardigd om op een meestershow te hopen. Na hun gezapige passage op Pukkelpop, afgelopen zomer, zagen wij twee weken geleden in Londen hoe Alex Turner en de zijnen hun spelplezier hebben teruggevonden.
Wie voor de regen schuilde bij Adekunle Gold, had het slechter kunnen treffen ★★★☆☆
Adekunle Gold.Beeld Koen Keppens Het duurde niet lang voor het publiek de rotaanstekelijke Afro-polsslag van Adekunle Gold te pakken had. De saxofonist en trompettist accentueerden de grooves zoals The J.B.’s dat ooit bij James Brown deden. De drummer hield de beat steady zonder al te strak uit de hoek te komen, Tony Allen indachtig. Eenvormig? Nogal. Onweerstaanbaar? Vaak genoeg. (svs)
Fred again.. doet dromen tot leven komen ★★★★★
Fred again..Beeld Koen Keppens Fred again.. was een halve minuut technisch werkloos doordat de daveringen het pleit hadden gewonnen van de technologie, waarna een roadie de machinerie van zijn werkgever dan maar eigenhandig vasthield zodat Fred again.. de schoolreis naar het eiland van de sublimiteit kon verderzetten. “Did you see that?!”, richtte Gibson zich tot zijn compagnon Tony, zichtbaar verbaasd over de plankenvloer die soms het tapijt van Aladdin leek. Alleen al uit die specifieke reactie kon je afleiden dat de respons op wat de Brit uit zijn vingers toverde anders dan anders was. (elv)
Alles aan The Murder Capital was cool ★★★★☆
The Murder Capital.Beeld Alex Vanhee Het jaar 2023 is in velerlei opzichten het jaar van The Murder Capital. Wind in de rug, pluimen op de hoed, peper in de spleet, maar toch was er slechts een relatief klein publiek naar The Slope getrokken om het allemaal zelf mee te maken. Dankzij de concurrentie in andere uithoeken van de wei, ongetwijfeld. Maar zoals Arno ooit zei, en wat je zo’n Matt Bellamy nooit uitgelegd zult krijgen: met een kleintje kun je óók ver schieten. (tr)
Het publiek lag aan zijn voeten, zijn ogen glommen: Oscar and the Wolf heeft wéér een wei getemd ★★★★☆
Oscar and the Wolf.Beeld © Stefaan Temmerman Max Colombie domineerde het podium, bewoog als een danser, legde schitterend theater op de planken, zoals wanneer hij neerzeeg na een zinderend ‘Joaquim’, ogenschijnlijk overmand door emotie, om nét op tijd recht te veren met ‘Nostalgic Bitch’. “Who the fuck am I?”, vroeg hij zich af. Bij Oscar and the Wolf geldt de regel: het is niet omdat hij acteert dat hij niet oprecht is, want Oscar and the Wolf ís acteren.
Zelden zagen we iemand zo nadrukkelijk naar de liefde van zijn publiek hengelen als Dean Lewis ★☆☆☆☆
Dean Lewis.Beeld © Stefaan Temmerman Omdat Fred again.., een artiest die werkelijk op elk vlak in andere categorieën speelt, tien minuten langer dan voorzien The Barn deed kolken, begon Lewis met een klein kwartiertje vertraging aan zijn headlinerset in KluB C. In afwachting van de nieuwe Messias, of toch op z’n minst van iemand met een gitaar, begon de hele tent dan maar te applaudisseren voor de grote leegte op een podium waarboven in grote letters ‘DEAN LEWIS’ hing. En dat vatte eigenlijk ook wel een beetje zijn set samen. (ewc)
Machine Gun Kelly: een gebrek aan talent, een gebrek aan goede nummers ★☆☆☆☆
Machine Gun Kelly.Beeld Koen Keppens Meermaals stond Machine Gun Kelly te bokken op het podium, terwijl je geacht werd om geduld op te brengen tot hij weer aanspreekbaar genoeg was om aan zijn volgende poppunkpastiche te beginnen. “Ik heb een slechte dag, ik heb geprobeerd maar nu laat ik het gewoon toe", meldde hij nadat hij als rookpauze even zonder succes had staan prielen aan een drumcomputer. Even tevoren was hij ook al afgewezen door een akoestische gitaar, die blijkbaar toch hogere standaarden had dan Megan Fox. (tr)
