‘Anderhalf uur wachten, dat is geen festival’: hoe grote frustraties een muzikale topeditie van Rock Werchter doorkruisten

Iggy Pop. Fred again… Sigur Rós. Charlotte de Witte. Editors. Vijf van de vele meestershows die deze Rock Werchter van een immense portie kwaliteit voorzagen. Maar ook vijf bronnen van frustratie, bij een bijwijlen enorm aantal festivalgangers. De reden? Ze konden er niet bij zijn. Al die concerten vonden plaats in The Barn, het ‘tweede’ podium op de wei van Werchter. Het is een tent van Sportpaleis-proporties, met een capaciteit van 20.000 mensen. Maar 20.000 mensen bleek voor veel acts nog veel te weinig.

Charlotte de Witte sloot vorig jaar een festivaldag op het hoofdpodium van Pukkelpop af. Iggy Pop is een levende legende, die met ‘The Passenger’, ‘Lust for Life’ en de Stooges-hit ‘I Wanna Be Your Dog’ eender welke tent zou kunnen vertimmeren en eender welke wei zou kunnen platspelen. En Editors, die hadden tot voor dit jaar een abonnement op de Main Stage – geen land waar ze zo veel fans in vervoering kunnen brengen als in België.

Het zijn artiesten van een ander kaliber dan de acts die vorig jaar in The Barn werden geprogrammeerd. Toen mochten Polo G, Jamie xx, Moderat en The Kid Laroi de vier dagen van Werchter in de tweede tent afsluiten: dat zijn, met respect, geen namen die meteen zullen voordringen in de race om headliner te worden.

West-Vlaamse metal

Tegelijk was het enthousiasme bij het Werchter-publiek tomeloos. Ook voor Ben Howard en de Belgische acts Warhaus, Blackwave. en Amenra – West-Vlaamse metal bleek uiterst populair – verschenen rode kruisen en de niet mis te verstane boodschap ‘The Barn is full’ op de schermen boven de ingang. “We monitoren de bezetting van heel nabij”, communiceerde de organisatie zaterdag. “Wanneer de volledige capaciteit bereikt wordt, moeten we mensen tegenhouden.”

Begrijpelijk, ook: niemand zit te wachten op een nieuw Roskilde-drama, en in 2007, in de toenmalige Marquee-tent die langs de zijkanten open was, moesten Beastie Boys hun Werchter-concert enkele keren stilleggen omdat mensen elkaar dreigden te verdrukken.

Het leidde evenwel tot grote frustraties bij talloze fans, en het extra scherm dat buiten The Barn werd geplaatst was niet meer dan een doekje voor het bloeden. “Je vraagt 300 euro voor een ticket en camping en je houdt geen rekening met zo veel mensen”, uitte een festivalganger zijn frustratie tegenover een cameraploeg van Humo. “Een podium voor 20.000 festivalgangers als je tickets verkoopt aan 100.000 mensen: dat is dom.”

Een andere bezoeker: “Je staat anderhalf uur te wachten. Dat is geen festival. Een festival is vrijheid, rondlopen, geen frustratie, overal kunnen kijken en weer weggaan. Ik heb Charlotte de Witte, Iggy Pop en nu ook Fred again.. niet gezien.” Voor Fred again.. sprak onze recensent met meisjes die al drie uur op dezelfde plek stonden, zonder drank- of eetpauzes.

“We begrijpen dat fans ontgoocheld zijn als de tent afgesloten wordt. Maar we willen ook de beste concertervaring kunnen bieden. The Barn heeft voordelen en nadelen en daar zijn we ons van bewust”, reageert Rock Werchter. “De positieve reacties zijn zeer ruim in de meerderheid.” Tegenover VRT reageerde Herman Schueremans dat hij met de tentenbouwer bekijkt of de capaciteit volgend jaar verhoogd kan worden, tot 25.000 mensen.

Headliners op overschot

Zorgeloos van het ene podium naar het andere hoppen was er dit jaar niet bij: je plande maar beter van tevoren haarfijn uit wélke bands niet te missen waren, om er dan tijdig post te vatten. Maar het klopt dat toegewijde fans de concerten in The Barn heel bewust beleefden. Het stond Iggy Pop, Tamino en Fred again.. – leveranciers van de Werchter-hoogtepunten dit jaar – toe om de intimiteit en de intensiteit van een zaalshow te evenaren.

Want over de muziek viel op de 48ste editie van Rock Werchter vrijwel níets aan te merken. Geen enkele headliner had teleurstelling in de koffers gestoken: Mumford & Sons bleek innemend genoeg om héél even Stromae te doen vergeten en Red Hot Chili Peppers klonken, in de woorden van onze recensent, “strakker, krolser, béter” dan ze in lange tijd hebben geklonken. Misschien waren er simpelweg headliners te veel, in acht genomen welke grote namen in The Barn stonden.

Dat Rock Werchter tegenwoordig vier podia telt, geeft de programmatoren bovendien de mogelijkheid om wat te diversifiëren. Toegegeven, op het hoofdpodium kleurde de affiche eerder wit en mannelijk, maar in Klub C kwamen onder meer Danielle Ponder, Gabriels en zelfs Mongoolse metal (courtesy of The Hu) het mooie weer maken.

De balans vinden tussen grote, vertrouwde namen (op het moment van schrijven moesten Werchter-abonnees Queens of the Stone Age en Arctic Monkeys hun opwachting maken) en kleinere acts met een te-ontdekken-label is geen evidentie, maar de uitbreiding van The Slope tot een volwaardig vierde podium biedt wel de mogelijkheid om er een nieuwe lading rock-, punk- en hardcoregroepen te programmeren. Kelsy Karter moet je er voor lief bijnemen, maar wij zagen puike tot prima concerten van bands als Touché Amoré, PUP en The Reytons.

In een steeds van meer genres vergeven festivallandschap weet Rock Werchter zo zijn roots van rockfestival in ere te houden. De wei van Werchter blijft een vaste stop voor gitaarbands tijdens hun zomertournee, en ondertussen dikt het aantal potentiële headliners op de affiche lekker aan. De uitdaging wordt om zo veel mogelijk mensen te kunnen laten genieten van die headliners. En verder denken we nog aan deze woorden van The Reytons-zanger Jonny Yerrell: “Who needs fucking Glastonbury?”