Gisteren kwam Jakobsen op minder dan 2 kilometer van de finish ten val. Tegen een snelheid van 63 km/u ging hij tegen de grond. Het was een stevige smak. Dat bewees ook de bovenbuis van zijn fiets, die in twee was gebroken.

Voor de start van de rit gaf Jakobsen vandaag al aan dat hij niet de beste nacht achter de rug had. “Ik heb best wat huid verloren”, vertelde hij over de gevolgen van zijn val. “Mijn hele rechterkant ligt open. Ik ben ook goed gekneusd. Uiteraard ook niet super geslapen. Het zal niet makkelijk worden vandaag.”

LEES OOK. AAN DE START. Gehavende Jakobsen veroordeelt Van der Poel niet na ‘duw’, Van Aert is strenger: “Goed dat gedrag van renners bestraft wordt”

En dat bleek al snel, want na zo’n tien kilometer moest Jakobsen al lossen. Op het eerste beste knikje van de dag moest Jakobsen eraf. De Nederlandse spurtbom kreeg meteen het gezelschap van zijn loods Michael Morkov. Het was met behulp van de Deen dat hij al snel terug aansluiting vond bij het peloton.

Maar op een nieuwe helling moest Jakobsen er even later opnieuw af. Definitief deze keer. Al snel keek hij keek hij tegen een achterstand van een paar minuten aan. En de gecategoriseerde beklimmingen moesten dan nog komen.

Het werd zo vechten tegen de tijdslimiet voor de Nederlander, maar uiteindelijk haalde hij de finish nog ruim binnen de tijdslimiet. “Ik had slechte nacht, dank aan mijn ploeg”, klonk het emotioneel aan de finish. “Mijn benen ontploften in het begin. Gelukkig kwam ik in een groep met Cavendish, een vriend. We sprinten samen. Dit doen we ook samen. Het was zwaar, maar ik wil niet naar huis.”