Touché Amoré vergat de aarde van Rock Werchter compleet te verschroeien ★★★☆☆
Touché Amoré.Beeld Koen Keppens Het vijftal dat onder de geweldige naam Touché Amoré opereert, had zich vandaag danig vermaakt tijdens de concerten van Interpol en Sigur Rós. Goed nieuws: wij hebben ons ook niet verveeld tijdens hún show. Zeggen dat we er kapot van waren, is dan weer overdreven. (ewc)
Als de gemiddelde dancegroep een pintje bier is, dan kun je Sofi Tukker op Rock Werchter best vergelijken met een verrukkelijke wodkatampon ★★★★☆
Sofi Tukker.Beeld © Stefaan Temmerman Subtiliteit, gratie, complexiteit, diepgang, gelaagdheid, elegantie, ontroering, vertedering, emotie, goede smaak: allemaal keihard in de ballen gestampt door Sofi Tukker. (vvp)
Paolo Nutini is een straffe songwriter, maar op Rock Werchter kwam zijn set niet op gang en evenmin van de grond ★★☆☆☆
Paolo Nutini, eerder dit jaar op en concert.Beeld WireImage Het publiek viel in katzwijm voor de charmes van Paolo Nutini. En hoewel er ook een straffe songwriter in de Italiaanse Schot schuilt, bleef een deel van zijn set niet echt hangen, volgens onze recensent. (fvd)
Sigur Rós denderde met de furie van een orkaan door The Barn en liet het publiek leviteren met al hun fanfavorieten ★★★★☆
Sigur Rós in The Barn van Rock Werchter.Beeld © Stefaan Temmerman Ondanks een aantal technische mankementjes die de groepsleden duidelijk enerveerden, was het in The Barn een makkie om je helemaal te laten opzuigen door Sigur Rós’ magistrale sound. (svs)
Het Werchter-debuut van XINK: 'Os mama hee geblèt'
Philip Valkiers, Jonas Meukens, Niels Meukens en Thomas Valkiers van XINK.Beeld © Stefaan Temmerman 20 jaar nadat ze Eurosong for Kids wonnen, speelde XINK op de Main Stage van Rock Werchter. Waar gitarist Thomas Valkiers eerder droomde dat hij door het podium zakte, zijn nek brak en vervolgens stierf, verliep alles quasi vlekkeloos voor de Kempense band. Zo beleefde XINK zijn Werchter-debuut.
Interpol was aardedonker, strak bemeten en met een blinkende dasspeld om hun brille in de verf te zetten ★★★★☆
Interpol.Beeld Koen Keppens Als Interpol zó strak speelt, verdienen ze een enthouasiastere wei. Want onder de druipende regen liet het vijftal de ene na de andere topsong over Werchter neerdalen. Antics, een plaat waarvan we nu plots beseffen dat ze volgend jaar twintig kaarsjes uitblaast, was hofleverancier van dienst. ‘Evil’ staat natuurlijk altijd op de setlist, net als afsluiter ‘Slow Hands’. De sloophamer om díe klassiekers kapot te krijgen, die moet nog worden uitgevonden. (ewc)
Kabbelen, je hoeft ’t de hoeden van City and Colour niet te leren ★★☆☆☆
City and Colour.Beeld © Stefaan Temmerman “Wie zegt dat rock-’n-roll dood is?” vroeg City and Colour zich af. Alvorens met ‘Weightless’ de kist nog wat steviger dicht te spijkeren. ‘Fragile Bird’ had tenminste een beetje pit! (vvp)
Bij Danielle Ponder zaten we een klein uurtje bij de Lieve Heer op schoot ★★★★☆
Danielle Ponder.Beeld Koen Keppens Op haar 39ste zei Danielle Ponder haar job als advocate vaarwel en tekende ze haar eerste platencontract. Dat was amper 5 jaar geleden. Vandaag vliegt ze de wereld rond als één van de meest beloftevolle soulartiesten van het moment. In KluB C zat ze een gelukzalige eucharistie voor waar zelfs liefdesverdriet als zoet manna smaakte. (svs)
Blackwave. kan rocken als een modderfokker ★★★★☆
