RECENSIE. Muse op Rock Werchter: Een muilpeer in de speeltuin van Bellamy ****

Muse en Rock Werchter. Was het een tweeling, dan was-ie Siamees. Zo onafscheidelijk zijn ze. Al voor de tiende keer in 23 jaar tijd staan ze op het festival. Als de liefde zo groot is, hoeft het niet te verbazen dat ze ook hier hoogstpersoonlijk hun recentste plaat Will of the people willen voorstellen. Zes nummers daarvan brengen ze mee, waaronder de titeltrack die meteen met een knal opent. Een strijdkreet, over het heft in eigen handen nemen, maatschappijkritiek, en op het podium staat de achtergrond in de fik.

Ook aanwezig, thans bij die eerste song: maskers. Stilaan is het een hype op een podium, met trendsetters als Slipknot en Ghost op Graspop, en zaterdag Oscar and the Wolf en Muse. Dat maakt dat de stem van frontman Matt Bellamy ietwat gedempt klinkt. Gelukkig gaat dat onding niet veel later af, om het pompende Hysteria in te zetten. Een voorbode voor wat komen gaat, want zaterdagavond wil Bellamy van de wei van Werchter duidelijk zijn speeltuin maken. Ook al stroomt het volk maar langzaam toe – iets verderop is The Barn nog veel te klein voor dj Fred Again –, de afwezigen krijgen bij elk nummer meer en meer ongelijk.

Muzikale cocktail

Muse toont zich een trein, die flitst en dendert. We’re fucking fucked is donderende hardrock van de propere soort met vlammen en uit het plafond zakkende spiegels. Bellamy zijn falset staat tot in de puntjes afgesteld tijdens Map of the problematique. De riffs bij Psycho, de baslijn bij Thought contagion. Elektrorock bij Compliance, dat noopt tot meezingen. Of het schurende, gevaarlijke Kill or be killed, en de gitaren maken het grittier. Schurend, een tikkeltje vuiler. De Britten brengen een muzikale cocktail, geshaket door een topmixoloog. Afgekruid met nog een stevige snuif hits. Time is running out!Supermassive blackhole! Starlight! Plug in baby! Perfect gebalanceerd. Met Madness als zeldzame rustpuntje. Machine Gun Kelly verkocht eerder op de dag – op verzoek, voor alle duidelijkheid – een fan letterlijk een mep. Muse doet het met z’n muziek.

Maar hoe gaat dat met treinen? Die lopen af en toe vertraging op. Omdat hun show binnen een grotere tour past die ook langs zalen passeert, hebben ze een aantal filmpjes meegebracht. Iets wat in zaal werkt, maar op een Rock Werchter vooral tempo uit de set haalt. Slim genoeg houden ze het relatief kort, of integreren ze het beter in hun performance dan andere bands die we hier al eerder zagen passeren. Of het verrast zelfs, zoals er wordt overgegaan van de alienklanken van de synths naar de uptempo van Uprising. Een roefel in het gezicht.

Bovendien is aan Bellamy ook geen spraakwaterval verloren gegaan, wat de vaart er dan weer inhoudt. Eén keertje maakt hij een mopje: “Ik heb een bloedtest gedaan, en ik blijk vijftig procent Belg te zijn. Nou ja, misschien vijf procent.” Wat niet wegneemt dat hij wel steevast het publiek opzoekt. Hij werpt kushandjes, trekt vaak naar de voorkant van de catwalk met de spotlight op zich.

Klootzak

De enige valse noot waar we Muse op betrappen, daar kunnen ze dan weer zelf niet aan doen. Techniek is mooi, behulpzaam, maar soms ook een klootzak die je vol op z’n bek wil slaan. Dat klinkt agressief, maar dat heb je, als die het net bij de eerste noten van Knights of Cydonia opgeeft. Een perfecte afsluiter onthoofd. Het zorgt voor verwarring, waarna drummer Dominic Howard zich komt verontschuldigen voor de ‘meltdown on stage’. Na een minuutje proberen ze het opnieuw, maar de gitaar valt opnieuw uit. “We have run out of time”, klinkt het bij Bellamy, zichtbaar geïrriteerd, want hij zit er zo lekker in.

Is de stekker er dan echt uit? Nee, want vijf minuten later komen ze weer het podium op. En bewijzen ze welke rasmuzikanten het toch zijn. Geen Knights, wel die andere tophit: Showbiz. Ergens jammer, ergens heerlijk. Het was een einde die tegen hun wil een negatieve noot toevoegt, maar de belofte van Howard maakt veel goed: “We komen nog eens terug om Knights of Cydonia fatsoenlijk te spelen.”

Welaan dan, graag, meneren van Muse. Al zullen ze eerst nog een nieuwe versterker en gitaar moeten aanschaffen. Matt Bellamy heeft die traditiegetrouw aan de gort geslagen. Of was het dit keer toch de boosdoener die alsnog op z’n muil kreeg?