• Vos: “Al vele decennia geleden zag je dat de Fransen rap grijpen naar grote stakingen en bezettingen van brandstofdepots om het land stil te leggen. Rapper dan mensen in andere landen van Europa. Het is traditie: als men het oneens is met de regering, dan gaat men sociaal mobiliseren en in Frankrijk lijkt dat wel te lukken.”
• “De banlieues liggen, vaak letterlijk, in de schaduw van de dure zakenwijk. In die buitenwijken wonen jongeren die met grote werkloosheid geconfronteerd worden. Zij hebben het gevoel dat de situatie heel uitzichtloos is. Dat zijn de jongeren die het vaakst bij rellen betrokken worden. Zij hebben dikwijls ook maar een paar woorden nodig. Dan beginnen ze auto’s in brand te steken en rel te schoppen. Dat een stukje traditie, maar haakt ook in op een sociale onvrede die reëel is.”

Polarisering

• “Polarisering zien we overal in Europa: groepen hebt die eigenlijk totaal los van elkaar staan. Die elk ook hun eigen informatiebronnen hebben, die nauwelijks nog banden hebben met elkaar. Dat is een soort polarisering die tot extremisme leidt. Als twee kanten van de maatschappij met getrokken messen tegenover elkaar staan, dan wordt het voor de politiek vaak moeilijk om daar oplossingen voor aan te dragen”, aldus Vos. “En het probleem is dat de politiek dan zelf gemakkelijkheidshalve dreigt mee te stappen in de polarisatie door heel sterk de kant van één partij te kiezen.”
• “Toen Emmanuel Macron president werd, leek hij een heel groot draagvlak te hebben. Maar al vrij snel is gebleken dat hij binnen de mogelijkheden die hij had ook geen wonderen kon verrichten. (…) Mensen zijn al een tijdje hun naïeve illusies kwijtgeraakt. Er is een groep Fransen die zich realiseert dat problemen niet altijd zo gemakkelijk oplosbaar zijn en dat je van een president niet kan verwachten dat hij met een vingerknip alles regelt. De Fransen hebben een realistischere kijk gekregen op wat het presidentschap maar kan veranderen.”

(evb)