Blackwave.Beeld Koen Keppens Ze komen van ver, die blackwavejongens. We herinneren ons nog de driftige zoektocht die Willem Ardui en Jay Walker bij hun eerste concerten, járen geleden, ondernamen. Daar kwam gestrompel en gestruikel van, het intrappen van open deuren, het ontdekken van verborgen paden achter dik struikgewas en, uiteindelijk, het opgraven van hun zeeroversschat. ‘Dreaming’, één van de talloze publieksfavorieten, onderstreepte dat aangescherpte metier. Ardui bekende dat het een jongensdroom was om ooit op Rock Werchter te staan. “Op mijn 14de zei ik aan mijn ouders: dát is wat ik wil doen.” Dol gestampvoet in The Barn, van voor tot achter, was zijn deel. (svs)
The Opposites zijn two mc’s, one dj en drie kwartier in frituurvet gemarineerde beats ★★★☆☆
The Opposites.Beeld Stefaan Temmerman Tijdens het slotnummer, dat twee minuten langer liep dan het hun toegestane tijdslot, werden The Opposites zichtbaar van het podium gemaand door iemand van de Rock Werchter-organisatie. "Echt? Nu al?! Oh." En dan, grijnzend: "Hebben we nog tijd voor één circlepitje?" (fvd)
Mayorga speelde geen vlekkeloze, maar wel een veelbelovende set op Rock Werchter ★★★☆☆
Mayorga. Beeld Alex Vanhee Hitje ‘Girlcrush’ sloot de deliberatie af met een smileysticker en opende de deur naar een nieuwe passage voor Mayorga in dit festivalpark. Laat dit kwartet nog wat kilometers rijden en Vlaanderen heeft zijn eigen, wat ruigere Haim. (elv)
XINK put nog steeds uit dezelfde, eeuwig strekkende voorraad teenage angst ★★★☆☆
Xink.Beeld Joel Hoylaerts / Photonews Twintig jaar na krieken stond XINK waar ze gedacht hadden misschien nooit meer te zullen staan: waar ze gezien konden worden. Dat ze daarvoor hadden moeten wachten tot nostalgie als motiefje niet meer vloekte met de drabbige kleur van de alledag, daar sikkeneurden ze niet eens over. Bovenal oogden ze dankbaar dat het er alsnog van kwam, en dat is altijd mooi om zien. (tr)
Vintage Trouble was heel ‘vintage’, maar niet zo veel ‘trouble’ ★★☆☆☆
Vintage Trouble.Beeld Koen Keppens “Take this kind of aggressive love into the streets”, beval Vintage Trouble-frontman Ty Taylor ons nog vooraleer zijn band ‘Knock Me Out’ inzette, met een stemsample van Muhammad Ali. Het concert van Vintage Trouble was evenwel geen uppercut: de kamp werd nipt verloren op punten. (ewc)
The Barn barst uit zijn voegen: Rock Werchter geeft update
"Omdat we vandaag en morgen opnieuw veel festivalgangers aan The Barn verwachten, hebben we enkele verbeteringen aangebracht." Er worden extra sorteerhekken buiten de tent geplaatst, om de druk te verminderen.
De afgelopen dagen zat The Barn, een tent met een capaciteit van 20.000 personen, afgeladen vol voor concerten van Charlotte de Witte, Iggy Pop, Warhaus en Editors. Het leidde tot veel ongenoegen bij fans die niet tijdig binnen geraakten. De organisatie van Werchter wijst erop dat het concert ook buiten aan het grote scherm te volgen is. Rechts naast The Barn wordt een extra concert geplaatst. Maar "als je een concert niet wil missen, raden we je aan om vroeg bij The Barn aan te komen."
Vandaag en morgen treden onder meer Fred again.., Sigur Rós, Christine and the Queens en Rosalía op in The Barn.
Twitter bericht wordt geladen...
Dit waren de beste concerten van de tweede dag Rock Werchter
Liam Gallagher.Beeld Koen Keppens Liam Gallagher sneerde als vanouds, Black Box Revelation bewees waarom ze tot het vaste meubilair van Werchter behoren en op het hoofdpodium werden Red Hot Chili Peppers weer een band. Maar het was Tamino die zich tot de koning van de tweede Rock Werchter-dag kroonde.
1. TAMINO ★★★★★
2. LIAM GALLAGHER ★★★★☆
3. RED HOT CHILI PEPPERS ★★★★☆
4. EDITORS ★★★★☆
5. FEVER RAY ★★★★☆
6. BLACK BOX REVELATION ★★★★☆
Waren Flea en co. ooit al strakker, krolser, béter? ★★★★☆
Red Hot Chili Peppers.Beeld Alex Vanhee Voor het tweede jaar op rij waren de Red Hot Chili Peppers onbetwiste headliner op Rock Werchter, voor het tweede jaar op rij werd drummer Chad Smith daags voordien gespot met een Brusselse pint in zijn handen, voor het tweede jaar op rij zag ik volwassen mannen complexloos huilen bij alleen maar de gedáchte aan nog zo’n melancholische, in elke geheugenbaan gegrifte strofe van ‘Under the Bridge’. (vvp)
SONS heeft niet altijd de juiste songs, maar wel de juiste attitude
SONS.Beeld Koen Keppens “Fucking hell! Een podium afsluiten op Werchter: dreams come true.” Arno De Ruyte, de volksvertegenwoordiger van SONS, wist om de zoveel nummers geen blijf met zijn enthousiasme. De onophoudend stromende adrenaline van de bandleden werkte aanvankelijk aanstekelijker dan de songs die dan wel bulderden maar weinig beklijfden. (elv)
Ben Howard was op Rock Werchter niet onnodig koppig ★★★☆☆
Ben Howard.Beeld © Stefaan Temmerman Ben Howard klinkt op zijn nieuwe nummers als Bon Iver die het zichzelf graag moeilijk maakt. Er viel dan ook een patroon te ontwaren in de manier waarop Howard zijn songs voorschotelde: in de staart van ‘Small Things’ en ‘Spirit’ zat, na minutenlang opbouwen, een uitbarsting waarop de Eyjafjallajökull jaloers zou zijn. (elv)
Editors op Rock Werchter: een band die wakkerder is dan hij in jaren is geweest ★★★★☆
Editors.Beeld © Stefaan Temmerman Editors speelde in Werchter zijn 43ste Belgische concert sinds 2005. Trek daar corona van af en je komt aan drie shows per jaar, radiosessies meegerekend. Wat heeft iemand als Tom Smith dan nog te vertellen aan de burgers van dit land? Weinig, en dus liet de Wolverine van de Britse popmuziek vooral zijn songs spreken. Vijftien kregen we er, uit alle era’s van de band: de furieuze postpunk uit de beginjaren, de met synths gelardeerde anthems à la ‘Papillon’ en veel nummers uit de laatste plaat EBM. (jvl)
Liam Gallagher in twee woorden? Nice one! ★★★★☆
Liam Gallagher.Beeld Koen Keppens Om alle twijfel weg te nemen, brieste Liam “Tonight, I’m a rock-‘n-roll star!” over de weide, alvorens de tamboerijn tussen z’n tanden te klemmen. We hebben al lozere statements gehoord: op de présence van de jongste Gallagher valt niets af te dingen. Nog nooit hebben we een vijftiger met zo veel swag een korte broek zien dragen. Al zou het met ons zelfvertrouwen vast ook wel snor zitten als we een set kunnen openen met ‘Morning Glory’ om er dan meteen ‘Rock ’n Roll Star’ achteraan te knallen. (ewc)
Fever Ray: macaber, meeslepend, memorabel ★★★★☆
Fever Ray.Beeld Koen Keppens Gothic horror in KluB C? Daar leek het wel op. Karin Dreijer, ooit frontpersoon van het machtige The Knife, doemde op vanuit de mist, naast een onheilspellend flikkerende lantaarnpaal, met aan weerszijden traag wiebelende muzikanten, als slome zombies, net uit de graftombe. De genderfluïde Memphistofiguur die Dreijer zelf neerzet, gaat evenzeer te leen bij een Rob Zombie-cultfilm. Met vervormde zangstem, in een hagelwit mannenpak, stelt Dreijer genderidentiteit en rollenpatroon in vraag. Het is een performance in de schemerzone tussen theater en werkelijkheid. (svs)
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
